آقای امریکا ‌لطفاً به خودتان هم فحش دهید! ‌

اظــهــارات دو روز قبل محمد هادی نژاد حسینیان دیپلمات برجسته و مدیر سرشناس ایرانی همانقدر تکان دهنده است که عدم پاسخگویی مسئولان دولتی به ادعاهای او. نـژاد حـسـیـنـیـان در نـظـام جمهوری اسلامی ایران، هم مسئولیت وزارت را به عهده داشته است و هم در پیچیده ترین شرایط جهانی، بر کرسی نمایندگی ایران در سازمان ملل تکیه زده است و هم سالهای متمادی، یکی از حساس ترین مناصب وزارت نفت به عهده او بوده است.
پس نمی‌توان از کنار سخنان او با بی تفاوتی عبور کرد . بر اساس آنچه این دیپلمات کم حرف ایرانی مطرح کرده است، در یک پروژه خارجی مربوط به صادرات گاز، زیان چند صد میلیارد دلاری نصیب کشورمان می‌شود. البته در حاشیه این ادعا، یک نکته مهم دیگر نیز وجود دارد که در دو سال اخیر، بارها مطرح شده، اما هیچیک از مقامهای دولتی به آن پاسخ نداده‌ اند. ایـن نکته ،‌مرتبط با صادرات گاز – بدون توجه به نحوه قیمت گذاری آن – می باشد. در دو سال اخیر، مرکز پژوهشهای مجلس، از عدم وجود گاز مازاد برای صادرات – حداقل تا ده سـال آیـنـده – خبر داده و تعدادی از اعضای اصولگرای کـمـیسیون انرژی مجلس هم، ضمن تایید دیدگاه مرکز پژوهشها، بخشی از زیان‌های ناشی از صادرات گاز در شرایط فـعلی را گوشزد کرده اند. به عبارت دیگر، اگر ادعاهای نژاد حسینیان صحیح باشد، علاوه بر صدها میلیارد دلار خسارت ناشی از ارزان فروشی گاز، مردم ایران باید خسارت تــخـریـب چاههای نفت – به خاطر تاخیر در تزریق گاز– را نیز تحمل نمایند. ‌ ‌
اگر هم آنچه نژاد حسینیان گفته است دقیق نباشد، اصرار دولتی‌ها برای انعقاد قراردادهای طولانی مدت گاز در بهترین شرایط موجب محرومیت عده‌ای از هموطنان از دسترسی به گاز و زیان دهها میلیارد دلاری ناشی از کاهش راندمان چاههای نفت خواهد شد.
ادعـای یـک مـدیـر خـوشنام و موفق نظام جمهوری اسلامی در خصوص دلایل دولت نهم برای انعقاد قرارداد خــط لــولـه صلـح و تـخـفـیـف بی‌سابقه در انعقاد قرارداد در شرایطی مطرح می‌شود که برخی نهادهای نظارتی حامی دولت نهم، به دلیل شائبه تخفیف در قرار داد و عدم رعایت صرفه درازمدت کشورمان خواستار توقف اجرای قرار داد کرسنت–صادرات گاز به امارات– شده‌اند. در حالی که ارقام مطرح شده در خصوص قرارداد کرسنت به مراتب کمتر از ادعایی است که در مورد نحوه قیمت‌گذاری گاز در قراردادخط لوله صلح مطرح می‌شود. ضمن آنکه چنانچه قرار باشد بـرخـی مـصـالـح سـیـاسـی و مــنــطـقه‌ای، در قیمت‌گذاری مـحـصولات صادراتی ایران اثرگذار باشد قاعدتا در مورد کشوری که در همسایگی ایران قراردارد و متاسفانه هم اکنون به یکی از مهمترین طرفهای تجاری ایران تبدیل شده استاین مصالح در مرتبه بالاتری وجود دارد.
در این میان، نمایندگان مجلس و نهادهای نظارتی وظیفه سنگینی به عهده دارند. آنها بایستی برای رفع نگرانی مردم به بـررسـی سـریـع ادعاهای نژادحسینیان بپردازند و هر چه سریعتر – قبل از انعقاد قرارداد–موجبات آسودگی خیال مـردم را فـراهم نـمـایـند. این آسودگی خیال، می‌تواند با جلوگیری قانونی از انعقاد قرارداد و یا اعلام بیهوده بودن ادعای نژادحسینیان و هشدار تعدادی از نمایندگان، مرکز پژوهشهای مجلس و عده‌ای از کارشناسان باشد که در دو سال اخیردر خـصـوص قـراردادهـای صـادرات گـاز بـه صـورت عام و قرارداد خط لوله صلح به صورت خاص، اعلام نگرانی کرده‌اند.
البته برخی قراین و شواهد نشان می‌دهد که در انعقاد بسیاری از قراردادها، یک عامل سیاسی بر شئون اقتصادی و کارشناسی سایه افکنده است. این عامل، موافقت یا مخالفت امریکا با انعقاد بعضی قراردادهاست. بر همین اساس، برخی رسانه های پر مخاطب کشور و بعضی از سیاستمداران و مدیران، به دنبال بزرگ نمایی مخالف خوانی – و نه مخالفت اصولی– امریکا با بعضی قراردادهای بزرگ اقتصادی ایران هستند و به نظر می رسد همین ابراز مخالفت، دلیل موجهی برای برخی مدیران است تا آن را نشانه صحت و حقانیت قـراردادهـای خـود بـدانـنـد. مثلا کافی است یک روزنامه امـریکایی، مقاله‌ای در خصوص مخالفت امریکا با روابط تجاری ایران با نیکاراگوئه و ونزوئلا بنویسد. بلافاصله، این مقاله در داخل کشور بزرگ نمایی می‌شود. پس از مدتی نیز این خبر به گوش مردم می‌رسد که در قبال واردات کالای استراتژیک قهوه! پروژه ۲۰۰ میلیون دلاری ایران در نیکاراگوئه اجرا می شود و البته مسئولان دولتی هم در این مورد، نه توضیحی ارائه می کنند و نه اصل خبر را تکذیب می نمایند. در این طرف این دنیا، کافی است که رجب طیب اردوغان بگوید: <به امریکا اجازه نمی‌دهیم در روابط اقتصادی میان ایران و ترکیه دخالت کند.> پس از این اظهارات، مردم ایران باید منتظر این خبر باشند که<یک فاز پارس جنوبی به ارزش چند میلیارد دلاربدون رعایت تشریفات مناقصه به ترکیه واگذار شد.> خبرهای نیم بند مربوط به مخالفت برخی احزاب در درون دولت هند با نحوه تنظیم روابط دولت آن کشور با ایران و امریکا نیز کافی است که بعضی مقامات ایران، رفتار ناپسند هند در برابر ‌‌موضوع هسته‌ای ایران را نادیده بگیرند و اگر ادعای نژاد حـسـیـنـیـان درسـت بـاشـد، حـتـی بـه هند جایزه بدهند! ایـن در حـالـی اسـت کـه نـه تنها هیچیک از دولت‌های نیکاراگوئه، ترکیههــنــد و... را نـمـی‌تـوان مـتحد استراتژیک ایران دانستبلکه نشانه‌هایی وجود دارد که ثابت می‌کند در بعضی مواضع و مواقع، آنها خود را برای اعلام اتحاد تاکتیکی با ایران نیز ملزم نمی‌دانند.
