کابوسی به نام PCM

در سال های اخیر به دنبال افزایش متقاضیان برای خرید خط تلفن ثابت، مخابرات مجبور شد برای برطرف کردن نیازهای اولیه این کاربران از روشی خاص به نام Palsecodemodulation (مدولاسیون پالس های کد شده) یا Pcm جهت افزایش خطوط خود استفاده کند. در این شیوه، ظرفیت هر کابل به چندین خط تلفن ثابت اختصاص داده می شود. به عنوان مثال، از طریق این روش می توان از یک کابل مسی ۴ تا ۸ خط تلفن را سرویس داد. استفاده از خطوط PCM زمانی صورت می گیرد که کابل های مخابراتی برای ارائه خطوط تلفن پر شده باشد و امکان حفاری کردن برای کار گذاشتن کابل های مسی نیز در زمین وجود نداشته باشد. در چنین شرایطی مراکز مخابراتی می توانند برای برطرف کردن نیاز متقاضیان، خدمات تلفنی ثابت خود را از طریق PCM به کاربران ارائه دهند.اگرچه این شیوه در ابتدای امر همچون مسکن، توان پاسخگویی به نیاز گفت وگوی تلفنی و انتقال صدا را برای مشترکان فراهم می کند، اما با گذشت زمان و ورود سرویس های جدید کم کم استفاده از خطوط Pcm باعث به وجود آمدن مشکلات بسیاری شد، چرا که به دلیل تقسیم ظرفیت یک کابل، استفاده و اشتراک اینترنت ADSL برای مشترکانی که خطوط تلفن آنها به این شیوه فراهم شده است، وجود نخواهد داشت. همچنین این خطوط در اتصال از طریق DailUP به شبکه های اینترنت نیز مشکلاتی را برای مشترکان ایجاد می کنند و عموماً سرعت اتصال مشترکان این گونه خطوط پایین تر از ۶/۳۳ کیلو بیت است. این در حالی است که بسیاری از مشترکان از نوع خط خود بی خبر هستند و هزینه اشتراک و آبونمان خط تلفن آنها نیز با مشترکانی که کابل مستقیم دارند، یکسان است.
گفته می شود هزاران مشترکی که در سطح کشور از این نوع خط تلفن ثابت استفاده می کنند علاوه بر اینکه شاهد کاهش قابل توجه سرعت اتصال به اینترنت و قطعی های مکرر هستند با مشکلات دیگری مانند نویز و پارازیت هنگام ارتباطات کلامی تلفنی نیز مواجه هستند و به نوعی وجود این خطوط مانع استفاده کاربران از خطوط هوشمند شده است. کارشناسان ارتباطی معتقدند این یک نوع غش در معامله است چرا که مخابرات با آگاهی خطوط بی کیفیت را به مردم واگذار می کند و هزینه خطوط معمولی تلفن ثابت را از آنها می گیرد. گفته می شود واگذاری این خطوط از ده سال پیش در دنیا متوقف شده است، اما هنوز در ایران شرکت مخابرات به دلیل نبود امکانات کابلی همچنان از این خطوط برای برطرف کردن نیازهای کاربران خود استفاده می کند تا جایی که مهرداد حسین خانی مدیرکل برنامه ریزی و بودجه شرکت مخابرات استان تهران در مورد تعداد این خطوط می گوید؛ «براساس آخرین آمارهای به دست آمده ما بیش از ۶ میلیون کاربر تلفن ثابت در شهر تهران داریم که از این تعداد چیزی حدود پنج هزار مشترک از طریق روش PCM به شبکه تلفن ثابت افزوده شده اند و همانطور که مشخص است درصد خیلی کمی را تعداد خطوط PCM تشکیل داده اند.» وی در ادامه می افزاید؛ «تاکنون ما توانسته ایم با توسعه شبکه ها بین ۲۰ تا ۲۵ درصد از این خطوط را از رده خارج کنیم و در حال حاضر تنها مناطق محدودی هستند که از این خطوط استفاده می کنند که قصد داریم طی یک برنامه پنج ساله آنها را نیز به خطوط معمولی تبدیل کنیم.» همچنین گفته می شود بیشترین متقاضیان استفاده از ADSL را کاربران خطوط PCM تشکیل می دهند که حسین خانی درباره استفاده از ADSL توسط مشترکان خطوط PCM می گوید؛ در حال حاضر مشترک ADSL در تهران چیزی حدود ۵۰هزار کاربر است که از این رقم تنها یک درصد از آنها را کاربران PCM تشکیل می دهند.
