نحوه مراقبت بعد از درمان شکستگی‌های اندام تحتانی در یکی از بیمارستان های دانشگاهی

● پیش زمینه:
برای بررسی وضعیت پیگیری بیماران در مراکز تربیت متخصصین ارتوپدی، چگونگی این پیگیری ها را درباره شکستگی های اندام تحتانی مورد بررسی قرار دادیم. این تحقیق بر روی بیمارانی که برای معالجه شکستگی های اندام تحتانی که با روش کلاسیک قابل پیگیری بودند. انجام گرفت و با استاندارد مقبول AO مقایسه شده است.
● مواد و روشها:
تحقیق به صورت توصیفی انجام گرفت و در بین ۱۵۸۵ بیمار که شکستگی های متفاوت داشتند پرونده و تصاویر پرتوشناسی کلیه بیمارانی که در سال ۱۳۷۶، شکستگی های پروگزیمال تیبیا، تنه تیبیا و فیبولا و شکستگی های قوزک پا داشتند، از نظر مدت گچ گیری، تعداد دفعات مراجعه به درمانگاه، تعداد تصاویر پرتوشناسی، نوع و طول مدت زمان آنتی بیوتیک، مدت بستری و مدت زمان درمان بررسی شدند. شکستگی های باز و شکستگی هایی که ثابت کردن آنها با روش های موجود مورد اختلاف نظر بود، از مطالعه حذف گردیدند و گروه خالص قابل مقایسه با متد AO انتخاب و مقایسه شدند.
● یافته ها:
از میان ۱۵۸۵ بیمار که تحت درمان شکستگی های اندام تحتانی قرار گرفتند، بر اساس معیار قبول و رد، ۶۳ بیمار واجد شرایط در مطالعه وارد شدند که ۱۹ مورد (۳۰.۱۶ درصد) شکستگی پروگزیمال تیبیا، ۱۱ نفر (۱۷.۴۶ درصد) شکستگی تنه تیبیا و فیبولا و ۳۳ مورد (۵۲.۳۸ درصد) شکستگی قوزک پا داشتند. میانگین سن بیماران ۳۲.۶ سال (حداقل ۱۲ و حداکثر ۶۷ سال) و تعداد ۵۱ نفر (۸۰.۹۵ درصد) مرد و ۱۲ نفر (۱۹.۰۵ درصد) زن بودند. معیارهای بررسی هر شکستگی به شکل جداگانه با روش استاندارد AO مقایسه شد و نتیجه حاصل نشان داد که گچ گیری بی مورد و طولانی مدت بیماران بعد از تثبیت استخوان، تعداد مراجعات اضافی به درمانگاه، گرفتن تصاویر پرتوشناسی اضافی، و طولانی و متعدد بودن استفاده از آنتی بیوتیک، زمان بستری و مدت درمان با روش استاندارد متفاوت بود. تحقیق تحلیلی وسیع تری را برای شناخت علل یافته های فوق را توصیه می نماییم.
● نتیجه گیری:
از اقامت بی مورد در بیمارستان، استعمال آنتی بیوتیک بی مورد و گچ گیری ناروا بایستی پرهیز کرد و پی گیری خردمندانه مخصوصاً در بیمارستان های آموزشی پیشنهاد می گردد.

عزیز احمدی
کریم خامنه
مهشید اجود

منبع : پایگاه اطلاعات علمی