نگاه ویژه امریکای جنوبی به المپیک

تلاش باشگاه های اروپایی برای حفظ مهره های خود در تمرینات آماده سازی پیش از فصل جدید باعث شده برخی از تیم های ملی جهان در فراخواندن بازیکنانشان برای استفاده از آنها در المپیک پکن دچار مشکل شوند. کشورهای امریکای جنوبی و مخصوصا برزیل و آرژانتین جزو آن دسته از کشورهایی محسوب می شوند که به دلیل عدم اجازه باشگاه ها به بازیکنانشان با غیبت برخی از مهره های اصلی خود روبه رو هستند. اصولا برای بازیکنان خارجی زیر ۲۳ سال باشگاه در راه پیوستن به تیم های ملی شان نمی بایست هیچ محدودیتی وجود داشته باشد تا آنها مستقیما بتوانند با پیراهن کشورشان در تورنمنت های بین المللی همچون المپیک به میدان بروند. هر چند باشگاه هایی همچون وردربرمن با ندادن اجازه به هافبک برزیلی خود، دیگو و بارسلونا با ممانعت از خروج مهاجم آرژانتینی اش، لیونل مسی خلاف این موضوع عمل کرده اند. اما مشکل اصلی ۳ بازیکن بالای ۲۳ سالی است که روی باشگاه ها هیچ اجباری برای رها گذاشتن آنها برای پیوستن به تیم های ملی شان وجود ندارد. این مسأله باعث شده برزیل با توجه به مخالفت میلان با خروج کاکا این مهره باارزش خود را در المپیک به همراه نداشته باشد. هر چند روسونری ها با حضور رونالدینیو در تمرینات برزیل برای سفر به پکن مخالفتی نداشته اند.
روبینیو جزو دیگر بازیکنان تیم ملی برزیل برای حضور در المپیک محسوب می شود اما هفته پیش گزارش هایی انتشار یافت که از عدم حضور این مهاجم جوان در المپیک در صورت قطعی شدن انتقال او با چلسی خبر می دادند. دونگا سرمربی برزیل که از بابت در اختیار داشتن یک هافبک دفاعی باتجربه برای بازی در المپیک نگران بود نتوانست هیچ یک از ۲ مهره مدنظرش برای این پست، لوسیو و خوان را در خدمت داشته باشد تا سرانجام به آخرین گزینه ممکن، تیاگوسیلوا، از بازیکنان داخلی این کشور، روی بیاورد. آرژانتین نیز با مشکلی مشابه برزیل در عدم در اختیار داشتن یک هافبک دفاعی مواجه است. به بن بست خوردن تلاش مسؤولان فوتبال آرژانتین در فراخواندن مارتین دیمیکلیس از بایرن مونیخ در حالی به وقوع پیوست که اینتر نیز از دادن مجوز به نیکلاس بوردیسو، خودداری کرده و رئال مادرید هم از خروج گابریل هاینتزه ممانعت به عمل آورده است.
این مسأله باعث شد نیکلاس پارخا از اندرلشت بلژیک تنها گزینه باقیمانده برای راه راه پوشان آرژانتین باشد. خوان رومن ریکلمه از بوکا جونیورز و خاویر ماسچرانو لیورپول ۲ بازیکن بزرگسال دیگر آرژانتین هستند که این تیم را در المپیک پکن همراهی خواهند کرد. سران لیورپول که پیش از این به «لوکاس لیوا» بازیکن برزیلی خود اجازه پیوستن به تیم ملی اش را داده بودند این بار نیز در عین شگفتی ممانعت چندانی از خروج ماسچرانو برای کمک به تیم ملی آرژانتین به عمل نیاوردند. او که در دور گذشته رقابت های المپیک آتن به همراه آرژانتین به قهرمانی رسید و مدال طلای این رقابت ها را بر گردن آویخت این بار نیز به احتمال فراوان در پکن برای این تیم به میدان خواهد رفت.
