لطفاً تا آخر بخوانید

چندی است یک روزنامه که تأثیرگذاری آن بر مردم بسیار کمتر از تأثیرپذیری برخی صاحب‌ نفوذان – یا به قول مشاور رئیس جمهور، جاخوش کردگان در ارکان قدرت – از آن است با روشی کینه توزانه، مردمی‌ترین ستون آفتاب یزد را نشانه رفته است. البته این نشانه‌روی، ما را مطمئن ساخت که آنچه در این ستون نوشته می‌شود <چون از دل خوانندگان روزنامه بر می‌خیزد، لاجرم بر دل بسیاری از افراد می‌نشیند> و احتمالاً همین مسئله، راز نگرانی و کینه نسبت به آن شده است. اما در عین حال بدلیل آنکه متأسفانه عده‌ای در این کشور، به جای روزنامه‌خوانی به بولتن خوانی عادت کرده‌اند و آنچه آن روزنامه انجام می‌دهد نیز برای تغذیه فکری بولتن خوانان است به ناچار توضیحاتی ارائه می‌کنیم ضمن آنکه این توضیحات، تکرار مجدد یک دغدغه عمومی است. همچنین این توضیحات می‌تواند پاسخ همراه با حسن نیت نسبت به کسانی باشد که بدلیل برداشت ناقص از آنچه در آفتاب یزد آمده است دچار نگرانی یا توهم می‌شوند.
آنچه بهانه حمله به آفتاب یزد شده و براساس روال حاکم بر یکی از روزنامه‌ها، پای صهیونیزم نیز به میان آمده است اعتراضات مکرر و به حقی است که بسیاری از خوانندگان روزنامه نسبت به نحوه تخصیص و تقدیم بعضی کمک‌های خارجی –علیرغم مشکلات متعدد داخلی – داشته‌اند. البته ممکن است بعضی از افراد و رسانه‌ها مایل به تجاهل باشند اما این اعتراض، به هیچ وجه به قشر خاص فکری، سیاسی و اجتماعی اختصاص ندارد. به عنوان نمونه، یک نماینده اصولگرای مجلس دو سال قبل به صراحت اعتراض خود را به این موضوع بیان کرد که <چرا با وجود سیصد هزار کپرنشین در کرمان، میلیون‌ها دلار به کشورهای دیگر کمک می‌کنیم؟>‌
همچنین در برابر برخی اظهار دلسوزی‌ها نسبت به فقر مردم بولیوی که تبلور آن در اظهار تأسف از وضعیت <دختر ۱۶ ساله واکس‌زن بولیویایی> متجلی شد، یک روحانی اصولگرا که دارای مسئولیت قضایی است به مسئولان یادآوری کرد که در تهران نیز مشابه این دختران داریم. اما حتی اگر هیچ یک از اصولگرایان هم اعتراض نمی‌کردند، آفتاب یزد بر موضع خود بود که <مسئولان اجرائی و تقنینی، از مردم را‌‌ی گرفته‌اند تا مشکلات ملت ایران را حل کنند و اختیار آنها نسبت به بیت‌المال نیز در محدوده‌ای است که از مردم رای گرفته‌اند.> این دیدگاه همانست که بسیاری از مخاطبان آفتاب یزد نیز به آن اعتقاد دارند. بر همین اساس، هرگاه خبرهایی در خصوص اعطای کمک‌های خرد و کلان به کشورهای دیگر منتشر می‌شود– و معمولاً هم زمان با افزایش مشکلات معیشتی اقشاری از ملت ایران بوده است– ستون پیام‌های مردمی روزنامه، به محلی برای اعلام اعتراض‌ها تبدیل می‌گردد. در تداوم این روند، پس از انتشار خبر کمک سه میلیارد تومانی شورای شهر تهران به لبنان، پیام‌های متعددی در اختیار روزنامه قرار می‌گرفت که تنها درصد کمی از آنها به چاپ رسید. نکته‌ جالب در این مورد، آن بود که در مرحله اول، اعلام شد که این کمک توسط شهرداری تهران انجام شده است اما یکی از معاونان شهرداری– احتمالاً برای آنکه هزینه‌های اجتماعی این مسئله در شرایط اقتصادی فعلی بر شهرداری تحمیل نشود–‌ اعلام کرد که این کمک توسط شورای شهر انجام شده است نه شهرداری تهران!‌
به هر حال، چاپ تعدادی از پیام‌ها ی خوانندگان آفتاب یزد اعتراض روزنامه‌ای را برانگیخت که ظاهراً، هم نقش مدعی‌العموم را بازی می‌کند هم مسئولیت کنترل اظهارنظرهای فقهی مراجع را به عهده دارد و هم از اختیار شرعی برخوردار است که رقبا را به راحتی با اتهاماتی همچون همراهی با صهیونیزم، بنوازد. البته همچنان این فرضیه برای ما وجود دارد که این روزنامه، برخی سخنان مورد قبول مردم را که به دلایل گوناگون نمی‌تواند مستقیماً نقل کند با چاشنی کردن تعدادی اتهام، از قول سایر روزنامه‌ها منتشر می‌کند. اما اگر آنچه نوشته شده است اعتقاد قلبی گردانندگان آن روزنامه باشد، می‌توان نکاتی را به آنها یادآوری کرد.
