شیر سنندج روی دیوار چین

امروز محمد دلیریان باید سپاسگذار درایت بزرگانی چون حسن بابک و محمد بنا باشد. آنها با میدان دادن به چهره های جوان و بی تجربه ای مثل سامان طهماسبی و قاسم رضایی، یک تیم ملی قدرتمند را برای این فدراسیون و کادر فنی و مدیریتی اش به یادگار گذاشتند.
گرچه در هیچ مصاحبه ای نمی بینید مردان چمدان به دست و همیشه در فرودگاه، یادی هم از عرق ریزان مربیان قبلی بکنند! مربیانی که حتی هزینه خریداری گرمکن و البسه ملی پوشان را هم از جیب خود می پرداختند، حقوق نمی گرفتند و سفر هم نمی رفتند. چون اصلاً مسافرتی در کار نبود. شاید باورش برای بعضی ها که در برخی برهه های زمانی، از گواتمالا تا ایتالیا و سوئیس را چرخیده اند و حق ماموریت های دلاری را هم دریافت کرده اند غیر ممکن باشد اما حقیقت دارد. بگذریم!
ملی پوش شدن سامان طهماسبی برای مسابقات جهانی گوانگ ژو با انتقادات فراوانی همراه بود. مخالفین عقیده داشتند باید قاسم رضایی را به چین فرستاد اما با پیگیری های عبدا... عزیزی و متعاقباً درایت محمد بنا، سامان به مسابقات جهانی رفت و با دست پر برگشت. تصمیمی که به سود قاسم رضایی هم شد و آن جوان شایسته آملی برای همیشه به ۹۶ کیلو رفت و عالی ترین نتایج را نیز به جا گذاشت.
سامان طهماسبی اهل استان کردستان است. خطه ای که خوشبختانه سایر رشته های ورزشی را فدای رنگ و لعاب فوتبال نکرده. حتی بیژن ذوالفقارنسب یگانه فوتبالیست بلندآوازه تاریخ آن دیار نیز پیگیر دائمی نتایج کشتی است. سامان در وزنی مدال جهانی گرفته که تا قبل از سال ۱۹۶۶ میلادی، حتی از اعزام نماینده به مسابقات جهانی نیز خودداری می کردیم زیرا زعمای وقت فدراسیون چنان از کسب نتیجه نا امید بودند که خرج اضافه را به صلاح نمی دانستند. سال ۱۹۶۶ برای اولین بار، فرنگی کاری سنگین تر از اوزان میانی به مسابقات جهانی اعزام شد. تازه او هم فرنگی کار نبود. خیرا... امیری ذخیره همیشگی تختی را اعزام کردند تا زحمات او در کشتی آزاد را این گونه جبران کرده باشند!
بعد، مجدداً اعزام سنگین وزن ها متوقف شد تا سال ۱۹۷۱ که تیم کامل رفت بلغارستان، محمدحسین جمال را در ۸۲ کیلوگرم اعزام کردند و باز دست خالی ماندیم. اعزام ۸۲ کیلویی ها، بار دیگر به بوته فراموشی سپرده شد. در سال های ۱۹۸۱ و ۱۹۸۳ که مسابقات جهانی را اسلو و کی یف برگزار کردند، مرحوم فریدون بهنام پور را روی تشک فرستادیم اما آن روزها هیچ کس، حتی تصور گرفتن مدال جهانی در این وزن را نیز نمی کرد. عجیب آن که باز هم ۱۰سال وقفه افتاد در اعزام نمایندگان این وزن. محمد شربیانی در ۱۹۹۳ استکهلم از دور مسابقات حذف شد. شش سال بعد هم در یونان، بهروز جمشیدی سرنوشت پیشینیان این وزن را داشت. سال ۲۰۰۱ مسعود هاشم زاده در ۲۰ سالگی روی تشک رفت و کسی هم توقع مدال از او نداشت. بهروز جمشیدی در جهانی پاریس و قاسم رضایی در بوداپست نیز دست خالی ماندند اما سامان طهماسبی در این وزن، به تنهایی دو مدال برنز جهانی را به سینه زده و طلسم ناکامی های چهل ساله ۱۹۶۶ تا ۲۰۰۶ را در هم شکسته است.
جالب این جاست که او و رضا یزدانی دو جوان رعنا از کردستان و مازندران، هر دو به اتفاق در ۸۴ کیلوگرم ملی پوش شدند.
هر دو نیز دو سال پی در پی روی سکوی سوم جهان ایستاده اند. حالا هر دو نفر برای کسب مدال المپیک نیز امیدهای فراوانی دارند. اگرچه یزدانی در ایران هماوردی نداشت ولی سامان طی یکسال گذشته، همواره سایه سنگین یک لرستانی قبراق به نام طالب نعمت پور را احساس می کرد. همین رقابت داخلی نیز انگیزه های او را زنده نگه می داشت برای تلاش مضاعف. دور از ذهن نیست که از دل این رفاقت و رقابت تنگاتنگ داخلی، یک مدال المپیک نیز نصیب کشتی فرنگی ایران شود.
ذیلاً کارنامه بسیار کوچک کشتی فرنگی ایران در این وزن در تاریخ المپیک ها را ملاحظه می کنید:
▪ ۱۹۷۶ مونترال، هوشنگ منتظرالظهور
ابتدا با ضربه فنی به مومیر پتکوویچ از یوگسلاوی باخت. سپس مقابل تاکاهیرو تاکانیشی از ژاپن هم ضربه فنی شد.
▪ ۱۹۸۸ سئول، مهدی مرادی گنجه
ابتدا ۱۴ - صفر مغلوب آنگل استویکوف از بلغارستان شد. سپس مغلوب ماگنوس فریدریکسون سوئدی شد.
▪ ۲۰۰۴ آتن، بهروز جمشیدی
فریتز آنژ از نروژ را شکست داد اما با قبول شکست مقابل دیمیتریوس آورامیس یونانی، از گردونه مسابقات حذف شد.
همان طور که ملاحظه کردید، در المپیک ها، پیشینه درخشانی در ۸۴ کیلوگرم کشتی فرنگی نداشته ایم اما نام و اعتبار سامان طهماسبی برای تغییر تاریخ سرشار از شکست این وزن کفایت می کند.
المپیک فقط اسمش بزرگ است و فکر نمی کنم میدان آن با جهانی فرق زیادی داشته باشد البته همه ورزشکاران شاید با آمادگی بیشتری بیایند اما تنها نفراتی موفق می شوند که به لحاظ روحی در شرایط خوبی قرار بگیرند. مثلا شاید کشتی گیری که طلای جهان را داشته باشد از اسم المپیک بترسد و نتواند مدال بگیرد اما آنهایی که جسارت خاصی دارند می توانند پیروز باشند

مهدی رستم پور

منبع : روزنامه ایران ورزشی