اما واقعا چرا حضور در المپیک تا این اندازه برای کشورهای امریکای جنوبی اهمیت دارد پاسخ این سؤال را می توان با ذکر ۳ دلیل بیان کرد. نخست اینکه فوتبال المپیک در قاره امریکای جنوبی پیشینه درخشانی دارد. بازی المپیک پاریس در سال ۱۹۲۴ زمینه ساز تولد فوتبال مدرن بود. تیم ملی فوتبال اروگوئه در حالی به مدال طلای این رقابت ها دست یافت که هیچکس اندک حسابی روی این تیم باز نمی کرد و کمتر کسی با آن آشنایی داشت. سبک زیبای بازی اروگوئه که شاید تیم های اروپایی بیش از آن شاهد آن نبودند شور و هیجانی به این بازیها بخشید. اروگوئه ۴ سال پس از قهرمانی در رقابت های فوتبال المپیک ۱۹۲۴ در المپیک آمستردام نیز آرژانتین را در فینال شکست داد تا برای دومین سال متوالی فاتح این تورنمنت شود. اروگوئه به دنبال این ۲ قهرمانی در نخستین دوره جام جهانی که در سال ۱۹۳۰ برگزار شد نیز قهرمان جهان شد تا خود را به عنوان یکی از ابرقدرت های فوتبال جهان در آن زمان معرفی کند. از آن زمان تاکنون فوتبال امریکای جنوبی همواره توجه ویژه ای به ارائه عملکرد خوب و رسیدن به قهرمانی المپیک داشته است. از نگاه کشورهای امریکای جنوبی، فوتبال المپیک فرصت مناسبی برای رسیدن به یک عنوان قهرمانی است و هر کسی که گمان کند حضور کشورهای این قاره در المپیک از سر تفریح است کاملا در اشتباه به سر می برد.
مدال طلای المپیک تنها عنوانی است که تیم ملی برزیل هرگز موفق به فتح آن نشده است لذا زردپوشان سخت در تلاش هستند تا در این دوره با رسیدن به این هدف ویترین افتخارات خود را تکمیل کنند. حتی آرژانتین نیز که قهرمانی در المپیک را تجربه کرده و در پکن نیز مدافع عنوان قهرمانی محسوب می شود هنوز به دنبال فتح این تورنمنت برای بارهای بیشتری است. انتصاب سرجیو باتیستا هافبک سابق این تیم در جام جهانی ۱۹۸۶ به عنوان سرمربی جدید نیز مزید بر علت شده تا انگیزه آرژانتینی ها برای فتح مجدد المپیک دوچندان شود.از سویی قهرمانی در فوتبال المپیک جای باتیستا را در سمت مربیگری تیم جوانان آرژانتین تثبیت خواهد کرد. دونگاه سرمربی تیم ملی برزیل که هدایت تیم امید برزیل در المپیک را نیز بر عهده خواهد داشت با توجه به نتایج ضعیف شاگردانش در رقابت های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ سخت در تلاش است با رسیدن به موفقیت در المپیک پکن علاوه بر کاهش فشار شدید انتقادات بتواند جای خود را روی نیمکت مربیگری برزیل محکم کند.
شاید حضور در المپیک برای کشورهای آمریکای جنوبی بیش از آنکه فرصتی برای رسیدن به کسب یک عنوان قهرمانی قلمداد شود به عنوان تورنمنتی برای آماده سازی تیم ها و ایستگاهی میانی در مسیر رسیدن به جام جهانی باشد. خط میانی تیم ملی برزیل در چند وقت اخیر نمایش بسیار ضعیفی ارائه داده است. از این رو پکن فرصت بسیار مناسبی برای بازیکنانی همچون اندرسون، لوکاس و هرنانس خواهد بود تا با درخشش در فوتبال المپیک بتوانند جای بزرگان برزیل را در جام جهانی آتی پر کنند. برای آرژانتین نیز اسکوییل گارای از جمله بازیکنانی است که المپیک فرصت خوبی برای ابراز وجود به او می دهد تا موفق شود مرکز خط دفاعی که مدت مدیدی است به نقطه ضعف تیم تبدیل شده را در اختیار بگیرد. فابیان مونزون بازیکن جوان آرژانتین نیز با حضور در المپیک می تواند خود را به عنوان گزینه ای مناسب برای برطرف کردن ضعف تیم در سمت چپ خط دفاعی معرفی کند. بنابراین دلیل مهمی پشت تاکید کشورهای امریکای جنوبی برای حضور در المپیک پکن که از هفتم تا بیست و سوم ماه آگوست آغاز می شود نهفته است. با این وجود هنوز ۲ سوال بی پاسخ در مورد حضور برخی بازیکنان در المپیک باقی می ماند. نخست اینکه آیا بازیکنان بزرگ که برنامه فشرده ای دارند باید در المپیک حضور داشته باشند و دوم اینکه آیا بهتر نبود تمامی اعضای تیم های حاضر در المپیک را بازیکنان زیر ۲۳ سال و یا حتی زیر ۲۰ سال تشکیل می دادند

منبع : BBC
یاسر احمدی

منبع : روزنامه ایران ورزشی