همکاران سوپر انقلابی ما در آن روزنامه معروف، کمک سه میلیاردی به لبنان را تنها یک اقدام <نمادین> دانسته‌اند و از اینکه آفتاب یزد برخلاف رهنمودهای رهبر فقید انقلاب، با این کمک‌ها مخالفت کرده است، ابراز تعجب کرده‌اند. البته نمی‌دانیم آیا همه رهنمودهای امام <ره> برای دوستان آنطرفی مهم است؟ مثلاً آیا دیدگاههای صریح ایشان در خصوص میزان آگاهی مردم و توانمندی ملت برای تشخیص کاندیداهای صالح و اصلح نیز کماکان مورد عنایت است یا نه؟ همچنین ای کاش این موضوع یکبار برای همیشه روشن شود که <فلسفه> و مبنای مخالفت امام با اعزام نیرو به لبنان در حالی که ملت ایران شدیداً درگیر جنگ با عراق بود چه تفاوتی با <ریشه> مخالفت امروز بعضی از هموطنان با برخی کمک‌ها به سایر کشورها– علیرغم نیازمندی‌های فراوان داخلی– دارد؟
همکاران <مظلوم دوست> ما نوشته‌اند: <مصوبه کمک سه میلیارد تومانی شورای اسلامی شهر تهران – به عنوان نمایندگان مردم – به مردم لبنان تنها مساعدتی نمادین است والا شهروندان تهرانی به خوبی می‌دانند که هزینه اسفالت یک خیابان در تهران، از این مبلغ بسیار بالاتر است و شورای شهر تنها خواسته است تا همبستگی خود را با مظلومان لبنان اعلام دارد.> این ادعا، از چند جهت قابل مناقشه است. اگر اعضای شورای شهر به عنوان نمایندگان مردم این کار را انجام داده‌اند باید اقدام آنها در حوزه اختیاراتی باشد که توسط مردم به آنها محول شده است، پس شاید بهتر باشد اعضای اصولگرای شورای شهر، نمایندگان اصولگرای مجلس و رئیس جمهور اصولگرا، در اولین انتخابات پیش رو، اصرار بر اعطای بعضی کمک‌های خارجی را به صورت شفاف در شعارهای انتخاباتی خود بیان کنند تا را‌ی مردم، بهترین حجت برای سکوت آفتاب یزد و سایر مخالفان کمک‌های فعلی باشد. همچنین، گزارش اخیر نماینده ویژه رئیس جمهور نشان می‌دهد کمک‌های اعطایی به لبنان، بیش از هزینه آسفالت یک خیابان تهران است که بخش‌هایی از آن شامل بازسازی چندین کیلومتر جاده، چند باب مدرسه و مسجد و... در روزنامه‌های مختلف چاپ شد.
