جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا


پیوند هایمان را ماندگار کنیم


پیوند هایمان را ماندگار کنیم
شکی نیست که بیشتر ما انسان ها در طلب راه هایی پرتوان تر، خلاقانه تر و شایسته تر برای دوست داشتن یکدیگر هستیم و اگر تمام تلاش خود را در این راه بکار نبریم به نتیجه مطلوب نخواهیم رسید. به گفته «دیوید ویسکات»، پیوندها به آرامی پژمرده می شوند، چراکه انسان ها عموما نمی دانند که چگونه پیوندهایشان را حفظ کنند. در این باره توجه به نکات زیر می تواند مفید واقع شود:
۱ ) خود را بشناسیم:
در مورد خود باید واقع بین باشیم. زیرا هر قدر دلمان برای دیگران بتپد، باید ابتدا برای خود احساس مسولیت کنیم. زیرا تمام آنچه را که داریم می توانیم به دیگران ببخشیم. اگر احساس ناکافی بودن کنیم قدرتی در ما نیست تا به دیگری امنیت و نیرو ببخشیم. این شناخت از خود نیز امری مستمر و پویاست و به یکباره امکان پذیر نیست.
۲ ) از چنگ رنجش های کوچک خود را رها سازیم:
واقعیت آنست که آنچه سبب از هم گسستن پیوندها می شود مسایل بزرگ و پیچیده نیستند. بلکه زنجیرهایی از رخدادهای کوچک در طی زمان دراز است. برای دوست داشتن یکدیگر لازم است به اشتباهات جزیی خویش توجه کنیم و درصدد تغییر رفتار خود برآییم.
۳ ) با ملاحظه رفتار کنیم:
یعنی در رفتارهای خود ادب و احترام و برخورد منطقی داشته باشیم. رفتار بی ادبانه با هر آدمی، یعنی قرار دادن او در موقعیتی پایین تر از شان انسانی اش. ما انسان ها به آسانی می رنجیم. کنش ها و واژه های بدون تعمق و اندیشه، در درازمدت پیوندهای ما را می گسلد و به جدایی، درد بی حاصل، تنش و رنجش منجر می شود. هریک از ما مسئول خلق محیطی پر از گرمی و دلسوزی برای آنانی هستیم که دوستشان داریم. یک روز خوب روزی نیست که همه چیز بر وفق مراد انسان باشد بلکه روزی است که بتوانیم با رفتار یا گفتار خود روز انسان دیگری را پر از مهر و صفا کنیم.
۴ ) دست از سلطه جویی و تغییر دیگران برداریم:
ما می توانیم به دیگران «کمک» کنیم که تا خود را تغییر دهند اما تنها «خود» آنان هستند که می توانند دگرگون شوند. هرگاه نتوانیم به فردیت و حق انتخاب دیگران احترام بگذاریم نمی توانیم ادعای دوست داشتن کنیم. دوستی تنها زمانی پیش می آید که ما احترامی عمیق برای حقوق، نگرش ها و احساسات دیگران قائل باشیم، همانطورکه برای خود قایلیم. باید دیگران را آنگونه که هستند پذیرا باشیم بی آنکه نیازها و انتظارات خود را به آنها تحمیل کنیم. هر انسانی باید به داشتن دیدگاه خویش از جهان مجاز باشد. پیوند مهرآمیز فرآیند مشتاق شدن ماست.
۵ ) در شراکت نظرهایمان با تقلیل فاصله میان یکدیگر، بار ملامت ناراحتی های خود را بر دوش دیگران نگذاریم:
اغلب ما انسان ها عادت داریم که در غیرخودمان به دنبال دلیلی برای سرزنش و ملامت بگردیم و تا زمانی که دیگران را مقصر حوادث پیش آمده می دانیم و در سرزنش دیگران احساس راحتی می کنیم ضرورتی برای تغییر در خود ایجاد نخواهیم کرد. دوستی ها انباری برای بیرون ریختن خودخواهی، خودبینی، یاس و خشم ما نیستند.
۶ ) برای یکدیگر دوست باشیم:
دوستی، طلب مشتاقانه شناختن دیگری است و این اولین شرط عشق است. دوستی کنجکاوی سالمی است که ما را از خود دور ساخته و در راهی غیررقابت آمیز و دور از خودخواهی، بسوی دیگران می کشاند تا آنها را بیازماییم و سپس به آنها نزدیک شویم. دوستی بازتاب احترام عمیق برای ارزش انسان هاست. دوستی به ما می گوید که دیگران تنها به این دلیل وجود ندارند که نیازهایمان را برآورند و زندگی ما را سرشار سازند. آنان نیز نیازها و زندگی هایی دارند که باید تحقق یابند. در واقع ما نه تنها مسول خود هستیم باید با کمال میل مسئولیت «شدن» دیگری را نیز برعهده بگیریم و این شراکتی داوطلبانه است.
۷ ) آداب و سنت های یکدیگر را فراموش نکنیم:
توجه به آداب و رسوم یکدیگر امکان دوست داشتن، درکنار هم بودن و احترام به شان و ارزش یکدیگر را فراهم می کند.
۸ ) شجاعت و جسارت داشته باشیم:
در ضعف هیچ پیوندی پایه نمی گیرد. پیوندها به شجاعت، به بیان و به تعهد نیازمندند. پیوندی که کامل و سراسر امن، شاد و محکم باشد وجود ندارد. به دلیل جوهره پیوند که همیشه دو یا چند نفر را شامل می شود همواره اختلافاتی وجود دارد.
برای رویارویی با آنچه از راه می رسد به شجاعت نیاز داریم و درک «این نیز بگذرد.» امام سجاد(ع) می فرمایند: با پنج کس همنشینی مکن; دروغگو، فاسق که تو را به لقمه ای بفروشد، بخیل که در سخت ترین مواقع حاجت تو را وانهد، احمق که به تو زیان رساند و آنکه از خویشانش بریده است.
منبع : روزنامه ابتکار


همچنین مشاهده کنید