جمعه, ۳۱ فروردین, ۱۴۰۳ / 19 April, 2024
مجله ویستا
محدوده ی اندیشه های اوباما
. . . فقط اگر می توانست عکس خود و همسرش میشل را که با ادوارد سعید و مریم سر یک میز نشسته اند، بسوزاند . . .
«دوستان، ما امروز با این حقیقت مواجه هستیم که فردا همین امروز است و امر عاجل روز در برابر ماست. در این مرحله ی بغرنج و دورانساز تاریخی چیزی هست بنام از دست دادن فرصت ها . . . بر استخوانهای رنگ باخته و خرابه های بسیاری از تمدن ها عبارت «دیر کرده» با واژه های تاثر انگیز حک شده است. داستان سهل انگاری ها و هوشیاری های ما با تمام جزئیات آن، در کتاب نامرئی حیات ثبت خواهد شد.»
امروز بیش از سی سال می شود که من نظاره گر خاموش یک سلسله از انتخابات ریاست جمهوری بوده ام. من در ماه اوت سال ١٩٧٦ یعنی در آخرین سال ریاست جمهوری جرالد فورد وارد آمریکا شده و شاهد مناظره های تلویزیونی او و جیمی کارتر در ماههای پیش از انتخابات (نوامبر) که بزودی به پیروزی کارتر می انجامید گشتم. امروز که در حال نوشتن این مقاله هستم بار دیگر شاهد انتخابات داغ دور مقدماتی میان کاندیدا های ریاست جمهوری سال ٢٠٠٨ هستم. هیلاری کلینتون سناتور نیویورک، و باراک اوباما سناتور ایلینویز، رای دهندگان پرشور را برخی مسحور خود ساخته و برخی را از خود دفع کرده اند. شعار های این دو حول مسایلی مانند نژاد و جنسیت، حفظ وضع موجود و یا برعکس تغییر آن در راستای ایده های پیشرو، و خصوصاً در اطراف سیاست های واپسگرایانه جاری و احتمال لرزان جوشش مجدد امید های نسل جوان در راه عملی ساختن ایده آل هایی دور می زند که در حال حاضر یا مسکوت نگاه داشته شده و یا در حد شعار باقی مانده اند.
از سوی دیگر جان مک کین سناتور آریزونا، جمهوریخواهان را در مسیری رهبری می کند که خصوصیت بارز آن لاقیدی مریض گونه نسبت به درد و رنج مردم جهان، و قبل از همه قشر محروم و ناتوان خود این سرزمین است. من به مدت سی سال به این جریان خیره کننده و شرکت مردم آمریکا در انتخابات و عمل به حق دموکراتیک خود دقت کرده و به تاثیر آن بر سرنوشت دیگر مردمان جهان اندیشیده ام. در انتخابات مختلف فراوان دیده می شود که کاندیداها، از میلیونر های واپسگرا گرفته تا خدمتگذاران پیشرو و مردمی، با چنگ و دندان برای بدست آوردن حتی یک رای بیشتر از مردم معمولی و یا فقیر تلاش می کنند.
من زمانی که اول بار در اوت سال ١٩٧٦ وارد آمریکا شده بودم، آن کشور از پیش در ورطه ی نومیدی ها و بی حسی های اخلاقی برآمده از جنایات آمریکا و شکست بعدی آن در ویتنام، سقوط کرده بود. حرکت ها و جوشش های همراه جنبش حقوق اجتماعی سیاهان به کمرنگی گراییده بود، نابسامانی های روحی حاصله از شکست ویتنام (موسوم به ویتنام سیندروم) بارز شده، و خصوصاً تاثیرات منفی از هم گسیختگی اجتماعی برآمده از ترور کندی(١٩٦٣) و مالکوم ایکس(١٩٦٥) و مارتین لوتر کینگ(١٩٦٨)، و اخیراً افتضاح واتر گیت، خود را آشکار ساخته بود.
جرالد فورد اولین معاون رئیس جمهوری یی بود که بر اساس بیست و پنجمین قانون الحاقی به قانون اساسی، به جای ریچارد نیکسون رئیس جمهور برکنار شده می نشست و به عنوان سی و هشتمین رئیس جمهور امریکا (از سال ١٩٧٤ تا ١٩٧٦) انجام وظیفه می کرد. او در واقع رئیس جمهور موقتی فاصله زمانی میان برکناری یک رئیس جمهور فاسد و گرفتار مسئله، تا به ریاست جمهوری رسیدن کارتر محسوب می شود. رسیدن فورد به مقامات اخیر خود نتیجه ی هیچ انتخاباتی نبود و او در هردو مورد فقط جای یک شخصیت اخراجی را پر می کرد. او ابتدا در ١٠ اکتبر ١٩٧٣، جای اسپیرو اگنیو معاون مسئله دار نیکسون را گرفت و بعدها در ٩ اوت سال ١٩٧٤ به دنبال افتضاح واترگیت به جای نیکسون نشست. جرالد فورد مبارزه ی انتخاباتی را به کارتر باخت که یک کشاورز بادام زمینی از جورجیا بود و شعار انتخاباتی خود را بر احیای حقوق بشر در جهان و یک سیاست خارجی مسئولانه و اخلاق گرایانه بنا نهاده بود.
