بازی سیاست در زمین فوتبال

لغو بازی تیم ملی فوتبال ایران با تیم های انگلیسی خبری قابل توجه بود. هر چند که موضوع در ظاهر، اهمیت چندانی ندارد اما در باطن نشان دهنده آن است که دشمن از هیچ فرصتی برای جنگ روانی با کشورما دریغ نمی کند.
طرفداران فوتبال ملی در کشور ما به مثابه دیگر کشورهای دارای پیشینه بلند یا کوتاه در این عرصه ورزشی به تعداد افرادی است که در این کشور، عرق ملی دارند. آنان، این اقدام یعنی لغو بازی تدارکاتی تیم ملی فوتبال کشورمان را در شرایطی که تنها ۴۵ روز تا اولین بازی ایران در دور اول بازی های مقدماتی جام جهانی مقابل عربستان، فرصت باقی است، با انگیزه تسری مسائل سیاسی به همه ابعاد زندگی مردم انجام داده اند.
طراحان بازی سیاسی غرب ( و در نوک پیکان آن، آمریکا) در برابر ایران تلاش می کنند تا با این حربه ها، در توده مردم ایجاد سرخوردگی کنند. آنان سعی دارند با بهره مندی از تکنیک های جنگ روانی، حس طرد شدگی و قرار گرفتن در تحریم های تشدید شونده را هر روز بیش از گذشته به جامعه ایرانی القا کنند غافل از این که این مردم در طول تاریخ از فراز و فرود این ترفندها گذشته اند و همیشه به قله فتح رسیده اند.
با این حال بازی گردان عرصه سیاست غرب امید وار است با گسترش روحیه یاس در مردم حتی به بهانه و در حد برگزار نشدن یک بازی تدارکاتی برای تیم ملی، میان توده و مسئولان نظام، شکاف ایجاد کنند.
آنان به خوبی به این امر واقف هستند که این شکاف می تواند، ذره ذره ایجاد شود اما ناگهان به عمقی غیر قابل جبران برسد. آن چه فراموش کرده اند،این است که این سرزمین، ایران و این مردم، جماعت شهادت و ایثار و جهاد است که برای حفظ نظام جمهوری اسلامی از جان و مال خود گذشته است.
با این حال تذکر و توجه به این نکته ضروری است که آمریکاییان در صف بندی مقابل کشور ما همواره به دو لایه جد ا از هم توجه کرده اند. اول، سیاستمداران و مسئولان نظام و در لایه بعدی ؛ توده مردم.
توجه به توده مردم از آن منظر اهمیت دارد که پس لرزه واکنش های آنان در قبال فشارهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی به سرعت به لایه مسئولان نیز نفوذ می کند. به عنوان مثال وقتی توده مردم در پیچ و خم فشارهایی که می تواند (حتی به دروغ) نویدبخش جنگی در آینده نزدیک باشد، گاه ناخواسته اقدام به واکنش می کنند.
یا وقتی هر روز به بهانه ای فشارهای اقتصادی ناشی از تحریم های تحمیل شده از جانب همین دشمنان به زندگی مردم وارد می شود، عوامل خودشان غوغا می کنند که وا اسفا ملت ایران در فقر به سر می برد، برخی از عوام ناخواسته دست به اقداماتی نظیر هجوم ناگهانی به بازار و در نتیجه آن، افزایش تقاضا در برابر عرضه موجود قرار می گیرند و به واهمه قحطی می افتند.
در چنین شرایطی که گاه از سر بی اطلاعی رخ داده است، فشار بیش از همیشه و همه به مسئولان نظام و به خصوص بدنه دولت، نظیر وزرای کابینه وارد می شود.
در این میان، آن چه می تواند ترفندهای دشمن را نقش بر آب کند، هوشیاری ملت است. هیچ کس از یاد نبرده است که رییس جمهور کشورمان بارها و بارها طی دو سال گذشته اعلام کرده است که " جنگی در کار نیست". همه به یاد داریم وقتی دکتر احمدی نژاد برای اولین بار این موضوع را بیان کرد، چه بسیار تحلیل گران که سر نخ شان به آن سوی آب ها متصل بود، سخنرانی ها ، مصاحبه ها و قلم فرسایی ها کردند که به همه دنیا ثابت کنند چه ساده لوحانه می اندیشند. آنان نه تنها هوشیار نبودند بلکه با برخوردی انفعالی دنباله رو تبلیغات روانی غول های رسانه ای و موتورهای تبلیغاتی دشمن شدند.
اندیشه ساز که نبودند؛ هیچ. اندیشه خود را هم به ساز دیگران کوک کردند.
اینک، ما در شرایطی هستیم که دنیا - از دوست و دشمن- به موضع اقتدار ایران پی برده است. آزمایش موشک های دوربرد سپاه در آب های خلیج فارس و نمایش قدرتمندی قدرت اول منطقه به یاد همه آورده است که ایران، بیدی نیست که با هر باد بلرزد. کشوری مقتدر است که ریشه در مذهب شیعی، مکتب حسینی و نهضت خمینی دارد. همین باور موجب شده است که امروز آمریکایی ها از موضع جنگ علیه ایران پا پس کشیده اند .
با این حال هنوز نباید پا روی پا بیندازیم و با خیال راحت چای بنوشیم که خطر از بین رفته است. هنوز باید شش دانگ حواس مان به صفحه بازی باشد و مثل همیشه ، لحظه ای غفلت نداشته باشیم. جنگ روانی ، مهم ترین ابزار دشمن در ادامه این جنگ است. معلوم نیست کدام خدعه، کدام فریب، کدام شایعه و نیرنگ قرار است روزهای آینده را برای عام مردم با تشویش همراه کند. دشمنی که ازبازی سیاست در زمین فوتبال دریغ نورزیده به یقین در فردایی نزدیک، عرصه بازی دیگری خواهد یافت.
سیاستمداران اندیشمند معتقد هستند که بازی هنوز ادامه دارد. همراهی مردم و مسئولان و دفاع آنان از منافع ملی کشورمان از این پس می تواند آینده این جنگ را به نفع ما تغییر دهد، کافی است که باور کنیم، می توانیم ایفاگر نقش اصلی در صحنه باشیم. قدم به حوزه انفعال نگذاریم و همواره در اتخاذ شیوه های نوتر،مقتدرانه تر، علمی تر و هوشمندانه تر گام نخست را برداریم.
در یک کلام این که بازیگردان باشیم،نه بازیگر.

پرستو قادری

منبع : خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا)