پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا

وزنه برداری بدون رضازاده


وزنه برداری بدون رضازاده
بعد از کشتی، امید ورزش دوستان ایرانی به وزنه برداری است که برای حضور پهلوان حسین رضازاده لحظه شماری می کردند، اما خداحافظی ناگهانی رضازاده جامعه ورزش را شوکه کرد.
علاقه بشر به بلند کردن اجسام سنگین در طول تاریخ و همین قدمت تاریخی در اواخر قرن هجدهم به ظهور رشته جدیدی به نام وزنه برداری منجر شد و با گذشت چند سال از شناخته شدن وزنه برداری این ورزش نیز صاحب فدراسیون بین المللی شد تا به جمع دیگر ورزش های مطرح و البته جهانی بپیوندد. به علاوه وزنه برداری از جمله ورزش هایی است که در نخستین دوره المپیک حضور داشته و فدراسیون وزنه برداری ایران نیز در سال ۱۳۱۸ تاسیس گردید.
شاید کمتر کسی به خاطر داشته باشد که المپیک ۱۹۴۸ لندن اولین المپیکی بود که کاروانی از ایران در این مسابقات شرکت کرد و کمتر کسی هم انتظار مدال از ورزشکارانی که برای اولین بار این آوردگاه بین المللی را تجربه می کردند داشت، اما این توقع با شگفتی ساز شدن مرحوم جعفر سلماسی وزنه بردار اسبق تیم ملی به واقعیت پیوست و اولین مدال ایران در اولین دوره حضور در المپیک که یک مدال برنز بود، کسب شد. بد نیست کمی هم از سابقه حضور وزنه برداران ایرانی در المپیک بگوییم که در ۱۰ دوره حضور به غیر از المپیک ۱۹۶۴ توکیو هرگز بدون مدال و دست خالی به ایران بازنگشته اند. لازم به ذکر است که پس از المپیک ۱۹۷۶ مونترال تیم ملی وزنه برداری ایران در هیچ المپیکی شرکت نکرد و سال ۲۰۰۰ اولین حضور وزنه برداران ایران پس از ۲۴ سال غیبت از المپیک بود. در بازی های ۱۹۵۲ هلسینکی دو وزنه بردار ایرانی به نام های محمود نامجو و علی میرزایی به ترتیب مدال نقره و برنز کسب کردند. سال ۱۹۵۶ و در ملبورن محمود نامجو باز هم افتخارآفرینی کرد و این بار به مدال برنز رسید. اسماعیل علم خواه هم در بازی های ۱۹۶۰ رم مدال برنز به گردن آویخت.
اولین مدال طلای المپیک وزنه برداری توسط محمد نصیری و در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی نصیب ایران شد و پرویز جلایی نیز در همان مسابقات مدال نقره گرفت. نصیری در دو دوره بعد یعنی بازی های ۱۹۷۲ مونیخ و ۱۹۷۶ مونترال نیز خوش درخشید و به ترتیب صاحب گردن آویز نقره و برنز شد. اگرچه وزنه برداران ما ۲۴ سال از المپیک دور بودند اما بازگشت فوق العاده ای داشتند و دو مدال طلای حسین رضازاده و حسین توکلی در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی نوید روزهای خوشی برای این رشته را داد. رضازاده ۴ سال قبل و در آتن نیز مدال طلای خود را تکرار کرد تا لقب قوی ترین مرد جهان برازنده اش باشد.