آرزوی کارتر نیز بمانند بسیاری دیگر از امید هایی که بی سرانجام در این سرزمین سر بر می آورند نقش بر آب شد. در دوران ریاست جمهوری کارتر (٧٦-٨٠) بود که در ایران انقلاب شد، و ماجرای گروگانگیری سفارت آمریکا در تهران در آستانه ی انتخابات و رئیس جمهوری ریگان اتفاق افتاد. ماجرای گروگانگیری سفارت آمریکا خصلت ژئوپولیتک منطقه و بل جهان را برای همیشه تغییر داد و سیاست امپریالیسم آمریکا را با شدت هرچه تمامتر به سوی راست هدایت کرد و از عارضه و حقارت موسوم به «ویتنام سیندروم» رهایی بخشید.
به دلایلی که کاملاً روشن است تمام این اتفاقات—انقلاب ایران(١٩٧٧-١٩٧٩)، بحران گرونگیری(١٩٧٩-١٩٨٠)، و جنگ ایران و عراق(١٩٨٠-١٩٨٨)—برای میلیونها مردمی که در منطقه می زیستند اهمیت اساسی داشت و از آن ببعد بود که انتخابات ریاست جمهوری کشور -دولت امپریالیستی آمریکا با کنجکاوی دنبال می شد و بر رای و عملکرد دموکراتیک مردم آمریکا، در رابطه با اوضاع مردم در سایر نقاط جهان توجه به عمل می آمد.
از نظر داخلی انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا شاید از دیدنی ترین اتفاقات ممکنه باشد. به طور مثال اهمیت انتخابات کنونی و نزدیک شدن این چنینی باراک حسین اوباما به مقام ریاست جمهوری، زمانی بهتر درک می شود که آنرا با شرایط خیالی یی مقایسه کنیم که به فرض یک نفر ارمنی به نخست وزیری ترکیه، و یا یک ترک به صدراعظمی آلمان، و یا یک قبطی به ریاست جمهوری مصر برسد، و یا یک فلسطینی به نخست وزیری اسراییل، و یک زن یهودی به ریاست جمهوری ایران اسلامی، و یک پاکستانی به نخست وزیری انگلستان، و یک الجزایری به ریاست جمهوری فرانسه ارتقا پیدا کند. اما ارزش اجتماعی این انتخابات در آنجا روشن می شود که بر آن در رابطه با فاجعه ی سیاسی یی که از زمان ریاست جمهوری ریگان گریبانگیر این کشور شده است نظر افکنیم. از سال ١٩٨٠ به این سو، آونگ ایدئولوژیک این کشور با چنان شدتی به راست گردش کرده است که مشکل می توان مدت زمانی را که طول می کشد تا این آونگ بار دیگر به خط وسط بازگردد تخمین زد.
بهترین سناریوی ممکنه و امید بسیاری ها در این انتخابات، اینست که باراک اوباما اول سناتور هیلاری کلینتون، نماینده ی ادامه ی وضع به روال همیشگی را از میدان به در کرده و بعد از شکست دادن سناتور جان مک کین به مقام اولین رئیس جمهور سیاه پوست آمریکا رسیده و به دنبال آن امواج شور و امید مردم، فرهنگ سیاسی آمریکا را دگرگون سازد. بد ترین حالت از سوی دیگر پیروزی هیلاری کلینتون بر باراک اوباما و شکست بعدی او از مک کین در انتخابات همگانی و ادامه ی چهار تا هشت سال دیگر سیاست تهاجم و زورگویی در خارج و کاپیتالیسم انگلی در داخل است. آینده بزودی نشان خواهد داد که شکل قطعی و یا حالت بینابینی کدامیک از این سناریو ها به عمل در خواهد آمد.
پروسه ی پیچیده ی کارکرد ماشین دموکراسی آمریکا هنوز در حال باز شدن است، با اینهمه جا دارد که به برخورد بیل کلینتون رئیس جمهور سابق آمریکا و همسر کاندیدای فعلی، و موفقیت او در نژادی جلوه دادن این انتخابات توجه کنیم. کلینتون بدنبال پیروزی اوباما در انتخابات دور مقدماتی ایالت کارولینای جنوبی به گونه یی استهزا آمیز اظهار کرد، «جسی جکسون هم در سالهای ٨٤ و ٨٨ این ایالت را برد. جکسون خوب مبارزه کرد. اوباما هم خوب بود.» وجه مشترک اوباما و جسی جکسون غیر از آنچه که آمریکایی ها درخلوت «سیاه» می خوانند چه چیز دیگری می تواند باشد؟ اینهم از کلینتونی که تونی موریسون برنده ی جایزه ی نوبل، لقب معروف «اولین رئیس جمهور سیاه پوست آمریکا» را بر او نهاده بود.
