فناوری اطلاعات یک آرزوی زیبا

وقتی واژه فناوری اطلاعات به گوش بسیاری از ما می رسد ، به اولین جایی از مغزشان که رجوع می کنند ، قسمت آرزوهاست ، البته این نوع برخورد فقط مختص ایرانیان است و بس. منظورم این نیست که ما از دنیا عقب مانده ایم و دیگر توان ترقی نداریم بلکه نتیجه ای که می توان از این رفتار گرفت این است که ما مفهوم فناوری اطلاعات یا IT را نمی دانیم و باید بیشتر در این مورد تلاش کنیم. ما نمی دانیم که بیرون از مرز های ایران چه می گذرد. حتی زحمت فکر کردن به چند قدم جلوتر را به خودمان نمی دهیم . همیشه عده ای هستند که از قاعده کلی پیروی نکنند و چیزی به غیر از این فکر کنند ، اما براحتی و کمی تحقیق می توان فهمید که اکثریت جزء دسته ی اول هستند .
اولین چیزی که به ذهن انسان می رسد این است که ما نیاز به زمان داریم تا با بقیه رقابت کنیم و کم کم پا به پای آنان حرکت کنیم ، اما این فرض است و راه رسیدن به حکم بسیار . مفهوم زمان در رسیدن به چیز های جدید و به جلو حرکت کردن خلاصه می شود ، در جایی که زمان برای ما حکم عقربه ی ثانیه شمار ساعت را داشته و ما ، فکر کردیم که به جلو می رویم و بعد از هر حرکت دوباره به نقطه ی شروع بر گشته ایم و دوباره شروع و پایان …..، هدف های ما کم کم جزء آرزو ها قرار گرفتند و ما اینجاییم و آنها کمی نه ، خیلی جلو تر ! در وضعیت کنونی فکر رقابت هم انسان را آزار می دهد ، ولی بد نیست برای دل گرمی هم شده ، کمی خوشبینانه به قضیه نگاه کنیم ، تا دچار افسردگی نشویم !
وقتی در خبر ها خواندم که ما در رتبه ی آخر فناوری اطلاعات جهان ایستاده ایم ، اولین کلمه که به ذهنم رسید این بود که چرا ؟ ما همان ایرانی هایی هستیم که در حوزه ی پزشکی و چند علم دیگر جزء ۵ کشور برتر جهان و در علم های دیگر هم به سرعت در حال پیشرفت هستیم ؟ در تنها چیزی که ما حتی مستعد پیشرفت هم نیستیم همین فناوری اطلاعات است ؟ در حال حاضر اگر واژه ی IT را از کشور های پیشرفته مثلا آمریکا برداریم ، دیگر چیزی باقی نمی ماند و آمریکایی وجود ندارد .
خیلی از چیزها می تواند دلیل عقب ماندگی ما در این حوزه باشد که شمردن ها در حوصله ی این مقاله نمی گنجد :
● دسترسی به اینترنت :
همه می دانیم که IT بدون اینترنت معنی ندارد و با وجود اینترنت بود که IT به دنیا آمد. در شرایطی که در کشور های نه چندان پیشرفته ی همین خاورمیانه خودمان، اینترنت پرسرعت جای خود را باز کرده است و حتی کاربران خانگی هم اینترنت پرسرعت دارند ما باید با Dial Up خودمان دست و پنجه نرم کنیم و افتخار کنیم که سطح دسترسی به اینترنت در ایران خیلی بالاست و شرایط برای همه ی محیاست ! از طرفی ، هزینه ای که ما به خاطر سرعت ۵۶ k می پردازیم را آنان برای ۲۵۶ k می پردازند و تازه ناراضی هم هستند که چرا انقدر گران . با این وضعیت انتظار پیشرفت در حوزه ی IT ، فقط یک خواب دل انگیز است .
البته طبق گفته ی مسئولین ، شرایط آنقدر ها هم مساوی و یکسان نیست ، در همین استان تهران ، شهرستان ها واقعلا از همین ۵۶k هم محرومند . البته اسم ۵۶k وجود دارد ولی سرعت به ۲ k هم نمی رسد ! ISP هایی که ۱ مگ هم پهنای باند ندارند و از هر ۲۴ ساعت نصفش را به خاطر نقص فنی تعطیل کردند و رفتن ناهار !
در ضمن قیمت اینترنت در شهرستان ها ۲ برابر خود تهران است . تهرانی ها انواع خطوط را براحتی در دسترس دارند مانند : ,وایرلس,ADSL,… و سرویس های E۱ که دیگر زیاد شده اند ، اما شهرستانی ها اگر هم این شرایط را داشته باشند پولش را ندارند . پس شرایط یکسان نیست .
آرزوی استفاده از تمام امکانات گوشی موبایل (البته اگر در بحث IT بگنجد) :
وقتی ۵ یا ۶ سال پیش گوشی هایی با صفحه ی سیاه سفید وارد ایران شد آنها سیستم GPRS و ….داشتند و هیچ کس نمی دانست که این سیستم ها روی گوشی ها چه می کنند . آن زمان هنوز موبایل در تمام ایران آنتن نمی داد و در جاهایی هم که آنتن وجود داشت ، مکالمه کار حضرت فیل بود . دقیقا ۳ یا ۴ سال پیش یود که سیستم ۳g به گوشی ها اضافه شد و همه ی فکر کردند دوربین دوم برای عکس گرفتن از خودشان است !
در سال های اخیر هم امکاناتی مثل Wi-Fi و انواع شبکه و… داشتند . ما هم از همه جا بی خبر فقط مشغول فرستادم SMS های طنز بودیم .
وقتی ایرانسل همین امسال GPRS را فعال کرد حتی تکرار کلمه ی آن برای مردم سخت بود ، این در شرایطی بود که مردم در آمریکا با گوشی موبایلشان فید می خواندند ، ایمیل هایشان را چک می کردند ، با دوستانشان چت می کردند و عکس هایی که می گرفتند را از طریق MMS برای هم می فرستادند . این ضعف مردن ایران نیست ، چه بسا ما ایرانی ها از خارجی ها خیلی خیلی باهوش تر هستیم .
وقتی اولین بار با GPRS ایرانسل کانکت شدم ، دقیقا ۱۰ دقیقه طول کشید تا صفحه ی یک سایت کامل شود ، البته مدتی رایگان بود که باعث افت سرعت شده بود ، وقتی تعرفه ی GPRS و MMS اعلام شد ، سرو صدای همه درآمد ، هر کیلو بایت = ۳۰ ریال ، بعدش دیگر در سیستم پرنده بر نمی زد چه برسه به آنکه همه از آن استفاده کنند !!!
البته باز بخار از شرکت های خصوصی یعنی ایرانسل بود ، شرکت ارتباطات سیار (همراه اول)هم در این موقع مشغول گسترش شبکه و پیدا کردن ضعف آنتن دهی در پایتخت بود !!!
● آرزوی ندیدن صف های شلوغ بانک ها :
در کشور های پیشرفته صف های بانک ها برای پرداخت قبوض آب و برق و تلفن و… نیست . حداقل این کار ها قسمت کمی از کارهای بانکی را به خود اختصاص داده . اما در ایران اگر کسانی که برای این کار به بانک ها آمده اند را از بانک خارج کنید ، فکر می کنم وقت رئیس بانک باشد که برای کار دیگه ای آمده است !
خارجی ها برای این کار ها راه های بهتری سراغ دارند ، آنها از طریق اینترنت یا موبایل این کارها را انجام می دهند . نه تنها پرداخت هایشان بلکه سنگین ترین کارهای بانکی را از این طریق انجام می دهند .
اما ما در ایران چند دلیل برای استفاده نکردن از این امکانات داریم :
۱) هیچ بانکی به طور جدی این خدمات را ارائه نمی دهد . (البته بعضی از بانک های خصوصی این امکان را دارند ولی مشکل آنها این است که کل کشور را تحت پوشش قرار نمی دهند)
۲) فکر می کنم فقط تهرانی ها بتوانند از طریق اس ام اس و موبایل فیش پرداخت کنند . شهرستان ها که این امکان را ندارند .
۳) این خدمات طوری ایجاد می شوند که حتما باید به بانک مراجعه شود پس تاثیری ندارد و دوباره همان صف بانک ها !
● خرید اینترنتی :
تقریبا آرزوی همه ی ایرانی ها است که بتوانند از طریق کارت های اعتباری در اینترنت خرید کنند ، یکی از راه های مهم ملموس شدن فناوری اطلاعات همین خرید اینترنتی است . در ایران فقط بانک سامان و پارسیان این خدمات را دارند ، بقیه بانک ها از درگاه این دو بانک استفاده می کنند از طریق شبکه ی شتاب .
▪ شبکه ی شتاب : شبکه ی شتاب مانند سرور های آی اس پی های کوچک شهرستانی است . فکر می کنم آپ تایم شتاب به ۲۰ درصد هم نرسد . با این شرایط به شتاب هم نمی توان اعتماد کرد و کار های مهم انجام داد . در کل نفس شبکه ی شتاب فوق العاده است اما با نقاط ضعفی که دارد ، به طور جدی نمی توان به آن اطمینان کرد . اگر ملی کارت داشته باشید و از طریق ATM (خودپرداز) بانک کشاورزی قصد دریافت پول را داشته باشید ، بیشتر از آن چیزی که فکرش را می کنید به زمان احتیاج دارید !
و هنوز من و شما در انتظار تحقق آرزوها هستیم ….

http://it-pnu.blogfa.com/