● تمرین با وزنه های پولادین
این روزها تمرینات تیم ملی وزنه برداری با جدیت خاصی برگزار می شود و پس از سپری شدن اردوی اردبیل حال تیم ملی وزنه برداری به تهران بازگشته و روزهای زوج در دو نوبت صبح و بعدازظهر و روزهای فرد تنها بعدازظهر تمرین می کنند. تمرینات سنگینی را پشت سر می گذارند و هر وزنه بردار روی تخته های خاصی وزنه می زند، به همین دلیل بیشتر به دنبال آرامش در اردوها هستند تا حضور خبرنگاران و مصاحبه های جنجالی. از این رو تنها ۵ وزنه بردار در اردو حاضر هستند که عبارتند از: شریفی، صالحی، بیرانوند، ابراهیمی و رضازاده، اما بهمن زارع سرمربی جوان تیم ملی وزنه برداری شاید از کم سر و صداترین سرمربی های تیم های ملی ایران باشد که حتی حاضر نیست لحظه ای ملی پوشان کشورش را رها کند و از هیچ کمکی مضایقه نمی کند و می خواهد شاگردانش باز هم چند مدال را برای ایران به ارمغان آورند. در کنار او ۲ مربی چینی هم حضور دارند و زارع را در روزهای باقی مانده تا المپیک یاری می دهند. مسعود قاسمی مدیر تیم های ملی نیز وزنه برداران را در این شرایط حساس تنها نمی گذارد. در تمرینات چهره ۲ جوان جویای نام به چشم می خورد که بی وقفه وزنه های پولادین را بالای سر می برند و امیدوار به خلق شگفتی در پکن هستند. ابراهیمی در شرایط خوبی است و بیرانوند هم آسیب دیدگی جزیی به وجود آمده را پشت سر گذاشته و تنها به نقطه اوج در المپیک می اندیشد. برنامه بازی ها نیز به گونه ای است که در روز ۲۷ مرداد تکلیف وزن ۹۵ کیلوگرم مشخص شده و روز ۲۸ مرداد نیز به دسته ۱۰۵ کیلوگرم اختصاص دارد. روز یازدهم رقابت ها یعنی ۲۹ مرداد مسابقات دسته ۱۰۵+ کیلوگرم برگزار می شود.
تمرینات یاد شده در حالی انجام می شود که تیم ملی وزنه برداری ایران با گرفتار شدن به دوپینگ تنها در ۳ وزن و ۳۰ نماینده به پکن می رود. با تغییر روش کسب سهمیه، تیم های حاضر ملزم به شرکت در رقابت های جهانی و کسب امتیاز شدند تا جواز حضور در پکن را اخذ کنند.
اما تیم وزنه برداری ایران به لطف حضور ایوانف و به علت دوپینگ دسته جمعی رقابت های سال ۲۰۰۶ را از دست داد و تنها امتیاز ایران توسط حضور رضازاده در مسابقات همان سال و مسابقات جهانی ۲۰۰۷ به دست آمد که سرانجام نیز بیش از سه سهمیه نصیب ما نشد. اگرچه مسوولان مربوطه این اختیار را داشتند که نفرات اعزامی را شخصا مشخص کنند که در نهایت ابراهیمی در ،۹۴ بیرانوند ۱۰۵ و رضازاده در ۱۰۵+ شانس حضور در پکن را یافتند.
● المپیک بدون هرکول
از همه چیز گذشته ام. همسر، بچه، زندگی و تفریح، از درد عضله نمی توانم بخوابم. فقط طلا می خواهم تا بار دیگر هموطنانم را خوشحال کنم.اینها سخنان قوی ترین مرد ایران است که چند روز پیش از تصمیم مهمش به زبان آورده است.