بیل کلینتون در اصل نژاد پرستانه ترین شعار را بر سر زبانها انداخت و اوباما را در چند جمله ی کوتاه، از نمایندگی اقشار و نژاد های مختلف، و محبوبیت در نزد همگان، به حد نماینده ی «سیاهان» تقلیل داد. درست بعد از همین برون فکنی نژادپرستانه بود که تونی موریسون لقب «اولین رئیس جمهور سیاه» را از او پس گرفت و در یک نامه ی موثر که به اوباما نوشته بود، پشتیبانی خود را از او رسماً اعلام کرد. او در نامه ی خود اینطور نوشته بود، «سناتور اوبامای عزیز، این اولین نامه یی است که من در تایید یک کاندیدای ریاست جمهوری می نویسم و به همین دلیل لازم می بینم که دلایل خود را برای این کار روشن کنم. یکی از آن جذب احتمالی هواداران بیشتر، و دیگری هشدار دادن به مردم در مورد حساسیت زمان و خطرات بی توجهی به آن است. من در اینجا از شمردن تک تک بحران هایی که مردم ما را گرفتار کرده است خودداری می کنم اما در همان حال اطمینان کامل دارم که چنین فرصتی برای تحول (و شاید انقلاب) دیگر تا سالها یافت نخواهد شد و من شما را تنها کسی می دانم که قادر است از این فرصت استفاده کند.» بسیاری از بهترین مردم آمریکا در خلوت هراس های درونی خود نگران جان باراک اوباما هستند، درست به همان صورتی که در گذشته نگران امنیت جان کندی و برادرش رابرت، مالکوم ایکس، و مارتین لوترکینگ بودند. همان بهترین مردمان، همراه با هراس ها و امید های ضعیفشان برای پیداییش سیاست های انسانی در کشور، رویای یک جهان بهتر و عادلانه تر را در سر می پرورانند، هرچند که در همان زمان مقامات انتخابی آنان روزانه به وارد آوردن عمیق ترین زخم ها و درد ها بر ملت های دیگر مشغولند و نسبت به رنج های روز افزون مردم عادی خودی بی توجهی نشان می دهند. اوباما در چارچوب همین پارادوکس هاست که در آتش امید های متراکم مردم آمریکا را برافروخته است.
باراک اوباما در شرایطی در صحنه ی شعور سیاسی آمریکا بالا آمده است که رونالد ریگان آمریکا را در طول هشت سال ریاست جمهوری خود، بی وقفه به آنسوی جناح راست و حتی به ورای واپسگرایانه ی ترین اعتقادات سیاسی خود رانده بود، و آمریکا پس از او متحمل چهار سال سیاست های یک رئیس جمهور( بوش پدر) فرصت طلب و بدبین می شد. پس از این دو نوبت به کلینتون می رسید که در طول هشت سال سیاست های خارجی یی به مراتب بدتر از دو رئیس جمهور قبلی به اجرا می گذاشت. هشت سال بعدی نیز با دوران پایان ناپذیر و دهشتناک ریاست جمهوری یک بوش دیگر تداوم می یافت که جهان را عملاً به لبه ی پرتگاه سقوط اخلاقی و انهدام زمین و محیط زیست می کشاند. نئوکان ها و هنگ اوریانتال هایی از نظایر فواد عجمی و عیان حرصی علی و سایرین، در ترور و نکبتی که آمریکا برای جهان ، افغانستان، و خصوصاً عراق به ارمغان برده است نقش بزرگی ایفا کرده اند. آنجا که جوانان معصوم، پر امید، و آرمانخواه آمریکایی فریاد «تغییر» سر می دهند منظورشان گسستن همین سلسله فجایع است و در این راستا سرمایه ها و امیدهای خود را روی اوباما گذاشته اند چرا که جان مک کین جمهوریخواه و هیلاری کلینتون دموکرات، هردو سابقه ی طولانی و مداومی در جنگ طلبی، فرصت طلبی، تیغ کشیدن بر حلقوم رقبا، و جاه طلبی دارند. باراک اوباما در چنین شرایطی و در رابطه با نیاز مبرم، خالصانه، و به بیم آمیخته ی مردم و خصوصاً جوانان به «تغییر»، موفق به تسخیر وجود آنان گشته است.
