نتایج اپی کراتوپلاستی در درمان کراتوگلوبوس پیش رفته

● هدف:
بررسی نتایج آناتومیک و بینایی در هفت مورد جراحی اپی کراتوپلاستی در درمان مبتلایان به کراتوگلوبوس پیش رفته.
● روش پژوهش:
هفت چشم از ۶ بیمار مبتلا به کراتوگلوبوس پیش رفته، تحت عمل جراحی اپی کراتوپلاستی قرار گرفتند. درگروه کراتوگلوبوس با صلبیه آبی، پس از کراتکتومی سطحی و برداشتن اپی تلیوم قرنیه گیرنده و آندوتلیوم و دسمه دهنده، بافت دهنده با اندازه ۱۲ تا ۱۳ میلی متر، به صورت روی هم گذاشتن (on lay) در قسمت نقب زده (undermined) صلبیه گیرنده، با بخیه های جداگانه پیوند شد. در گروه کراتوگلوبوس بدون صلبیه آبی، یک برش هلالی در محیط قرنیه داده شد و قرنیه دهنده با اندازه ۱۰.۵ تا ۱۱ میلی متر، پس از برداشتن دسمه و آندوتلیوم دهنده و اپی تلیوم گیرنده، پیوند شد.
● نتایج:
از ۶ بیمار با دامنه سنی ۵ تا ۳۹ سال که به علت کراتوگلوبوس پیش رفته تحت عمل جراحی اپی کراتوپلاستی قرار گرفتند؛ سه بیمار دارای صلبیه آبی، بیش حرکتی (هایپرموبیلیتی) مفاصل و سابقه ازدواج فامیلی در والدینشان بودند. بیماران دارای صلبیه آبی، کودک و تک چشمی بودند و چشم مقابل خود را با ضربه جزیی از دست داده بودند. سه بیمار دیگر فقط مبتلا به کراتوگلوبوس پیش رفته بدون علایم سیستمیک بودند که در یک بیمار از این گروه، هر دو چشم تحت عمل جراحی قرار گرفت. این سه بیمار، بزرگ سال بودند. بیماران به مدت ۱۰ تا ۳۰ ماه پی گیری شدند. دید قبل از عمل این بیماران به طور متوسط ۲۰.۴۰۰ بود و پس از عمل به ۲۰.۱۶۰ افزایش یافت. متوسط ضخامت قرنیه قبل از عمل ۲۰۰ میکرون بود که بعد از عمل به ۸۰۰ میکرون افزایش یافت. یک بیمار به کیست اپی تلیومی داخل استریومایی دچار شد. وسکولاریزیشن شدید در بافت پیوندی، دریک مورد (که قبل از عمل دچار جداشدگی کامل دسمه شده بود) اتفاق افتاد.
● نتیجه گیری:
اپی کراتوپلاستی، روشی به نسبت بی خطر و موثر در درمان کراتوگلوبوس است و موجب افزایش ضخامت قرنیه می گردد. به منظور افزایش ضخامت استرومای قرنیه و احتمالا جلوگیری از ایجاد هیدروپس، سوراخ شدن و یا پارگی قرنیه که معمولا موجب از دست رفتن چشم می گردد؛ این عمل باید در این بیماران انجام شود.

ماندانا احمدی
محمدعلی جوادی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی