تازه های پزشکی امروز

● مقاومت به دارو با اینترنت
با استفاده از روش‌های کلریمتری و کروماتوگرافی جدید، پژوهشگران دریافته‌اند که تمام نمونه‌های Tamiflu که از طریق اینترنت عرضه شده است دارای غلظت قابل قبولی از oseltamivir می‌باشند.
داروهای تقلبی (به ویژه داروهای ضد مالاریا)، مشکل رو به رشدی در سطح جهان است. سازمان گمرک آمریکا اخیراً ورود فرآورده‌ای به نام تامیفلو به کشور را ممنوع ساخت. این دارو حاوی ویتامین C بود و اوزلتامیویر نداشت.
پژوهشگران اخیرا در CDC یک تکنیک رنگ‌ سنجی (کلریمتری) و یک روش کروماتوگرافی مایع با کارنمود بالا (HDLC) برای اندازه‌گیری اوزلتامیویر فسفات در داروها ابداع کرده‌اند. به دنبال ارزیابی اولیه‌ی سنجش‌ها، پژوهشگران این روش را در فرآورده‌های عرضه شده از اینترنت به کار بردند و از روش HPLC برای اعتبار دادن به آزمون رنگ‌ سنجی استفاده کردند. هدف از این کار ابداع سنجشی ساده و قابل اجرا بود تا بتوان از آن برای سنجش اصالت تامیفلودر مناطقی با منبع ضعیف استفاده کرد.
پژوهشگران دریافتند که ۴۰ منبع آن لاین برای تامیفلو وجود دارد و ۶ فرآورده‌ی ارزان‌تر آن را به دست آوردند که نیازی به نسخه نداشت. پژوهشگران این کپسول‌ها را که فرض می‌شد حاوی ۷۵ میلی‌گرم بازاوزلتامیویر (۵/۹۸ میلی‌گرم اوزلتامیویرفسفات) بود با هر دو روش آزمودند. سه مورد از این داروها از خارج وارد آمریکا شده بود. دو مورد یونانی و یک مورد هندی بود. محتویات تمامی محصولات به استثنای یک مورد در حدود ۱۰% مقدار ماده‌ی موثر فعال ذکر شده بود. آزمون‌های رنگ ‌سنجی به خوبی در این موارد انجام شده و استفاده از آنها آسان بود. ظهور ویروس‌های انفلوانزای مقاوم به اوزلتامیویر مورد توجه قرار گرفته است. مساله‌ی مورد توجه دیگر به ویژه وقتی دارو از طریق اینترنت یا سایر منابع به جز داروخانه‌های مجاز تهیه می‌شود، احتمال بالقوه‌ی تقلبی بودن دارو را فراهم می‌آورد. طبیب باید مسافران را در مورد احتمال تقلبی بودن داروها به ویژه در کشورهای در حال توسعه آگاه نماید. ارزیابی سازمان جهانی بهداشت، نشان می‌دهد که تا ۲۵% داروهای مصرفی در این کشورها زیر استاندارد و تقلبی است. حوادث اخیر خاطر نشان می‌سازد که در ایالات متحده نیز دستیابی به این داروها که دارای مواد موثر غیرفعال و مضر هستند امکان‌پذیر است.
● گوانفاسین و کلونیدین
مصرف guanfacine سبب بهبود قابل توجه بیش فعالی و ویری بودن impulsivity می‌شود و والدین (و نه آموزگاران) بهبود با کلونیدین را گزارش کرده‌اند.
بعضی طبیبان بالینی در درمان ADHD در کودکان و نوجوانان، به ویژه در بیمارانی که ضمن درمان با داروهای محرک یا اتوموکستین دارای رفتارهای اساسی از هم گسیخته، تیک‌های مکرر یا اختلالات خواب می‌باشند از گوانفاسین و کلونیدین استفاده می‌نمایند.