در اینحا این سئوال پیش می آید که آیا اوباما واقعاً قادر خواهد بود که لااقل نیمی از امید هایی را که خود در دل هم میهنان خود زنده کرده است به واقعیت مبدل سازد؟
در اینجا لازم به یادآوری است که در بسیاری از موارد سیاست خارجی و داخلی، دنیس کوسینیچ نماینده ی اوهایو و سناتور جان ادواردز نماینده ی کارولینای شمالی (کاندیداهای دموکرات برای ریاست جمهوری) از عقاید برتر و پیشرو تری نسبت به هردو هیلاری کلینتون و باراک اوباما برخوردار هستند و شاید درست به همین دلیل بود که آن دو یکی به دنبال دیگری وادار به ترک صحنه ی انتخاباتی گشتند. و لازم است به این نکته دقت کنیم که هرچند باراک اوباما به همراه جمعی دیگر از سناتور ها علیه لشکرکشی به عراق رای داد اما همان او همراه با جمهوریخواهان دیگر، برای ازدیاد تعداد نظامیان آمریکایی در عراق (معروف به موج تند) رای موافق داده، به تمدید قانون ضد دموکراتیک معروف به «میهن پرستی» یعنی قانونی که تهدیدی برای حقوق اجتماعی آمریکاییان محسوب می شود آری گفته، و با قانون پیشنهادی جمهوریخواهان مبنی بر کشیدن ٧٠٠ مایل دیوار میان آمریکا و مکزیک موافق بوده است.
سوابق مسئله دار باراک اوباما خصوصاً در آنجا بارز تر می شود که او به اصلی ترین امتحان سیاست خارجی آمریکا یعنی حمایت بی قید و شرط آن از دولت آپارتاید یهودی اسراییل گذاشته می شود. او در این عرصه به نازلترین سطح شهامت و اندیشه ی خود سقوط کرده است و این معضل را جناب خاخام مایکل لرنر—روشنفکر، پیشرو، فعال سیاسی و سردبیر مجله ی تیکون Tikkun— بهتر از هرکسی درک کرده است. او در مقاله ی «مشکل یهودی اوباما» زیرکانه بر این نکته انگشت گذاشته و نوشته است، «نسل جوان یهودی دیگر حاضر نیست مانند گذشته، سیاست های سلطه گرانه دولت کنونی اسراییل را از آن خود دانسته و از آن استقبال کند. آینده به همین نسل تعلق دارد هرچند که هنوز در کنترل نهاد های یهودی نیست . . . مشکل اوباما تضاد نظریات ترقی خواهانه ی او با خواست های نسل گذشته یی است که بنیاد های یهودی را زیر کنترل داشته و از یهودی دوستی تعریف خاص خود را دارند. در صورتی که یهودیان جوان به این دلیل از او حمایت می کنند که او حاضر شده است برای نمایندگی از آرمان های آنان برخیزد.» مسئله یی که مایکل لرنر بر آن انگشت گذاشته، هسته ی پیام اوباما و همان چیزی است که جوانان آمریکایی را از هر طیف مذهبی و نژادی و حتی سیاسی مجذوب خود ساخته است، گو اینکه بزدلی سیاسی او مانع بروز قاطعیتی می شود که معمولاً از ایمان سرچشمه می گیرد.
علی ابونعمه مبارز صاحبنام فلسطینی ساکن شیکاگو، در مقاله یی که در ٤ مارس ٢٠٠٧ با عنوان «چگونه اوباما آموخت اسراییل را دوست بدارد» در سایت «الکترونیک انتفاضه» منتشر ساخت، چگونگی تلفیق هدف (کاملاً موجه) او را در رسیدن به کاخ سفید و فاصله گرفتن سیستماتیک از امر فلسطین و همزمان جلب علاقه ی لابی صهیونیستی افشا کرده است. سناتور اوباما در روز سوم مارس ٢٠٠٧ در جلسه ی سازمان اِیپَک به حضار اطمینان بخشید که، «اسراییل قویترین متحد ما و تنها دموکراسی موجود در منطقه است . . . ما باید به تعهدات همه جانبه ی خود در قبال اسراییل و حفظ روابط منحصر بفرد نظامی با آن کشور، در شکل کمک های نظامی، ادامه ی پروژه ی «آرو Arrow»، و برنامه های دفاع موشکی مربوطه، وفادار بمانیم.» سخنرانی اوباما در جمع اِیپَک در مارس ٢٠٠٧، که ابونعمه تنها جزیی از آن را بازگو کرده است به تدریج به وخامت بیشتری می گراید و در نامه ی ژانویه ٢٠٠٨ به زلمی خلیلزاد به اوج خود می رسد. اوباما در ژانویه ٢٠٠٨ پس ازآنکه صدها هزار فلسطینی دیوار های بازداشتگاه غزه را شکسته و در جستجوی مواد خوراکی و اولیه ترین نیاز های انسانی به خاک مصر ریخته بودند، به خلیلزاد نماینده ی آمریکا در سازمان ملل نوشته بود، «سفیر عزیز خلیلزاد، بنا به اخبار رسیده شورای امنیت امروز حول اتفاقات نوار غزه تشکیل جلسه داده و قرار است بزودی در این خصوص قطعنامه صادر گرداند. من در اینجا از شما اطمینان می خواهم که آن شورا از صدور و تصویب هر قطعنامه یی که در آن حمله های موشکی حماس به مردم غیر نظامی جنوب اسراییل به طور کامل محکوم نشده باشد خودداری نماید.»
