ناپلئون

هنری بیل (۱)، معروف به استاندال (۲) (۱۷۸۳-۱۸۴۲)، نویسنده فرانسوی دو رساله درباره ناپلئون برجای نهاده است که یکی در ۱۸۱۷-۱۸۱۸ و دیگری در ۱۸۳۶-۱۸۳۷ نوشته شده است.
رساله اول که به قول خود استاندال در پاسخ به کتاب مادام دو استال (۳) به نام ملاحظاتی درباره وقایع مهم انقلاب فرانسه (۴) (ژوئیه ۱۸۱۷) نوشته شده است، طرح‌گونه‌ای است که در آن استاندال، در عین قدرشناسی از امپراتور، می‌کوشد تا بی‌طرفی و بی‌غرضی خود را نشان دهد.
به عکس، رساله دوم حاکی از رشد اسطوره ناپلئونی در روح استاندال است: «من با نوشتن نخستین جمله زندگی ناپلئون نوعی تأثر مذهبی در خود احساس می‌کنم.» این رساله دوم در ۱۸۷۶، تحت عنوان زندگی ناپلئون(۵) در مؤسسه نشر کلمان و لوی (۶) انتشار یافت.
هردو رساله، یعنی رساله ۱۸۱۷-۱۸۱۸ و رساله ۱۸۳۶-۱۸۳۷، به طور کامل در مجموعه کلیات آثار (۷) استاندال (به سرپرستی هـ.شامپیون (۸))، در ۱۹۲۹،‌با عنوان کلی ناپلئون منتشر شد. جلد اول تحت عنوان زندگی ناپلئون شامل رساله ۱۸۱۷-۱۸۱۸ است، و جلد دوم، تحت عنوان خاطراتی درباره ناپلئون (۹)، مشتمل بر رساله ۱۸۳۶-۱۸۳۷. همچنین می‌توان به طبع همین دو رساله، ویراسته هانری مارتینو (۱۰) (۱۹۳۰)، در دوجلد، با عنوان ناپلئون اشاره کرد. رساله اول، که مخصوصاً به علت اوضاع و احوال سیاسی ناتمام مانده است، تقریباً به تمامی از منابع انگلیسی گرفته شده است.
استاندال وقایع عمده زندگی ناپلئون را تا زمان بازگشت او از جزیره الب (۱۱) گزارش می‌کند. در کتاب صفحات اندکی می‌توان یافت که به راستی اصیل باشد؛ استاندال بر مطالب برگرفته از منابع تنها چند حکایت از خود می‌افزاید.
رساله دوم با روحی کاملاً متفاوت پرورده شده است: استاندال با احساسات شورانگیزی به توصیف ناپلئون بازمی‌گردد، شاید به سبب آنکه در او بخشی از گذشته خود را می‌بیند. مقدمه خاطراتی درباره ناپلئن با لحنی پرشور که تا اندازه‌ای نزد استاندال شگفت‌آور است، نوشته شده است. طرح او به هنگام شروع کار بسیار بلندپروازانه است؛ می‌خواهد دست به کار تحقیقاتی دقیق و عمیق بزند.
ولی بعد هدف او محدودتر می‌شود، به این معنی که تنها به تعقیب گام به گام شرح زندگی ناپلئون در یادنامه سنت هلن اکتفا می‌کند، و «گزارش معقولی» از وقایع به سبکی ساده مانند گزارش خاطره‌نویسان قرن هفدهم به دست می‌دهد. منابع اصلی او گذشته از خود ناپلئون، عبارتند از ژومینی (۱۲)، نویسنده سوییسی شرح زندگانی ناپلئون و تیر (۱۳).
استاندال در این رساله نیز، همچنان که در رساله اول، ولی با ستایش بیشتر خاطرات شخصی خود را بر مأخوذات خود از منابع می‌افزاید، مانند فصل مربوط به میلان در ۱۷۹۶ و تصویرهایی که از سرداران ناپلئون به دست می‌دهد. ولی سرانجام، استاندال نمی‌تواند چنانکه باید ازعهده کار برآید و ناگزیر گزارش خود را در ۱۷۹۷ متوقف می‌کند.
از این‌رو، از کار او چند طرح نیم‌پرداخته، که ناتوانی استاندال در یکدست کردن و منظم کردن خصلت ناپیوستگی آنها را تشدید کرده، بر جای مانده است. با این همه، این اثر استاندال، چنان که هست، دلچسب است، زیرا تحول اندیشه او را درباره ناپلئون به خوبی نشان می‌دهد.
او در اقتباسی که از منابع می‌کند روشی اصیل به کار می‌برد: با استفاده از حکایت برای تجسم بخشیدن به تمامی یک فضای تاریخی می‌تواند روانشناسی همگانیی را که شخص ناپلئون و نظام سیاسی او در فرانسه و ایتالیا به وجود آورده است توصیف کند. ملاقات میان ناپلئون و استاندال در این صفحات وجه کاملی از رمانتیسم فرانسه را بازمی‌نماید.

اسماعیل سعادت. فرهنگ آثار. سروش.
۱.Henri Beyle ۲.Stendhal ۳.Madame de Stael
۴.Considerations sur les principaux evements de la Revolution francaise
۵.Vie de Napoleon, Fragnents de Stendhal ۶.Calmann ۷.Euvres completes
۸.H.Champion ۹.Memoires sur Napoleon ۱۰.Henri Martineau
۱۱.Elbe ۱۲.Jomini ۱۳.Thiers

منبع : کتاب نیوز