حسین خانی در ادامه اظهار داشت که عدم دسترسی به اینترنت پرسرعت یا قطع و وصل شدن های مدام اینترنت فقط مربوط به خطوط PCM نیست بلکه مشکلات زیرساختی دیگری هم وجود دارد اما ما در تلاشیم طی یک برنامه کوتاه مدت تمام مشکلات مربوط به مخابرات را حل کنیم. اما آنچه جالب به نظر می رسد این موضوع است که در این مدت به اصطلاح کوتاه مدت (پنج ساله) کاربرانی که نیاز به اینترنت پرسرعت دارند باید از چه راهی برای برطرف کردن نیاز خود استفاده کنند. مدیرکل برنامه ریزی و بودجه شرکت مخابرات استان تهران در این باره چنین اظهارداشت که در مکان هایی که مشترکی خواهان خطوط ADSL باشد معمولاً مراکز سعی می کنند برای مشترک امکاناتی ایجاد کنند که بتواند از این سرویس استفاده کند ولی اگر نتوانند این کار را انجام دهند وی می تواند به اپراتورهای PAP که سیستم وای مکس ارائه می دهند مراجعه کند.» اما این راه حل هم کمک زیادی به این نوع کاربران نمی کند چرا که علاوه بر گران بودن قیمت این نوع خدمات نسبت به ADSL، این شرکت ها تمام مناطق پایتخت را نمی توانند تحت پوشش اینترنت بیسیم قرار دهند.
محمودرضا خادمی عضو کمیسیون اینترنت سازمان نظام صنفی می گوید؛ «استفاده از اینترنت بیسیم به جای اینترنت پرسرعت برای مشترکان خانگی به هیچ عنوان مقرون به صرفه نیست چرا که هزینه آن بسیار بالا است.» خادمی در ادامه می افزاید؛ «البته راه دیگری نیز برای کاربران این نوع خطوط وجود دارد که آن هم باز به ظرفیت و امکانات کابلی مرکز ارتباط دارد. به این صورت که کاربر خطوط PCM شکایتی را به مرکز مخابرات استان خود می فرستد و از آنها تقاضای خارج شدن از خطوط PCM را می کند. مخابرات هم بررسی های لازم را انجام می دهد و اگر کابل مرکز ظرفیت این را داشته باشد که بتواند یک شماره اختصاصی را روی یک زوج حسی به کاربر بدهد حتماً این کار را انجام خواهد داد که البته انجام این کار هم احتیاج به زمانی حدود ۲ الی ۳ ماه دارد.» براساس برنامه چهارم توسعه تا پایان سال ۸۸ تعداد پورت های فعال ADSL باید به ۵/۱ میلیون پورت برسد و این در حالی است که هم اکنون به جای ۹۰۰ هزار پورت فعال، کمتر از ۱۰۰ هزار پورت فعال ADSL وجود دارد. به عبارت دیگر نفوذ ADSL در ایران یک نهم میزان پیش بینی شده در برنامه چهارم توسعه است. متخصصان این حوزه معتقدند شرکت مخابرات با فراهم نکردن تسهیلات لازم و محدود کردن سرعت اینترنت پرسرعت به نوعی باعث ورشکستگی شرکت های PAP شده است. پس با به نتیجه نرسیدن این برنامه مشترکان خطوط PCM به گفته مسوولان مخابرات باید ۴ الی ۵ سال و شاید هم بیشتر صبر کنند تا بتوانند طعم اینترنت پرسرعت را بچشند.

سونیتا سراب پور

منبع : روزنامه اعتماد