هفته دوم المپیک برای ما بهتر است

اگر کشتی فرنگی و جودو را نادیده بگیریم، تمامی رشته هایی که ایران به مدال های آن چشم دارد و در اندازه های فتح آن است در هفته دوم و پایانی المپیک پکن (۱۸مرداد تا ۳ شهریور) برگزار می شود و این بدان معنا است که روند مدال آوری احتمالی ایران، عمدتاً از هفته دوم این پیکارهای ۱۶ روزه شروع می شود و نباید در ۸ و ۹ روز نخست توقع مدال های زیادی را داشت. در میان آن دو رشته نیز مدال های جودو صد در صد به نظر نمی رسند و هر چقدر که احتمال کسب آنها هست امکان نرسیدن به آنها نیز وجود دارد!
کشتی فرنگی وصفی مجزا و روشن تر دارد و اگر مساله آسیب دیدگی حمید سوریان که در هفته های اخیر به کرات شنیده شده، جدی نباشد و از قابلیت ها و حوزه تحرک او کم نکند یک مدال نزدیک به یقین از جانب وی ویکی دو مدال محتمل از سوی سایر فرنگی کاران امکانپذیر است.
اما همان طور که قبلا آمده اکثر مدال های کاروان ایران که ۵۵ ورزشکار را در خود جای داده در هفته دوم حاصل خواهد آمد و این به معنای لزوم صبور بودن ورزشدوستان است.
با این حال المپیک به عنوان بالاترین جشنواره ورزشی جهان که فقط هر چهار سال یک بار از راه می رسد همواره محل خلق شگفتی هایی متعدد بوده است. چه بسیار مدال های قطعی که از مشت ها پریده و چه عناوین دور از انتظار و غیر قابل پیش بینی که ناگهان تحقق یافته است. بنابراین چیزی که در مورد امیدهای درجه اول یا دوم و سوم ورزش ما در المپیک پکن گفته می شود، در عین این که یک نمای صحیح و قابل پیش بینی از ورزش ما و المپیک امسال را بدست می دهد،یک برآورد غیر قابل تغییر نیست و برعکس، هر تغییر و روند و فرآیند قدیم و جدیدی در آن متصور و بر آن مترتب است.
● کلاس و پیشینه
کشتی آزاد، تکواندو(ساعی و نادریان ) و دو و میدانی (حدادی) از هفته دوم در دستور کار المپیک قرار می گیرند و اگر معتقد باشیم که پس از کناره گیری رضازاده بختی برای مدال آوری در رشته وزنه برداری از طریق ابراهیمی، بیرانوند و شریفی متصور است، آنها هم در هفته دوم قدم به صحنه خواهند گذاشت. در هفته اول طبق سنت المپیک رشته های شنا و ژیمناستیک حرف اول را می زنند و در آنها ما هیچ حرفی را برای گفتن نداریم و محمد علیرضایی هم به رغم سروصدایی که فدراسیون شنا بر سر راهیابی او به المپیک پکن ایجاد کرد، چاره ای جز حذف شدن در مراحل نخست شناهای قورباغه آن آوردگاه ندارد و این به سبب کلاس و پیشینه برتر رقبا است.اما وقتی این دو رشته پرتماشاگر به پایان رسید و دو و میدانی در هفته دوم جانشین آنها شد، احسان حدادی یکی از تک ستاره های اردوی ایران پای در میدان خواهد نهاد. در مورد آسیب دیدگی او نیز نگرانی هایی وجود دارد و اگر قرار است او شانسی برای تصاحب مدال المپیک بیست و نهم داشته باشد، باید حتما در نهایت سلامت پای به میدان نهد زیرا آن میدان حساس و عظیم و عصبی فقط جایگاه کسانی است که در عین قدرتمندی و آرامش خاطر و از کوچک ترین خدشه فیزیکی هم مبرا باشند. کشتی آزاد هم چه توسط مراد محمدی، مهدی تقوی و سعید ابراهیمی و چه به وسیله فردین معصومی مدال هایش را در شرایطی سخت بدون تضمین های لازم جستجو خواهد کرد و بیشتر بدین خاطر که رقبا قدرتمندند و هیچ یک از نفرات فوق کشتی گیران صد در صد تسخیر ناپذیر نیستند.
● آب های خروشان
آن چه در مورد سایر ورزشکاران اعزامی ایران گفته می شود،صرفا یک حضور سمبلیک و شرکت به قصد المپیکی شدن و تجربه کردن این واقعه بزرگ است و گرنه انتظار مدال داشتن از تک نماینده پینگ پنگ مان( افشین نوروزی) و یا بدمینتون و دوچرخه سواران مان، توقعی از سر نداشتن است و بهترین بر آورد را در این خصوص حسین عسگری کاپیتان تیم ملی دوچرخه سواری ایران داشته که معتقد است حتی عبور از خط پایان مسابقات جاده در المپیک، چیزی که ظاهراً برای رکاب زنان کشورمان در سال های معاصر روی نداده ، یک توقیف درجه اول است و چگونه می توان با این دیدگاه کسب مدال را هدف قرار دارد، مساله ای است که مبهم می نماید و صاحبان چنین اندیشه ای باید در برداشت خود تجدید نظر کنند.مدال های ما در المپیک پکن شاید از عدد ۱۵ و ۲۰ هم تجاوز کند، اما اطمینان داشتن در این خصوص مثل انداختن یک قایق در آبهای خروشان رودخانه و انتظار پیروزی داشتن از آن است. عاقل کسی است که پاروها و بدنه قایق را محکم و اراده و توانش را کامل کند و به پیش برود و قول وعده ندهد و فقط عمل کند و در آن صورت شاید به پیروزی هایی برسیم که برای ما از بسیاری جهات ناب باشد.

منبع : روزنامه جوان