طی دو بررسی تازه، پژوهشگران تاثیر این دو دارو را در درمان کودکان دارای نشانه‌های اصلی ADHD مورد ارزیابی قرار داده‌اند.
طی یک کارآزمایی که در چند مرکز و با حمایت مالی کارخانه‌ی سازنده انجام شد، محققان ۳۴۵ بیمار (۶ تا ۱۷ ساله) مبتلا به ADHD را به صورت تصادفی تحت درمان با دارونما یا یکی از سه دوز یک شکل گسترده رهایش گوانفاسین (۲، ۳ یا ۴ میلی‌گرم در روز که با دوز روزانه‌ی ۱ میلی‌گرم شروع می‌شد و هفته‌ای ۱ میلی‌گرم به دوز افزوده می‌شد تا به دوز مربوطه برسد) قرار دادند. پس از ۵ هفته، دوزاژ دارو طی ۳ هفته به تدریج کم شد (tapering).
در ابتدا، متوسط امتیازها بر اساس اشل درجه‌بندی استاندارد ADHD در گروه‌های گوانفاسین چه به صورت توام و چه به صورت تنها به طور قابل توجه بهتر از دارونما بود و در گروه ۴ میلی‌گرم گوانفاسین بالاترین منافع درمان دیده می‌شد. در سنجش کلی آموزگاران، والدین و طبیبان بالینی نیز بهبودی‌های مشابه دیده می‌شد. به طور اختصاصی، مصرف گوانفاسین با بهبود قابل توجه نشانه‌های بیش فعالی، بی‌اختیاری (ویری بودن) و بی‌دقتی همراه بود ولی تغییر بیماران دچار ADHD از نوع بی‌دقتی از نظر آماری قابل توجه نبود. کودکان خردسال‌تر (۶ تا ۱۲ سال) نسبت به گوانفاسین بهتر از نوجوانان (۱۳ تا ۱۷ سال) عکس‌العمل داشتند. تنها ۶۲% بیماران شرکت‌کننده، بررسی را تا پایان ادامه دادند، شایع‌ترین عارضه‌ی جانبی در مصرف‌کنندگان گوانفاسین، خستگی، خواب‌آلودگی و تسکین بود و پیش‌بینی می‌شد که فشار خون و تندی نبض هم با این دارو کاهش یابد ولی این تغییرات از نظر بالینی قابل توجه نبود.
طی یک بررسی دارونما و شاهد، دوسوناآگاه که توسط دولت حمایت مالی می‌شد، محققان به صورت تصادفی شده ۱۲۲ کودک (۷ تا ۱۲ سال) مبتلا به ADHD را در یکی از گروه‌های درمانی زیرشرکت دادند: کلونیدین، متیل فنیدات، کلونیدین و متیل فنیدات یا دارونما. بعد از هفته‌ی ۱۶، در مقایسه با دارونما، سنجش آموزگاران با اشل نشانه‌ی استاندارد شده‌یADHD (اندازه‌گیری تاثیر اولیه) در گروهی که فقط از کلونیدین استفاده می‌کرد، بهبودی نشان نداد ولی حاکی از بهبود قابل توجه آماری در هر دوگروه متیل فنیدات بود. اما والدین گروه کودکانی که فقط از کلونیدین استفاده می‌کردند ولی نه گروهی که فقط از متیل فنیدات استفاده می‌نمودند بهبودی قابل توجه نشانه گزارش کردند. آثار تسکین‌دهنده با کلونیدین بیشتر گزارش شد.