حسین رضازاده قهرمان دو دوره المپیک و قوی ترین مرد ایران خیز بلندی برای رسیدن به سومین طلای المپیک برداشته بود تا هرچه بیشتر در تاریخ ورزش ایران و جهان جاودانه شود، اما نامه ای که چند روز پیش به دستش رسید تمامی معادلات را تغییر داد. پزشکان معتمد تیم ملی از او خواستند برای حفظ سلامتی اش دیگر وزنه نزند. خواسته ای که به گفته خود رضازاده ماه ها قبل به او گوشزد شده بود. قوی ترین مرد جهان که مدت ۱۲ سال پیاپی است که این عنوان را برای خود نگاه داشته سرانجام تسلیم خواسته پزشکان، مربیان و حتی دوستداران خود شد و برای همیشه با ورزش قهرمانی خداحافظی کرد. دو مدال طلای المپیک، ۵ قهرمانی و دو قهرمانی بازی های آسیایی باعث شد تا مردم ایران توقع کسب سومین مدال المپیک را از رضازاده داشته باشند. به همین دلیل هرکول ایرانی در ماه های اخیر تمرینات سختی را گذراند و فشار زیادی را تحمل کرد تا بتواند پاسخگوی لطف مردم کشورش باشد، اما مصدومیت او که منجر شد در رقابت های آسیایی نیز شرکت نکند روز به روز حادتر شد تا آنجا که دیگر راهی به غیر از وداع با وزنه های پولادین باقی نماند. حال المپیک پکن بدون حضور رضازاده برگزار خواهد شد اما باید منتظر ماند و دید که رکوردهای دست نیافتنی او چه زمانی دست یافتنی می شود. به این ترتیب رشید شریفی وزنه بردار جوان و با آتیه در دسته فوق سنگین نماینده ایران خواهد بود. شریفی پیش از این در مسابقات قهرمانی آسیا در ژاپن به مقام قهرمانی رسیده و در اردوی اردبیل نیز رکوردهای قابل قبولی زده است.
● بیرانوند جبران می کند
محسن بیرانوند نماینده ایران در دسته ۱۰۵ کیلوگرم است که آرزوهای بزرگی در سر دارد و بی صبرانه منتظر شروع رقابت ها است. او راه پر فراز و نشیبی را طی کرده تا امروز جزو مسافران پکن باشد و می خواهد برای کشورش افتخارآفرینی کند. بیرانوند سال ۲۰۰۳ به تیم ملی بزرگسالان راه یافت. در همان سال قهرمان آسیا شد اما در مسابقات جهانی نتیجه مطلوبی نگرفت و علیرغم این موضوع جزو نفرات اعزامی به المپیک ۲۰۰۴ آتن بود. تلخ ترین خاطرات محسن بیرانوند در آتن رقم خورد، آنجا که نتوانست در حرکت یک ضرب موفق به مهار وزنه شود و از دور رقابت ها کنار رفت. پس از روی کار آمدن ایوانف سرمربی وقت تیم های ملی در سال های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ از تیم ملی دور ماند و با رفتن ایوانف در اواخر سال ۲۰۰۶ بار دیگر به تیم ملی دعوت شد. او از ابتدای سال ۲۰۰۸ در مسابقه های لیگ وزنه برداری و جام نامجو درخشید و به عنوان بهترین وزنه بردار این جام هم شناخته شد اما با صلاحدید مربیان به مسابقات قهرمانی آسیا نرفت. چرا که مصدومیت باعث افت او شده و هنوز هم برای رسیدن به اوج تلاش می کند.
● فقط طلا
نماینده ایران در دسته ۹۴ کیلوگرم در پکن اصغر ابراهیمی است که به چیزی جز طلا فکر نمی کند و می خواهد به انتظار چند ساله اش برای کسب مدال طلای المپیک پایان دهد. ابراهیمی از سال ۲۰۰۲ پس از گذراندن اردوهای نوجوانان و جوانان به تیم ملی بزرگسالان رسید و به عنوان یار ذخیره به همراه تیم ملی به کانادا رفت. در المپیک آتن هم وزنه زد اما راه به جایی نبرد. سال ۲۰۰۵ را با موفقیت پشت سر گذاشت و عنوان قهرمانی آسیا و پنجمی جهان را از آن خود کرد. ابراهیمی دو سال را با مصدومیت پشت سر گذاشت تا با قهرمانی در جام نامجو وقهرمانی آسیا که یکی از سهمیه های ایران را کسب کرد به اوج آمادگی بازگردد.
شیوا نوروزی
منبع : روزنامه جوان


همچنین مشاهده کنید