به سرزمین شتیس خوش آمدید Bienvenue chez les Chtis

▪ کارگردان: دنی بون.
▪ فیلمنامه: دنی بون، الکساندر شارلو، فرانک مانیه.
▪ موسیقی: فیلیپ رومبی.
▪ مدیر فیلمبرداری: پی یر آیم.
▪ تدوین: لوک بارنیه، ژولی دلورد.
▪ طراح صحنه: آلن ویسیه.
▪ بازیگران: دنی بون[آنتوان بیلیو]، کاد مراد[فیلیپ آبرامز]، ژوئی فلیکس[ژولی]، لورنزو اوسیلیا[فوره]، ان ماریوین[آنابل دکونیک]، فیلیپ دکوسن[فابریس کانولی]، گی لکلویس[ایان واندرنوت]، زین الدین سوالم[مومو]، ژورم کوماندور[بازرس لبیس]، لین رنو]مادر آنتوان]، میشل پالابرو[عموی ژولی]، استفانی فریس[ژان]، الکساندر کاریه[تونی].
▪ ١٠٦ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٨ فرانسه.
▪ نام دیگر: Welcome to the Land of Shtis، Welcome to the Sticks.
▪ ژانر: کمدی.
فیلیپ آبرامز، مدیر اداره پست در شهری کوچک به اصرار همسرش تقاضای انتقال به کوت د آزور شهری در جنوب فرانسه-منطقه خوش آب و هوا-می کند. اما انتقال به جنوب کار ساده ای نیست، بنابر این فیلیپ دست به نیرنگ می زد. ولی حقه او به خاطر دست و پا چلفتی بودن خودش آشکار شده و در نتیجه به مدت دو سال به خلاف جهت یعنی شمال فرانسه منتقل می شود.
انتقال به شمال سردسیر برای او و همسرش حکم تبعید یا مرگ را دارد، به خصوص با داستان هایی که از گویش و رفتار اهالی آنجا شنیده است.
فیلیپ اجباراً تنها و بدون زن و فرزند به سوی شمال به راه می افتد. اما با رسیدن به شهرستان محل ماموریت خود، خیلی زود بعد از آشنایی با همکارانش در اداره پست و موقعیت شهر درمی یابد که تمام چیزهایی که شنیده عاری از حقیقت بوده است. فیلیپ خیلی زود با همکارانش در اداره پست اخت شده و با آنتوان رفاقتی به هم می زند.
لهجه اهالی را نیز که در آغاز غریب می نمایاند، کم کم یاد گرفته و جا می افتد. اما در برخورد با همسرش که حاضر نیست از تصویر ذهنی خود دست بردارد، مجبور به دروغ گویی می شود. تا اینکه همسرش به اشتباه خود مبنی بر تنها گذاشتن شوهر در موقعیت سخت پی برده و خواستار همراهی با او می شود. فیلیپ بار دیگر مجبور به تظاهر در برابر همسرش شده و از آنتوان و دیگر بچه های اداره می خواهد تا محیطی مانند آنچه او در ذهن دارد، تدارک ببینند. فیلیپ و همسرش از راه رسیده و در شهرک کثیف معدن چیان اقامت می کنند.
اما فردای آن روز تصادفی کوچک دست فیلیپ را رو کرده و همسرش وی را ترک می کند. البته مدتی کوتاه بعد بازمی گردد و به همراه فیلیپ تا پایان مدت ماموریت وی در آن شهر اقامت می کنند. آنتوان نیز با کمک فیلیپ موفق می شود از زیر سلطه مادرش خارج شده و با همکار زیبایش ازدواج کند.
● چرا باید دید؟
دنی بون(دانیل حمیدو) متولد ١٩٦٦ آرمنتیر در شمال فرانسه است. او را به عنوان کمدین می شناسند و برای اولین بار با نقشی کوتاه در یکی از اپیزودهای سریال ناوارو(١٩٩٥) بازی در برابر دوربین را تجربه و تا امروز در بیش از ده فیلم بازی کرده است.
دو سال قبل وسوسه کارگردانی باعث شد تا فیلم خانه خوشبختی را بسازد و شهرتی نسبی کسب کند. او که می گوید تا قبل از ١٢ سالگی با همان لهجه شتیس در خانه صحبت می کرده، بعدها همین لهجه را در نمایش های کمدی تک نفره و فیلم نوئل مبارک در نقش پونشل استفاده نمود.
همین نقش پونشل بود که او را نامزد دریافت جایزه سزار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد نمود. و حالا با استفاده از فضا و مردمی که می شناسد پرفروش ترین فیلم سینمای فرانسه را ساخته است.
به سرزمین شتیس خوش آمدید[شتیس به اهالی شمال فرانسه گفته می شود یا به قول خودمان در و دهات که گویش و رفتار آدم هایش غریب است و به پخمه ها می ماند] یک پدیده در تاریخ سینمای فرانسه است و در کارنامه هنری دنی بون نیز؛ که ممکن است در آینده نتواند چنین موفقیتی را تکرار کند. البته دنی بون در ٢٠ مه امسال با ویل اسمیت قراردادی برای ساخت نسخه انگلیسی فیلم منعقد کرده و مناقشه هایی هم بر سر زبان اهالی به خاطر عرب تبار بودن بون و شخصیت اصلی فیلم به وجود آمد. فیلم تمامی رکوردهای فروش را شکسته[پر فروش ترین فیلم تاریخ سینمای فرانسه جنجال بزرگ-لویی دوفونس و بورویل ١٩٦٦- بود.
البته در میان محصولات داخلی؛ چون رقم بزرگ تر به تایتانیک تعلق دارد] و بیش از ٣٠ میلیون دلار درآمد به دست آورده که برای فیلمی نه چندان پر خرج[١١ میلیون یورو بودجه] با داستانی ساده رقمی حیرت انگیز به شمار می رود.
فیلم درباره زندگی افراد طبقه متوسط است و قدرت خود را از ضعف های همین آدم ها می گیرد. خواست ها، آرزوها و خصلت انطباق با شرایط ناگوار که در همه جای دنیا یکسان است. فیلم برای فرانسوی ها یک محصول ملی تمام عیار است و برای اهالی شمال که بعد از اکران فیلم لوکیشن های محل فیلمبرداری جذابیت توریستی پیدا کرده اند، یک اثر هنری در اعاده حیثیت از این منطقه که به تحقیر از آن یاد می شود.
دنی بون بر خلاف استادان کمدی فرانسوی که داستان هایشان را حول محور روابط پیچیده جنسی[نه از نوع لوده ایتالیایی آن] بنا می کردند، از سکس گریزان است. هیچ شوخی تقریباً بی ادبانه ای در فیلم وجود ندارد و در عوض آنچه هست یک کمدی موقعیت کم نظیر از برخوردهای دو خرده فرهنگ است. گفتم خرده فرهنگ و آن را با اندکی مسامحه برای زندگی شهرستانی و پایتخت نشینی به کار بردم. دنی بون در دومین فیلمش توانسته با انگشت گذاشتن بر روی ضعف های پیش پا افتاده آدم ها اثری تماشایی بسازد که هر کسی می تواند مشابه خود را در آن پیدا کرده و به راحتی به آن بخندد. بی اغراق می گویم که بعد از مدت ها چند بار حین تماشای فیلم قهقهه زدم، هر چند فهم لهجه شتیس برایم غیر ممکن بود!

امیر عزتی

منبع : موج نو