اوباما در آخرین مناظره ی تلویزیونی خود با سناتور کلینتون در تئاتر کداک لوس آنجلس، بلافاصله پیش از انتخابات دور مقدماتی روز معروف به «سوپر سه شنبه»، با اشاره به سناتور جان مک کین به او کنایه زد که، «قطار صداقت گفتار، چند تا از چرخ هایش را در طول مسیر از دست داد.» همین موضوع دقیقاً در مورد خود اوباما و مواضع اخلاقی او در نمایندگی از یک نسل امیدوار، و در طرح «مسئله ی عاجل روز» (که از مارتین لوتر کینگ به امانت گرفته است) به خوبی صدق می کند. اوباما درست در شرایطی که نیاز بود ندای حق طلبانه یی را سر دهد که محک تمام فریاد های عدالت خواهانه در جهان محسوب می شود، بطرز اسف باری از خود کوتاهی نشان داد و ثابت کرد که گستره ی پرواز او را خطوط اِیپَک محدود می سازد.
برخورد صهیونیست ها در انتخابات کنونی، بمانند دیگر انتخابات، بدین صورت خواهد بود که چنگال های خود را به دور گلوی فرهنگ سیاسی آمریکا حلقه کرده، فرصت نفس کشیدن را از او گرفته، و به تعیین حد و مرزهایی بپردازند که هیچ رویا پرداز و آرمانخواه و آینده نگری را یارای عدول از آن نباشد. سئوالی که شایسته است اسرائیلی ها و خصوصاً به اصطلاح «چپ» های آن از خود بکنند اینست که، این چه زندگی و چه زیستگاه کلونیالیستی مصیبت باری است که لازم می سازد که آنها حتی در شورانگیز ترین مقاطع زندگی یک ملت تمام وزن و نیروی مالی و نفوذ خود را جلو انداخته و پر های هر عقاب بلند پروازی را مطابق اندازه های مورد نظر خود کوتاه کنند.
البته هیچیک از چرخ زدن های ماهرانه ی اوباما به ساز اِیپَک، به این معنا نیست که گُُردان های صهیونیستی سیاست آمریکا او را مامور مطیع خود تلقی کرده و بمانند سناتور هیلاری کلینتون کاندیدای دلخواه خود بشمار می آورند. سناتور کلینتون در ژوئیه سال ٢٠٠٦ و در اوج بمباران مردم بیگناه لبنان توسط اسرائیلی ها، در یک جا گفت، «اخلاقیات اسرائیل اخلاقیات آمریکاست.» البته به زبان آوردن چنین جمله یی برای هیلاری کلینتون که بمانند همسر خود در مکاری و فرصت طلبی و جاه طلبی از یک ظرفیت بی نظیر برخوردار است کاملاً عادی است. او همان کسی است که با حسابگری کامل و درست پس از پایان گرفتن ریاست جمهوری همسر خود، به نیویورک نقل مکان کرده و کاندیدای سنا از آن ایالت شده بود. بی دلیل نبود که رقبای انتخاباتی او در سال ٢٠٠٠ ، کار او و نمایندگی ایالتی که قبلاً در آن زندگی نکرده بود را به کار فرصت طلبان و سودجویانی تشبیه می کردند که پس از جنگ داخلی آمریکا به ایالات جنوبی رفته و با کلاه برداری و استثمار مردم شکست خورده، از مصایب آنان به سود خود بهره برداری می کردند. این برچسب پس از گذشت سالها هنوز با او مانده است.
اما انتظار این بود که برخورد باراک اوباما، الهام بخش بالاترین امیدهای نسل جوان و آرمانخواه آمریکایی، برخوردی متفاوت باشد اما ما در عوض شاهد تلاش های او در پیشی گرفتن از کلینتون و خودشیرینی برای اِیپَک هستیم. اگر فقط می توانست عکسی را که علی ابونعمه از او و همسرش میشل سر یک میز با ادوارد سعید و مریم گرفته بسوزاند. . .
