ارتباط بیماری گریوز و تاثیر درمانی آن با شاخص‌های استخوانی

● مقدمه:
بیماری گریوز نوعی بیماری خود ایمنی است که با افزایش تحریک پذیری غده تیرویید و در نتیجه هیپرتیروییدی همراه می‌باشد. افزایش واگردش استخوانی به علت افزایش جذب استخوانی در هیپرتیروییدی گزارش شده است و میزان جذب استخوانی بستگی به میزان هورمون‌های تیروییدی در خون دارد. این گونه افزایش واگردش استخوانی مسوول کاهش توده استخوانی بوده و در نتیجه بیماران گریوزی با افزایش خطر ابتلا به استئوپروز روبرو می‌باشند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین بیماری گریوز و شاخص‌های استخوانی است.
● مواد و روشها:
افراد مورد بررسی در این مطالعه شامل ۳۱ بیمار مبتلا به گریوز بودند که شروع به درمان نکرده بودند و ۳۷ داوطلب سالم بود که از نظر جنس و سن با گروه بیماران مطابقت داشتند. بیماری گریوز از طریق مختل شدن میزان سرمی TSH و افزایش مقادیر سرمی T۳ آزاد و T۴ آزاد و آنتی‌بادی گیرنده تیروئید مثبت تشخیص داده شدند. در نهایت رابطه بین میزان سرمی استئوکلسین و Cross laps با بیماری گریوز و سپس بعد از ۸ هفته درمان و پیگیری با دو نوع داروی متی‌مازول و پروپیل تیواوراسیل بررسی شد. برای مقایسه میانگین از T-test استفاده شد، در مواردی که آزمون‌های پارامتریک قادر به نشان دادن اختلاف نبود از آزمون ناپارامتری Mann-Whitney استفاده شد. برای مقایسه مقادیر فراوانی توزیع متغیرها از آزمون c۲و در مواردی که شرایط انجام این آزمون وجود نداشت از Fisher Exact test استفاده شد. سطع معنی‌داری کمتر از ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.
● نتایج:
قبل از درمان مقادیر سرمی شاخص‌های استخوانی و هورمون‌های تیروئیدی بین بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی‌داری نداشت. بعد از درمان بهبودی و برگشت در حد طبیعی در تمام تست‌های آزمایشگاهی مشاهده شد. بین دو گروه درمانی از نظر تأثیر درمان بر هورمون‌های تیروییدی و شاخص‌های استخوانی تفاوتی وجود نداشت.
● نتیجه‌گیری:
ارتباط بارزی میان بیماری گریوز و شاخص‌های استخوانی وجود دارد. بنابراین درمان بیماری گریوزی می‌تواند واگردش استخوانی را بهبود بخشد. این یافته‌ها نشان می‌دهد که تشخیص و درمان زود هنگام بیماری گریوز می‌تواند برای پیشگیری از پوکی استخوان موثر باشد.

پولیا ابراهیم پور
پیمان شوشتری زاده
وحید حق پناه
بیتا رجبی ‌پور
ساسان شرقی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی