اثر دعا درمانی بر شدت علایم بالینی و یافته های تشخیصی در مبتلایان به سندرم تونل کارپ

● سابقه و هدف:
سندرم تونل کارپ (CTS: Carpal Tunnel Syndrome)، از شایع ترین انواع اختلالات فشارنده عصبی با هزینه بالای یک بیلیون دلار در سال است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر دعا درمانی بر شدت شایع علایم بالینی و یافته های تشخیصی در مبتلایان به این بیماری است.
● موارد و روش ها:
در این مطالعه مداخله ای قبل و بعد، بیماران داوطلب مبتلا به CTS (تایید شده با روش الکترودیاگنوزیس) و دارای معیارهای ورود، به صورت غیراحتمالی و غیرمتوالی، در طول پاییز ۱۳۸۴ وارد گردیدند. بیماران تحت دعا درمانی به صورت هفته ای یک مرتبه تا سه هفته قرار گرفتند. بیماران درمانگر انرژی حیاتی (ماورایی) را توسط دستانش به سر و مچ دست های بیمار بدون تماس فیزیکی با استفاده از اذکار قران کریم انتقال می داد. از نظر علایم بالینی، معاینه فیزیکی و یافته های الکترودیاگنوز قبل و بعد از دعا درمانی بررسی شدند. بررسی های آماری با ضرایب اطمینان ۹۵%، توسط آزمونهای t خروجی و کای دو انجام شد.
● یافته ها:
در این تحقیق ۱۲ بیمار و ۲۳ دست مبتلا به سندرم تونل کارپ وارد شدند. ۱۱ مورد از نوع خفیف (۴۷.۲%) و ۸ مورد از نوع متوسط ۳۴.۷% و ۴ مورد از نوع شدید (۲۷.۳۹%) تحت دعا درمانی قرار گرفتند. در بررسی ۶ هفته پس از پایان دعا درمانی، بین علایم بالینی بیماری (براساس معیار آنالوگ چشمی)، معاینه فالن، معاینه قالن معکوس و یافته های الکترودیاگنوز قبل و بعد از دعا درمانی، از لحاظ آماری تفاوت معنی داری دیده شد (P<۰.۰۰۱). تغییرات بیماران در تست تینل و علامت فلیک، چشمگیر نبود (P=۱, P=۰.۶۲۱). (P=۱, P=۰.۶۲۱) در مجموع ۷۸.۲% بیماران با نوع خفیف، درمان کامل گردیده و ۳۴.۸% از خیلی کم تا خیلی زیاد تغییراتی داشته اند که منجر به تغییر درجه ابتلا نشده اند. ۵۸.۳۳% بیماران از این روش درمانی راضی بوده اند.
● نتیجه گیری:
تاثیر دعا درمانی بر کاهش شدت علایم بالینی، تست های فالن و فالن معکوس و یافته های الکترودیاگنوزیس چشمگیر بود.

کامران آزما
اکرم جهانگیر
لیلا اتفاق
آناهیتا انزوایی
سیداحمد رییس السادات
مهسا عاشقان
احمد مطهری

منبع : پایگاه اطلاعات علمی