اما گیر مسئله ی اوباما در آنست که صرفنظر از اینکه او با چه مهارت و سرعتی به ساز اِیپَک برقصد به این معنی نیست که صهیونیست ها از او خوشنود بوده و آمادگی دارند که نماینده ی قابل اطمینانی مانند هیلاری کلینتون را، که بهایش را پرداخته و بالای او خرج کرده اند، با یک نماینده ی جوان و آرمانخواه معاوضه کنند. چطور ممکن است که صهیونیست ها به بد نامی که نام دومش حسین و پدر او یک مسلمان کنیایی است و از همه بدتر به کسی که با زبان آدم های پیشرو و با آرمان های بلند ایشان سخن می گوید اعتماد کنند. اوباما کسی است که لااقل در شعار وعده می دهد که آمریکا را از غش و لقوه یی که حتی اجازه ی پرواز خیال و آرمان ها و امیدهایش را از او سلب کرده است رها خواهد ساخت، و دیگر لازم نخواهد بود که آمریکا آرمان های خود را ابتدا به تایید رسمی اِیپَک برساند و از شکسته شدن بال خود، در صورت نزدیک شدن به مرز «اسراییل»، هراس داشته باشد.
اوباما علیرغم تمام تلاش هایش در جلب توجه و علاقه ی اِیپَک به خود، از نظر صهیونیست های دو آتشه عنصر مشکوکی تلقی می شود. اِد لاسکی Ed Lasky در مقاله یی با عنوان «باراک اوباما و اسراییل» که در نشریه ی « آمریکایی متفکر American Thinker» به تاریخ ٢٢ مارس ٢٠٠٧ و ١٦ ژانویه ٢٠٠٨، منتشر ساخته، به نوشتهی علی ابونعمه در افشای فاصله گرفتن تدریجی اوباما از امر فلسطین، استناد کرده و صلاحیت او را بعنوان شخصیت مناسب حال اسراییل بکلی رد کرده است. اِد لاسکی اوباما را متهم به پنهان کردن رابطه ی خود با کلیسای «آفریقا-مرکز» جناب کشیش «اَرمیا رایتReverend Jeremiah Wright, Jr. » کرده است. کشیش نامبرده مبتکر عبارت «امید بی پروا» (شعار محوری مبارزه انتخاباتی اوباما) بوده و سوابق مبارزاتی دارد.
اِد لاسکی اضافه می کند، «بعلاوه، کشیش رایت عقایدی دارد که شاید از نظر برخی هواداران اوباما مسئله دار تلقی شوند. عقاید این کشیش بر «الاهیات رهایی» و اهمیت جهانشمول رهایی محرومین استوار است (از نظر لاسکی این گناه است). اِد لاسکی در مخالفت با الاهیات رهایی تا حمله به گوستاوو گوتیه رِز Gustavo Gutierrez پیش رفته و در نهایت بر کشیش رایت در آنجایی متمرکز می شود که، «او از اسراییل انتقاد کرده و زبان خود را به کفری نابخشودنی آلوده و گفته است که <اسراییل حدود چهل سال است که سرزمین های فلسطینی را بطور غیر قانونی اشغال کرده است.>» گستاخی بزبان آوردن چنین حرفهایی را در شیکاگو خودتان تصور کنید! لاسکی سپس ادامه می دهد که، «اوباما به محضی که سوابق این چنینی کشیش رایت افشا شد، از معلم اخلاقی خود آشکارا فاصله گرفت و از دعوت او به مراسم مختلف انتخاباتی خودداری کرد. کشیش رایت منطق اوباما را در طرد خود، در این جمله خلاصه کرد: «در غیر اینصورت حامیان یهودی خود را به سرعت آب شدن برف در جهنم، از دست می داد.» لاسکی در برشمردن گناهان اوباما به ملاقات و گفت و گوی او با فلسطینی هایی نظیر علی ابونعمه و ادوارد سعید استناد کرده است. لاسکی خصوصاً از آنجا ناخوشنود است که اوباما سابقه ی چندانی در رای دادن به قوانین اسراییل- دوستانه ندارد. علیرغم سوابق ناچیز این سناتور جوان در پادویی جناح طرفدار اسراییل، « او سابقه ی بلندی در دادن رای های لیبرالی (حتی بیشتر از تد کندی) دارد و پرشور ترین هواداران او را کسانی تشکیل می دهند که از میان جناح چپ حزب، به طرفداری از او و بر علیه هیلاری برخاسته اند . . . این جناح دقیقاً همانی است که تحت تاثیرات مخرب ضد اسراییلی ها و ضد یهود های فعال قرار گرفته است.»
برای لاسکی کافی است که بر اوباما بخاطر «برخورد نرم با قوانین ضد مواد مخدر و باندهای خیابانی و کنترل خرید و فروش اسلحه»، و انتقاد ملایم از دیوار آپارتایدی اسراییل، و یادآوری بی محابانه ی «نومیدی و درماندگی محرومین و بچه های خیابانی جاکارتا و نایروبی» بتازد و آن را به فشرده ی «مماشات طلبی بی پرده ی او» تعبیر کند. اِد لاسکی لیست سوابق نگرانی انگیز اوباما را گسترش داده و پشتیبانی کارتر از او را نیز ضمیمه می سازد. لاسکی در مورد حضور اوباما در جمع اِیپَک معتقد است که، «سخنرانی او بسیاری را حیرت زده ساخت. یکی از دلایل سخنرانی او ساکت کردن جمعی از صاحبنظران اسراییلی بود که او را کاندیدایی تلقی می کنند که کمتر از همه پشتیبان اسراییل خواهد بود.» همان سخنرانی یی که ابونعمه را گیج زده و خشمگین ساخته بود از نظر اِد لاسکی بکلی ناکافی و غیر قانع کننده تلقی می شد. لاسکی پس از برشمردن لیست بلند ناخشنودی های خود از اوباما در نهایت چنین نتیجه گیری می کند، «اوباما برای کاندیداتوری خود از یک گذشته ی قابل توجه برخوردار است و دقیقاً همین سابقه است که باید باعث نگرانی حامیان رابطه ی آمریکا و اسراییل باشد.»
البته در نهایت غیر منصفانه است اگر در بررسی سیاست آمریکا و گرفتاری ها و فجایع مزمن آن تنها روی اوباما متمرکز شویم. دولت اپارتاید یهودی اسراییل در طول پنجاه سال گذشته—همانطور که جان مرشایمر و استفن والت دقیقاً نشان داده اند—سیاست خارجی آمریکا را به گروگان گرفته و زمینه ی استحاله ی آن به یک فرهنگ امپریال-مسیحی را فراهم کرده است. آمریکا تاریخاً در عمق تله ی تعهدات کوته نظرانه نسبت به دولت یهودی دست و پا می زند که نتیجه ی آن بالا آمدن زشت ترین مخرج مشترک فرهنگ سیاسی آن کشوربوده است. و دقیقاً همین مختصه است که هر امیدی به تحول مثبت، گریز از فاجعه ی سیاسی حاضر، و مبدل ساختن این کشور را به چراغ روشن امید جهانیان، نقش بر آب خواهد ساخت. از سوی دیگر اشتباه است اگر منحصراً لابی اسراییل را بخاطر اوضاع فاجعه بار امپریالیسم آمریکا در گوشه و کنار جهان سرزنش کنیم چرا که این واقعیت پدیده یی است خاص خود که زاده و جزو ماهیت این هیولای اقتصادی-نظامی محسوب می شود.
من بشخصه تردید ندارم که اوباما در فرهنگ سیاسی مرده ی آمریکا روح تازه یی دمیده است و بر آرزو و اشتیاق و بینشی که شاید همیشه ذاتی روح آمریکایی بوده، و او را بسوی عضویت در میان سایر ملت ها و پیوند بینوایان و ناتوانان و بی خانمان ها و فراموش شدگان خود با آنها می کشانده، انگشت گذاشته است. واقعاً کدام اخلاق و کدام سابقه ی تاریخی اقتضا می کند که یک کشور، یک قوم، و یک ملت، مانند آنچه امروز «اسراییل» خوانده می شود، به کورتاژ جنین امید های یک ملت، آنهم درست در اولین لحظات نطفه بستن آن بپردازد و تمام نیروها و امکانات خود را برای سد زدن در مقابل هرچه که در خدمت آن دولت دهشتناک آپارتایدی نباشد، بکار گیرد.
اوباما وادار شد که مراتب بیزاری خود را نه تنها از آرمان های مردم فلسطین، بلکه از کشیش کلیسای خود، به جرم اعتقاد او به الاهیات رهایی، اعلام کند. سناتور ایلینویز چقدر باید بالهای خود را کوتاه کند قبل از اینکه اجازه ی پرواز دریافت کند و تازه در آنصورت به کجا خواهد رسید و نهایتاً در چه عمقی سقوط خواهد کرد؟ اوباما از درک این نکته عاجز است که او هرگز نخواهد توانست در جلب علاقه و اقناع اِیپَک، و ضمانت پشتیبانی آن از خود، از هیلاری کلینتون پیشی گیرد. او به هر دری که بزند و هرچقدر که پاره های روح خود را به اِیپَک بفروشد هنوز از هیلاری که مدتها پیش آن راه را رفته است عقب می ماند. اگر او فقط می توانست شهامتی معادل اعتقادات خود نشان دهد، و اگر به درخشش امیدی که خود در میان میلیونها جوان، و خصوصاً میان یهودیان جوان و آرمانخواه برانگیخته است ایمان داشت.
مشکل اوباما همانطور که ملاحظه می شود محدوده ی اندیشه های اوست چرا که امیدی که او در دل آمریکایی های جوان و پیشرو از هر نژاد و رنگ و عقیده انداخته است از شهامت محدود او بسیار فراتر می رود. او سیر ترقی را از یک سیاستمدار گمنام شیکاگویی تا یک چهره ی ملی، با آفاق نامحدود پیشرفت و امکانات، طی کرده است. اوباما آن روزی که ظاهر خود را شبیه مالکوم ایکس آراست، و آهنگ صدای مارتین لوتر کینگ را آگاهانه تقلید کرد، و به دنبال جلب پشتیبانی خانواده ی کندی رفت، اصلاً خبر نداشت که به کدام امیدهای پنهان درونی و آرزو های سرکوفته ی نسل جوان و آرمانخواه آمریکایی دامن زده است. اگر اوباما به پژواک فریادی که خود در این دره رها کرده است با دقت گوش فرا ندهد بزودی به یک نمونه ی دلسرد کننده و یک تجربه ی تلخ دیگر مبدل خواهد شد، خصوصاً وقتی که به مقام ریاست جمهوری برسد.
امروز فاجعه ی فلسطین ضعیف ترین حلقه ی زنجیر بی عدالتی در جهان و آزمون جوهره ی انسانیت بشمار می آید. فاجعه یی که در آن میلیونها فلسطینی، انواع اهانت ها را متحمل می شوند و جدا افتاده از سرزمین اجدادی خود، در اردوگاه های آوارگان نوار غزه و ساحل غربی، و در فراموش شدگی های خود روزانه توسط اسراییل قصابی می شوند. پیام باراک اوباما به این مردم در رنج، مبنی بر ارسال هرچه بیشتر موشک به دولت آپارتاید اسراییل، بیشرمی آشکاری است که او را هر وقت پشت تریبون می رود و پیام امید و تغییر می دهد موجودی مسخره جلوه می دهد.
سئوال حساس در این مقطع زمانی اینست که آیا ما غیر سفیدپوست ها و مردم حاشیه یی آمریکا—ما سیاهان، آسیایی ها، آمریکای جنوبی ها، عرب ها، مسلمانان و مهاجران قانونی و غیرقانونی به این سرزمین—از شهامت و پرواز ذهنی یی که باراک اوباما فاقد آنست برخوردار هستیم؟ آیا ما حاضر خواهیم بود دست کسی را بگیریم که هرچه باشد یکی از خود ماست، صرفنظر از اینکه شاید به اعتقاد او، فرد برای پیمودن هرچه سریعتر نردبان ترقی، باید از خود حسابگری نشان داده و تنها برخی از محتویات کوله باری را که با خود از آنسوی مرزها آورده مورد استفاده قرار دهد.
از میان سه فرزند من (متولد و بزرگ شده ی آمریکا) دو تای آن به سن قانونی رای رسیده اند. هردو از طرفداران سرسخت اوباما هستند و در انتخابات دور مقدماتی نیویورک به او رای داده اند. در حال حاضر رای این بچه ها تنها هدیه ایست که من می توانم به حضور برادر باراک تقدیم کنم. احساس می کنم ماه نوامبر که برسد من نیز باید بدبینی های خود را پشت سر گذاشته و همراه با فرزندان پر امید خود رای بدهم.
گاهی با خود می اندیشم که بدترین خصوصیت آمریکا اینست که همیشه میتوان به آینده ی آن امید بست.
مارتین لوتر کینگ جونیور
نوشته حمید داباشی استاد بخش مطالعات ایرانی و ادبیات تاریخی اجتماعی در دانشگاه کلمبیای نیویورک ترجمه لقمان تدین نژاد
نوشته حمید داباشی استاد بخش مطالعات ایرانی و ادبیات تاریخی اجتماعی در دانشگاه کلمبیای نیویورک ترجمه لقمان تدین نژاد
منبع : صدای مردم
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
اصفهان اسرائیل ایران حمله ایران به اسرائیل انفجار ایران و اسرائیل ارتش جمهوری اسلامی ایران دولت حسین امیرعبداللهیان جنگ ایران و اسرائیل دولت سیزدهم جنگ
سیل زلزله هواشناسی قتل تهران ترکیه سیلاب فضای مجازی قوه قضاییه شهرداری تهران سازمان هواشناسی پلیس
فرودگاه قیمت خودرو فرودگاه مهرآباد یارانه قیمت طلا بانک مرکزی خودرو بازار خودرو ایران خودرو قیمت دلار بورس دلار
تلویزیون احسان علیخانی تبلیغات سینمای ایران کتاب دفاع مقدس سریال تئاتر موسیقی
چین دانشگاه آزاد اسلامی
رژیم صهیونیستی فلسطین آمریکا عملیات وعده صادق غزه جنگ غزه روسیه وعده صادق حماس اسراییل حزب الله لبنان طوفان الاقصی
پرسپولیس فوتبال استقلال صنعت نفت آبادان لیگ قهرمانان اروپا بازی رئال مادرید لیگ برتر منچسترسیتی بارسلونا کشتی فرنگی سپاهان
گوگل هوش مصنوعی سامسونگ تلگرام فناوری اپل آیفون وزیر ارتباطات ناسا
سلامت چاقی پیاده روی درمان و آموزش پزشکی پزشک چای