آموزگاران، والدین و طبیبان بالینی دریافته‌اند که در آن دسته از کودکان مبتلا به ADHD که با گوانفاسین گسترده رهایش تحت درمان قرار گرفته بودند در مقایسه با کودکانی که از دارونما استفاده می‌کردند از میزان بیش فعالی و بی‌اختیاری به طور مشخص کاسته شده است. با وجودی که این نتایج خوشحال‌کننده است، ولی لازم است برای روشن شدن نحوه‌ی استفاده از گوانفاسین در درمان رفتارهای اصلی ADHD بررسی‌های دیگری انجام شود. والدین، و نه آموزگاران، بهبودی امتیازهای نشانه‌ی ADHD را با کلونیدین گزارش کرده‌اند. در حال حاضر استفاده از گوانفاسین و کلونیدین در درمان کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD توسط FDA تائید نشده است. استفاده‌ی بدون تجویز از این داروها توصیه نمی‌شود ولی وقتی طبیبی تصمیم به تجویز این داروها می‌گیرد، باید در مورد این داروها آگاهی‌های لازم را به والدین بدهد و موافقت آنها را جلب کند.
● آندارترکتومی کاروتید و استنت‌گذاری
با وجودی که استنت‌گذاری شریان کاروتید (CAS) نسبت به آندارترکتومی کاروتید (CEA) از تهاجم کمتری برخوردار است، بیمارگنی و مرگ و میر ۳۰ روزه طی کارآزمایی تصادفی شده‌ی اخیر در استنت‌گذاری بیشتر از عمل جراحی بوده است. طی یک متاآنالیز جدید محققان پیامدهای ۳۰ روزه‌ی این دو روش را مورد وارسی قرار داده‌اند.
پژوهشگران ۱۰ کارآزمایی (۸ مورد تصادفی شده و ۲ مورد غیرتصادفی) را شناسایی کرده‌اند که شامل ۳۵۸۰ بیمار بوده است. میزان ۳۰ روزه‌ی حمله یا مرگ در کارآزمایی‌های بزرگتر در بیماران CEA از ۴ تا ۱۰% و در بیماران CAS از حدود ۲ تا ۱۲% متغیر بود. احتمال ۳۰ روزه‌ی حمله یا مرگ به طور قابل توجه در CAS بیشتر از CEA بود. فقط در مورد حمله، نسبت خطر به اهمیت آماری نرسید. در آنالیز ۵ کارآزمایی که انحصارا بیماران علامت‌دار شرکت داده شده بودند، احتمال ۳۰ روزه‌ی حمله یا مرگ در مورد CAS نامطلوب‌تر بود. حذف دو کارآزمایی غیرتصادفی بریافته‌ها تاثیر نداشت. استفاده از وسایل محافظت از بروز آمبولی با پیامدهای بهتر CAS همراه نبود.
● کنترل درد واکسیناسیون
در طول سال اول زندگی، شیرخواران از واکسن‌های دردناک متعدد استفاده می‌کنند. طی یک کارآزمایی بالینی دوسوناآگاه، تصادفی شده، ۸۳ شیرخوار سالم (۲ تا ۴ ماهه) یا از سوکروز خوراکی ۲۴% (۶/۰ میلی‌لیتر به ازای کیلوگرم) و یا از دارونما، دو دقیقه پیش از ایمونیزاسیون معمولی ۳ واکسن دیفتری- کزاز، سیاه سرفه‌ی آسلولار/ پولیوی غیرفعال/ هپاتیت B هموفیلوس انفلوانزای تیپ B و کونژوگه‌ی پنوموکوکی استفاده کردند.
محقق اصلی با استفاده از اشل رفتاری درد حاد که ۵ مورد را ارزیابی می‌کرد (گریه، حالت چهره، رفتار، حرکت بدن و خواب) درد را پس از هر سه تزریق و دوباره ۲ دقیقه پس از آخرین تزریق ارزیابی می‌کرد. در مقایسه باگروه دارونما، شیرخوارانی که از سوکروز استفاده کرده بودند به طور قابل توجه در هر ۴ سنجش درد کمتری داشتند. در سنجش آخر، متوسط امتیاز درد در گروه سوکروز ۷۸% کمتر از امتیاز گروه دارونما بود.

منبع : هفته نامه پزشکی امروز