اما به فرض که ادعای محدود بودن کمک به سه میلیارد تومان اخیر و سمبلیک بودن آن را بپذیریم، باید از برخی حامیان روش‌های اخیر سـوال کـرد کـه آیـا هـیـچ ضـرورت بـزرگ‌تـری وجـود ندارد که این سه میلیارد و سه میلیارد‌های دیگر، خرج آنها شود؟ آیا گزارش اخیر مقام‌های انتظامی در خصوص اغفال تعدادی از دختران معصوم و مظلوم این کشور توسط باندهای کثیف را نخوانده‌اند؟ آیا نمی دانند که به گفته مقامات انتظامی، بعضی از این دختران، تنها به امید استخدام در بعضی شرکت‌ها و دریافت حقوق‌های ۷۰-۶۰ هزار تومانی به دام افتاده‌اند؟
راستی سه میلیارد تومان اخیر نمی‌توانست به صورت سمبلیک در اخـتـیـار بـرخـی مـراجـع قانونی قرارگیرد تا تأمین کننده حقوق ۷۰-۶۰ هزار تومانی چند هزار دختر و بانوی مظلوم به مدت یک سال باشد و آنها را از پناه بردن به سوء استفاده‌ گران مصون نگه دارد؟
دیروز یک گزارش تحقیق و تفحص در مجلس ارائه شد که یکی از بندهای آن، ناظر بر سهل‌انگاری در برخورد نسبت به باندهایی بود که دختران ایرانی را در داخل و خارج از کشور اغفال می‌کنند. به نظر کسانی که سنگ مظلومان در سایر کشورها را به سینه می‌زنند، با این سه میلیارد تومان، چند جوان و نوجوان مظلوم ایرانی از افتادن در دام این باندها، خلا‌صی می‌یافتند؟
حقیقت آن است که کمتر کسی در عظمت ملت ایران، مظلوم دوستی آنها و وظیفه شناسی در برابر انسان‌های تحت ستم تردید دارد. بر همین اسـاس، اگـر درسـت رفـتار کنیم و اجازه ندهیم بعضی خبرهای ناگوار - مانند خودکشی به دلیل فقر یا افتادن در دام فساد به امید دریافت حقوق ناچیز - جایگاه رفیع ملت ایران را در چشم و نظر جهانیان مخدوش جلوه دهد این ملت بزرگ، می تواند مانند همیشه <نماد> و <سمبل> ملت‌های مـنـطـقـه بـاشـد. آنـچـه کـه ایـن ملت را <سمبل> می‌کند <هوشمندی> و <سلحشوری> آنهاست و نه کمک‌های ظاهراً سمبلیک که بعضی از آنها در نهایت با نمک‌نشناسی کمک‌گیرندگان مواجه می‌شود!
همچنین هیچ کس منکر حمایت معنوی ملت ایران از مظلومان جهان نیست. تردیدی هم وجود ندارد که در تقدیم این حمایت، هم کـیـشان از اولویت بیشتری برخوردارند. اما تا زمانی که بسیاری از هموطنان ما در تأمین نیازهای اولیه خود مشکل دارند، اختصاص کمک‌های پی در پی به بعضی‌کشورها - که البته بسیاری از آنها هم هیچ نشانه‌ای از ضد صهیونیست بودن از خود بروز نداده‌اند-!! با اما و اگرهایی مواجه است. مگر آنکه پیشنهاد مندرج در متن این سرمقاله مورد توجه گروههای سیاسی و نامزدهای مستقل انتخاباتی قرارگیرد و اصرار بر اعطای این کمک‌ها را در دوره تبلیغات انتخاباتی خود، صادقانه و با شفافیت با مردم در میان بگذارند. اگر دیدگاه آنها به تایید اکـثـر رای‌دهـنـدگـان رسـیـد آنـگـاه به ادعای روزنامه‌ای که خود را بـزرگ‌تـر هـمـه مـی‌پندارد، به عنوان نمایندگان مردم، کمک‌هایی در اختیار سایر ملت‌ها و دولت‌ها بگذارند. اما تا آن روز با شفافیت و صراحت می‌گوئیم <تا زمانی که فقرای جامعه ناچارند حقوق ۳۵ تا ۵۰ هزار تومانی را رقم کافی برای خروج از خط فقر بدانند، با اعطای بسیاری از این کمک‌ها، مخالفیم.> کسانی هم که به تداوم کمک‌ها اصرار دارند می‌توانند با جمع آوری اعانات و کمک‌های داوطلبانه از خیرین متدین ایرانی - که تعداد آنها کم هم نیست - هم وظیفه انسانی خـود را انـجـام دهـنـد و هـم از تـحـمـیـل فشارهای عصبی بر ایرانیان مستضعف جلوگیری نمایند.

منبع : روزنامه آفتاب یزد