حقیقت آن است که اگر کمی دقت شود، برخی مخالفت‌هایی که توسط مقامات خارجی نسبت به سیاست‌های نابخردانه و متکبرانه حاکمان فعلی کاخ سفید ابراز می‌شود، تفاوت چندانی با مخالفت‌های درونی آن کشور از جمله مواضع حزب دموکرات امریکا ندارد؛ در حالی که قطعاً دموکرات‌های امریکا نیز در زورگویی و باج‌خواهی، چیزی از رقبای جمهوریخواه خود کم ندارند. بعضی کسانی هم که در ترکیه، هند و سایر کشورها، تظاهر به حمایت از مواضع ایران در برابر تیم جرج بوش می‌ کنند، در پس پرده با بعضی متحدان جدی امریکا، متفاوت نیستند و حتی شاید بتوان نشانه‌هایی ارائه داد که ثابت می‌کند آنها هم عنداللزوم متحد استراتژیک امریکا هستند. اگر هم کسی در این ادعا، تردید داشته باشد لابد قبول دارد که میزان نزدیکی دولت ترکیه با اسرائیل و امریکا، بسیار بیشتر از سایر کشورهای منطقه است. دولت هند هم علا‌وه بر آنکه برای اسرائیل ماهواره جاسوسی پرتاب می‌کند، به قطعنامه‌های ضد ایرانی شورای حکام انرژی اتمی، را‡ی مثبت می‌دهد تا با شکستن موضع گروه غیر متعهدها در آژانس، خوش خدمتی به امریکا را به اوج برساند! این در حالی استکه به گفته یک مقام عالیرتبه ایرانی هیچ چیز مانع گسترش روابط ایران با آن کشور نخواهد بود. بعضی از متحدان ظاهری ایران در امریکای لا‌تین هم دارای روابط رسمی با اسرائیل هستند و به لحاظ فکری و عقیدتی، هیچ قرابتی با ایران ندارند. اما همه آن کشورها به خوبی فهمیده‌اند که اتخاذ بعضی مواضع ضد امریکایی برای نزدیکی آنها به ایران کافی است.
تردیدی نیست که آمریکا، با مردم و دولت ایران، دشمنی های دیرینه داشته است که این دشمنی را در ۵۰ سال گذشته بارها به نمایش گذارده است. مخالفت ایران با امریکا نیز مبتنی بر مبانی و اصولی است که اکثر مخالفان سیاست های فعلی امریکا، نسبتی با آن مبانی و اصول ندارند. پس شاید لا‌زم باشد سیاستمداران هوشمند ایرانی، به این موضوع نیز بیندیشند که احتمالا‌ً ابراز مخالفت های نه چندان جدی امریکا با برخی قراردادهای بزرگ اقتصادی بیش از مخالفت جدی آن کشور، نوعی زمینه سازی برای مقبول افتادن این قراردادها در میان سیاستمداران ایرانی باشد.
البته این ، یک حکم کلی نیست اما می تواند مورد توجه و بررسی مسئولا‌ن و سیاستمداران ایرانی قرار گیرد. رفتار مشکوک امریکائیها در این زمینه، با اعلا‌م حمایت های طنزآمیز و البته تاسفآور آنها از اصلا‌ح طلبان تقویت می شود، زیرا آنها به خوبی روحیه استقلا‌ل طلبانه و ضد وابستگی ایرانیان را می‌شناسند. امریکایی‌ها به خوبی می‌دانند که ابراز حمایت چهره شکست خورده‌ای همچون بوش، جز بدنامی حاصلی ندارد و می‌توان حدس زد که این اعلا‌م حمایت نیز همانقدر جدی است که تظاهر به مخالفت امریکا با انعقاد قرارداد اقتصادی ایران با دو متحد امریکا یعنی هند و ترکیه! اگر جرج بوش و همکاران او، قدری مردانگی داشتند از آنها می‌خواستیم چند فحش هم نثار خودشان کنند شاید به خاطر همین فحش‌ها بجای کشورهایی که اتحاد آنها با امریکا در بسیاری از موارد غیرقابل تردید است مردم امریکا طرف بعضی قراردادهای اقتصادی با ایران قرار می‌گرفتند.

منبع : روزنامه آفتاب یزد