جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا


تنهایی La Soledad


تنهایی La Soledad
▪ کارگردان: خائیمه روزالس.
▪ فیلمنامه: خائیمه روزالس، انریک روفاس.
▪ مدیر فیلمبرداری: اسکار دوران.
▪ تدوین: مارتینز سوسا.
▪ طراح صحنه: ایون آرتکس.
▪ بازیگران: سونیا آلمارکا[آدلا]، پترا مارتینز[آنتونیا]، میریام کورئا[اینس]، نوریا منسیا[نیوس]، ماریا بازان[هلنا]، یسوس کارسیو[مانولو]، لویس ویلانیوا[کارلوس]، لویس برمخو[آلبرتو]، خوآن مارگالو[کشیش]، خوزه لویس توریخو[کشیش]، کارمن گوتیه رز[میریام].
▪ ١٢٨ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٧ اسپانیا.
▪ نام دیگر: Solitary Fragments.
▪ برنده جایزه بهترین کارگردانی و نامزد جایزه بهترین تدوین-بهترین فیلم و بهترین فیلمنامه اصیل زا مراسم انجمن منتقدان سینمیا اسپانیا، برنده جایزه بهترین فیلم از مراسم فتوگراماش د پلاتا، برنده جایزه بهترین کارگردانی-بهترین فیلم و بهترین بازیگر تازه کار.خوزه لوئیس توریخو از مراسم گویا، برنده جایزه بهترین فیلم از مراسم سنت خورد، برنده جایزه بهترین بازیگر زن/پترا مارتینز و بهترین بازیگر زن تازه کار/سونیا آلمارکا از اتحادیه بازیگران اسپانیولی.
▪ ژانر: درام.
آدلا از پدرو جدا شده و زندگی خالی و بی تحرکی را در شهرستان با بزرگ کردن کودکش میگوئلتو، مراقبت از پدرش خوآن و کار در یک اداره می گذراند. سرانجام تصمیم می گیرد در جستجوی زندگی بهتر به مادرید نقل مکان کند. او به آپارتمان اینس و کارلوس اثاث کشی کرده و شغلی نیز پیدا می کند. اما زمانی که نشانه هایی از بهتر شدن زندگی اش ظاهر می شود، بمبی در اتوبوس شهری که او به همراه میگوئلتو سوار آن شده منفجر می شود.
آنتونیای بیوه، یک مغازه خواربارفروشی خریده و با مانولا آشنا شده است. او مادر اینس-همخانه آدلا- ، نیوس و هلنا است. نیوس غده ای سرطانی دارد و هلنا نیز قصد خرید خانه ای دیگر کرده و مادر را برای گرفتن پول تحت فشار گذاشته است. آنتونیا بعد از عمل جراحی موفقیت آمیز اینس، تصمیم به زندگی با مانولا گرفته و تصمیم به فروش آپارتمان خود را می گیرد. اما این تصمیم راه را برای بروز تنش در میان خانواده باز می کند...
● چرا باید دید؟
خائیمه روزالس متولد ١٩٧٠ بارسلونای اسپانیاست. سه سالی را در مرکز مطالعات سینمایی کوبا تحصیل کرده و سپس به مدرسه سینما و تلویزیون استرالیا رفته است. فیلم های کوتاه موفق زیادی در کارنامه اش دارد و با اولین فیلم بلندش ساعت های یک روز/Las horas del día موفق به دریافت جایزه فیپرشی از جشنواره کن شده است.
تنهایی دومین فیلم بلند روزالس است که خود را تحت تاثیر بروسون و ازو می داند و از نماهای ثابت و نمایش حوادث روزمره زندگی در فیلم هایش استفاده می کند. ظاهراً از دهه ١٩٧٠ موجی به راه افتاد تا در برابر تلاش سینماگران دهه های گذشته برای حدف دقایق ملال آور زندگی و رسیدن به چیزی که تا آن روز سینما نامیده می شد، مقاومت کرده و برای کشف سکون و یکنواختی و ریتم ایستای زندگی عادی اقدام کنند. نتیجه را می دانید: به اوج رسیدن فیلمسازانی چون تارکوفسکی و بعضی ها که دیدگاه فلسفی خاص خود را داشتند و نمونه های متاخرتر و وطنی آن چون کیارستمی و پناهی که مبلغ نوعی مینی مالیسم محسوب می شوند.
شخصاً با این گونه فیلم ها مخالفتی ندارم، اما فکر می کنم افراط در نمایش دقایق خسته کننده زندگی در دراز مدت سبب دوری تماشاگر از سینما خواهد شد.
روزالس برای پرهیز این واقعه دست به تجربه ای متفاوت زده و آن تقسیم پرده به دو قسمت و گاه نمایش یک واقعه از زوایای گوناگون کرده است. کاری مانند ناپلئون ابل گانس ولی با هدفی متفاوت که قصد آن نمایش عظمت و گستردگی یک واقعه نیست.
بلکه نمایش تنهایی و دور بودن آدم ها از یکدیگر است. هیچ کدام از نیمه های تصویر در جای منطقی خود نیستند. جهت نگاه ها یا ورود و خروج آدم ها از کادر مخالف با نیمه دیگر است و همین امر بر با هم ولی جدا بودن اشخاص داخل کادر بیشتر صحه می گذارد. خلاء عاطفی و همه جانبه ای که این آدم ها در آن دست و پا می زنند، در کمتر دقایقی شکسته می شود. روایت فصل بندی شده[چهار فصل و یک موخره] روزالس در کنار قصه دو پاره آن[ماجرای آدلا و زندگی دختران آنتونیا که فقط به واسطه همخانه بودن اینس و آدلا به هم وصل می شود] نیز بر این بیگانگی بیشتر تاکید می کند. همه به نوعی اسیر حرص، خودخواهی، علائق، نفرت ها و رنج های خویشند. با همند، اما تنهایی غریبی آنها را احاطه کرده است. حتی مادرید نیز شهری خلوت و غریب تصویر می شود که انفجار بمبی در اتوبوس نیز نمی تواند سبب ازدحام شود!
با این حال تنش در همین زندگی های منفرد نیز هست، چون از احساسات ساختگی و بلندپروازی های بیهوده تهی نیست. پرداخت نامتعارف روزالس را در فیلم قبلی اش شاهد بودیم. روایتی کاملاً غیر معمول از زندگی یک قاتل سریالی که این بار در قالب دو داستان موازی از زندگی امروزی انسان مدرن به اوج رسیده است. اما طولانی بودن زمان نمایش آن می تواند اندکی در فراری دادن تماشاگر موثر باشد. اگر شیفته این نوع سینما هستید، تنهایی همه چیز دارد. در غیر این صورت نیز توصیه می کنم برای آشنایی با یکی از تازه نفس ترین کارگردان های اسپانیا و یکی از متفاوت ترین شان، فرصت را غنیمت بدانید!
امیر عزتی
منبع : موج نو


همچنین مشاهده کنید