میزان حساسیت دارویی نایسریا گنورویه و مقاومت آزمایشگاهی آن به فلوروکینولون ها و سفالوسپورین های نسل سوم در مردان مبتلا به اورتریت گنوکوکی

● زمینه و هدف:
اورتریت گنوکوکی، جزو شایعترین عفونت های مقاربتی در مردان است که علی رغم درمان های ضد باکتریایی گسترده، همچنان گسترش جهانی دارد. بروز موارد مقاوم به عوامل ضد باکتریایی، از جمله دلایلی است که در استمرار رخداد بیماری های گنوکوکی موثر بوده و هست. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان حساسیت گنوکوک به عوامل ضد میکروبی رایج در درمان آن، از جمله پنی سیلین ها، سفالوسپورین ها و فلوروکینولون ها بوده لذا در بررسی حاضر به ارزیابی میزان مقاومت آزمایشگاهی این ارگانیسم به عوامل آنتی بیوتیکی مختلف به ویزه فلوروکینولون ها و سفالوسپورین های نسل سوم که تا سال های اخیر به عنوان داروهای انتخابی در درمان عفونت های گنوکوکی مطرح بوده و اخیرا موارد مقاوم به درمان با دوز منفرد فلوروکینولون های خوراکی گزارش شده به عنوان زمینه ای برای آزمون های بالینی پرداختیم.
● مواد و روش کار:
مطالعه توصیفی مقطعی از سال ۱۳۸۲ لغایت ۱۳۸۳ در مشهد انجام گرفت. بر روی ۲۰۰ نمونه از مردان دارای کشت مجرایی مثبت نایسریا، در آزمایشگاه آزمون حساسیت دارویی به روش انتشار دیسک انجام و درصد مقاومت به عوامل ضد میکروبی رایج بدست آمد. اطلاعات دیگر در رابطه با سن، شغل، دفعات مراجعه و عوامل میکروبی همراه با نایسریا در محیط کشت یا نمونه رنگ آمیزی شده نیز گردآوری شد.
● یافته ها:
فراوانی سوش های مقاوم به عوامل ضد میکروبی که حساسیت نایسریا گنوروئه به آنها مورد ارزیابی قرار گرفت به شرح ذیل بود:
پنی سیلین %۷۵.۵، سیپروفلوکساسین %۴۶.۵، سفیکسیم %۱۵، جنتامایسین %۸۹، تتراسیکلین %۵۹.۵، کوتریموکسازول %۹۲، سفتریاکسون %۲.۵، اریترومایسین %۸۵، آموکسی سیلین %۹۲.۵، آمپی سیلین %۹۶ و آمیکاسین %۸۸.
● نتیجه گیری:
نتایج نشانگر آن بود که از میان داروهای مورد بررسی سفتریاکسون و احتمالا سایر سفالوسپورین های نسل سوم اعم از خوراکی و تزریقی در حال حاضر تنها گروه دارویی است که می توان از آن به عنوان داروی انتخابی نام برد. فلوروکینولون ها که تا این اواخر داروی بسیار موثری محسوب می شد، به تدریج جایگاه خود را از دست داده است. این نتیجه با نتایج حاصل از بررسی های منطقه ای و جهانی هم خوانی دارد. لذا انجام آزمون های آزمایشگاهی به ویژه استفاده از Episilometery test و تعیین «حداقل غلظت بازدارنده» (Minimal inhibitory concentration) و پیرو آن تجربیات بالینی در فواصل معین می تواند به تشخیص بروز مقاومت نایسریا به عوامل ضد میکروبی در مراحل ابتدایی بیانجامد که از مصرف بی رویه داروها در امر درمان سندرم های بالینی نایسریا گنوروئه خواهد کاست.

مجیدرضا عرفانیان تقوایی
حبیب اله اسماعیلی
محمدمهدی اجتهادی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی