میزان پاسخ به درمان با دوز پایین کورتیکواستروئید سیستمیک در بیماران ویتیلیگو بیمارستان رازی، ۸۰-۱۳۷۹

● مقدمه:
بیماری ویتیلیگو یک اختلال پیگمانتاسیون اکتسابی بوده که در حدود یک درصد جمعیت را درگیر می نماید و خود را بصورت مناطق دپیگمانته نشان می دهد. از آن جایی که یکی از علل احتمالی ایجاد ویتیلیگو اتوایمیونیتی می باشد، کورتیکواستروئید سیستمیک با تضعیف سیستم ایمنی می تواند موجب توقف پیشرفت ضایعات ویتیلیگو و حتی رپیگمانتاسیون شود. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی دوز پایین کورتیکواستروئید سیستمیک در بیماران مبتلا به ویتیلیگوی در حال پیشرفت است.
● مواد و روشها:
هفتاد و چهار بیمار با ویتیلیگوی در حال گسترش مورد بررسی قرار گرفتند. به بیماران روزانه ۰.۳mg/kg از قرص پردنیزولون برای دو ماه اول داده شد. برای ماه سوم دوز دارو به نصف مقدار اولیه رسید و همچنین در ماه چهارم و پنجم نیز دوز دارو نصف مقدار ماه قبل بود. اثرات درمانی با استفاده از گرافی قبل و بعد از مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. عوارض جانبی درمان نیز در هر ماه مورد توجه قرار گرفت.
● یافته ها:
توقف در پیشرفت ضایعات و رپیگمانتاسیون بترتیب در ۷۴.۳% و ۶۴.۱% مشاهده گردید که میانگین رپیگمانتاسیون ۲۶.۸% بود. فرم لوکالیزه بیماری، سن پایین تر شروع بیماری، سفید نشدن موهای ناحیه ضایعه و درصد گرفتاری کمتر با پاسخ درمانی بهتری همراه بود. این در حالی بود که هیچ تفاوت معنی داری بین دو گروه جنسی و داشتن سابقه خانوادگی ویتیلیگو در پاسخ به درمان بیماران مشاهده نگردید. بهترین پاسخ درمانی مربوط به ضایعات سر و صورت بود و بدترین پاسخ درمانی مربوط به مخاط بود. عوارض جانبی درمان حداقل بوده و دوره درمانی را تحت تاثیر قرار نداد.
● نتیجه گیری و توصیه ها:
دوز پایین کورتیکواستروئید بدون داشتن عوارض جدی در جلوگیری از پیشرفت بیماری موثر می باشد ولیکن میزان پاسخ به درمان به صورت رپیگمانتاسیون قابل توجه نمی باشد و این روش درمانی برای افرادیکه ضایعات در حال گسترش دارند و قادر به استفاده از استروئید موضعی و فتوتراپی نمی باشند قابل انجام است.

مصطفی میرشمس شهشهانی
زهرا حلاجی
امیرهوشنگ احسانی
سیاوش طوسی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی