بررسی مرگ و میر مادران باردار در دهه ۷۰ در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد

با توجه به اینکه آسیب ها، عوارض و مرگ و میر ناشی از بارداری قابل پیشگیری است، پس از بررسی علل مستقیم مرگ و میر مادران و مقایسه کاهش یا افزایش تعداد و علل آن باعث دستیابی به عوامل مستعد کننده و یا پیشگیری کننده و پیشنهاد راهکارهای عملی جهت ارتقا سلامت مادران باردار می شود. این مطالعه به صورت مقطعی با بررسی پرونده های مادران فوت شده در اثر عوارض حاملگی، زایمان یا دوره نفاس در سال های ۷۹-۱۳۷۰ در بخش های زایشگاه، زنان و مراقبت های ویژه بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده و نتایج زیر به دست آمد. یافته ها نشان داد که ۳۱ مورد مرگ مستقیم مادری وجود داشت، که نسبت مرگ و میر مادران در این دهه، ۸۸ مورد در ۱۰۰۰۰۰ تولد زنده بود. شایعترین علل مرگ و میر مستقیم مادری به ترتیب شامل، خونریزی (۵۸ درصد)، اکلامپسی (۲۵.۸ درصد)، آمبولی مایع آمنیوتیک (۹.۷ درصد) و عفونت (۶.۵ درصد) بودند. توزیع فراوانی مرگ و میر مادران در طی سالهای مختلف دهه ۷۰ به ترتیب سیر نزولی داشت به جز سال های ۷۳، ۷۶ و ۷۸ که نسبت به سال های قبل خود افزایش داشتند و این افزایش در آمار کل مرگ و میر مادران در این سال ها در استان خراسان نیز مشاهده می شود. بیشترین درصد مرگ و میر مادری در سال های ۷۹-۷۰ در سنین ۳۹-۳۵ سالگی (۲۵.۸ درصد) و کمترین در سنین ۴۵-۴۰ سالگی (۹.۷ درصد) بود. از نظر تعداد حاملگی مادر، بیشترین تعداد مرگ و میر در مورد مادران با تعداد حاملگی بیش از ۶ مورد اتفاق افتاده بود. پس سیر رو به بهبود امکانات بهداشتی، مراقبت های دقیق قبل از زایمان و کنترل و درمان عوارض حاملگی، آموزش بهداشت به طور اعم به کل جامعه و به طور اخص به مادران باردار، تغذیه مناسب در مادران باردار از طریق مراکز بهداشتی، تربیت نیروهای ورزیده مامایی و اعزام آنان به مناطق دور دست و تقویت برنامه های تنظیم خانواده باعث کاهش تعداد عوارض حاملگی و مرگ و میرهای ناشی از آن و موجب ارتقا این شاخص مهم سلامتی مادران باردار گردد.

فریده اخلاقی
عبدالکریم حامدی
نصرت لطفی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی