وسواس مادران و وزن ایده آل فرزندان

در سراسر تاریخ، تهیه غذا بخشی از وظایف سنتی زنان بوده است. حتی امروزه هم با وجود اشکال مختلف خانواده، زنان مسئول امور خانه دارای و تهیه غذا هستند.
در بیشتر خانواده ها، مادران بیش از پدران به وزن و نحوه رژیم گرفتن اعضای خانواده توجه می کنند. مادران اغلب نفوذ و تأثیر بیشتری بر الگوهای خوردن و نگرش فرزندان خود درباره وزن و تناسب اندامشان دارند.
این نفوذ بویژه بر فرزندان دختر بیشتر است. درک و تصور دختران از شکل بدنشان و به دنبال آن چگونه خوردن و رژیم گرفتن آنان به صورت مستقیم و غیرمستقیم از پیام های کلامی و غیرکلامی مادر تأثیر می پذیرد. در حقیقت چگونه حرف زدن، فشار و اعمال محدودیت غذایی از سوی مادران تصور ذهنی دختران را درباره جسمشان شکل می دهد.
بچه ها در سنین کودکی، نگرش های متفاوتی درباره اندام شان دارند. پسران و دختران پیام های متفاوتی از وزن ایده آلشان بویژه از طرف والدینشان دریافت می کنند. به طوری که پسران تمایل زیادی به افزایش ماهیچه و عضله دارند، اما دختران بیشتر به دنبال استراتژی های کم کردن وزن و به دست آوردن یک سایز آرمانی هستند. آنان برای رسیدن به وزن دلخواه خود تلاش زیادی می کنند. اغلب دخترها در سن نوجوانی به سمت رژیم های سخت، ورزش های افراطی و مصرف داروهای ملین می روند.
این مسئله در سنین پایین تر هم به چشم می خورد به طوری که دختران پیش دبستانی از چاق بودن متنفرند و نظر خوبی به افراد چاق ندارند. کارشناسان معتقدند تنفر از چاقی موجب نارضایتی آنان از اندام شان و افزایش رفتارهای پرخطر برای رسیدن به وزن ایده آل می شود. به طوری که این نارضایتی وسواسی گاهی تا سنین بزرگسالی هم ادامه پیدا می کند.
تحقیقات نشان می دهد که دوستان نزدیک و مادران در شکل گیری تصویر ذهنی دختران درباره اندام شان نقش مهمی دارند.
دخترانی که از طرف مادر تشویق می شوند وزن خود را کم کنند نسبت به وزن خود احساس نارضایتی می کنند.
معمولاً در جوامعی که چاقی امر نامطلوبی به حساب می آید، مادران دختران را برای کاهش وزن به رژیم های لاغری و ورزش های افراطی تشویق می کنند. در حقیقت تصور مادران رفتار کودکان را به شدت تحت تأثیر قرار می دهند. به طوری که نبرد برای چاق نشدن و رسیدن به وزن آرمانی در دوران کودکی گاهی تا پایان عمر زنان ادامه پیدا می کند.
کارشناسان تغذیه عنوان می کنند وسواس مادران برای رسیدن به وزن ایده آل فرزندان خود منجر به رشد تصویر جسمانی منفی و عادات غلط خوردن در دختران می شود. روابط خانوادگی، بویژه روابط مادر و کودک در رشد «خود» بویژه در میان دختران اهمیت زیادی دارد. بنابراین باید به تأثیر نگرش مادر نسبت به وزن و تصویرذهنی دختران توجه ویژه ای کنیم. مادران می توانند به دخترانشان کمک کنند تا نگرش مثبتی نسبت به وزن خود پیدا کنند. این امر موجب می شود دختران به سمت رفتارهای پرخطر برای کاهش وزن نروند و برای رسیدن به وزن دلخواه از رژیم های مطلوب و ورزش های مناسب بهره گیرند. مادران برای شکل گیری تصویر ذهنی مثبت در دختران باید این سؤالات را از خود بپرسند:
▪ من درباره وزن خود چه تصوری دارم
▪ آیا من درباره وزن خود و زنان منفی فکر می کنم
▪ آیا من بیش از حد درباره وزن خود حساسیت نشان می دهم
▪ آیا من نسبت به وزن فرزندان و عادات غذایی آنان سخت گیر هستم
▪ آیا من تا به حال با این ترس که مبادا کودکانم چاق شوند رژیم غذایی آنان را محدود کرده ام
▪ آیا من به وزن دخترم بیش از وزن پسرم توجه می کنم
مادرها باید بدانند که درونی شدن پیام های منفی درباره وزن، بزرگترین خطر برای رشد اختلالات خوردن و درگیری در رفتارهای پرخطر برای کم کردن وزن در دختران است. دختران در مقایسه با پسران در دریافت اطلاعات، پیام ها و اشارات غیرکلامی از دیگران حساسترند. مادران و دوستان نزدیک بیش از رسانه ها در تصویر ذهنی دختران از وزن ایده آلشان تأثیر می گذارند. بنابراین مادران باید تصویر جسمانی مثبتی در دخترانشان ایجاد کنند و به جای توجه به وزن و شکل ظاهری آنان بیشتر به امور اجتماعی، فرهنگی و مورد علاقه فرزندانشان که موجب رشدشان می شود، بپردازند.

اشرف راضی

منبع : روزنامه ایران