نتایج منیسکتومی تنها در بیماران مبتلا به پارگی توام منیسک و رباط متقاطع قدامی

● پیش زمینه:
پارگی رباط متقاطع قدامی (ACL)، شایع ترین آسیب رباط های زانو است که در اکثر موارد با پارگی منیسک همراه است. در سالیان اخیر تمایل جراحان به دوباره سازی ACLعلاوه بر منیسکتومی در بیمارانی که منیسک غیر قابل ترمیم دارند، افزایش یافته است. دسته خاصی از این بیماران علی رغم پارگی ACLدچار خالی کردن زانو نمی شوند و علایم شان فقط ناشی از پارگی منیسک است. جهت بررسی سرنوشت این گروه از بیماران در صورت انجام منیسکتومی تنها، مطالعه ای به صورت زیر انجام شد.
● مواد و روش ها: ۴۶
بیمار با متوسط سنی ۳۶.۸ سال که به مدت متوسط ۱۰ سال (۳.۲۵ تا ۲۷.۲۵) بعد از آسیب زانو و ۶.۵ سال بعد از منیسکتومی پیگیری شده بودند، به وسیله ارزیاب های ذهنی، عینی و عملکردی تحت آزمون قرار گرفتند. ۳۶ نفر از این بیماران ورزشکار بودند.
● یافته ها:
در انتهای این پیگیری میان مدت بیماران از نظر ارزیابی Lysholm، نمره ۸۴ کسب کردند.
از نظر ارزیابیTegner پیش از آسیب، بیماران نمره میانگین ۷.۲۴ داشتند که در آخرین پیگیری به ۴.۷۱ افت کرده بود.
از نظر ارزیابیIKDC ذهنی، نمره میانگین بیماران ۷۳.۵ بود. در سیستمIKDC عینی، ۶۷% بیماران نمره D (شدیدا غیر طبیعی)، ۲۸% نمرهC (غیر طبیعی) و ۴% نمره B (نزدیک طبیعی) کسب نمودند و هیچ زانویی نمرهA (طبیعی) نگرفت.
علی رغم افزایش سطح فعالیت بیماران نسبت به قبل از منیسکتومی، هیچیک دچار افزایش ناپایداری زانو نشده بودند.
● نتیجه گیری:
نتایج ارزیابی ذهنی این گروه خاص از بیماران پارگی توام ACLو منیسک، خوب است، در حالی که ارزیابی های عینی یا عملکردی، نتایج قابل قبولی به دست نمی دهند. همچنین، برداشتن قسمت آسیب دیده منیسک، هیچ اثری در افزایش ناپایداری زانو در این بیماران ندارد. بنابراین در بیمارانی که تنها از علایم پارگی منیسک رنج می برند و دچار خالی کردن زانو نمی شوند، یا بیمارانی که حاضر باشند برای رفع خالی کردن زانو فعالیت خود را کاهش دهند، انجام منیسکتومی تنها می تواند حداقل تا ۱۰ سال، نتایج قابل قبولی داشته باشد.

منصور ابوالقاسمیان
کیکاووس حیدریان
حسن ناموران

منبع : پایگاه اطلاعات علمی