چه کسی با من برادر است؟

▪ دنی براسکو
▪ کارگردان: مایک نول
▪ فیلمنامه: پل آتاناسیو بر اساس کتاب «زندگی مخفی من در مافیا» نوشته ژوزف پیستون و ریچارد وودلی
بازیگران: آل پاچینو، جانی دپ، مایکل مدسن
«دنی براسکو» داستان دو مرد است که برای عشق ورزیدن به یکدیگر در کالبد رابطه ای معلم و شاگردی رشد می کنند. داستان نیازی که دو انسان به یکدیگر می توانند داشته باشند.
فیلم در یک کافی شاپ آمریکایی که وعده گاه آدمهای متفاوتی می تواند باشد آغاز می شود. مرد جوانی به نام «دنی» (جانی دپ) وارد کافی شاپ می شود و با مرد مسن تری به نام لفتی (آل پاچینو) مشاجره ای لفظی می کند. «لفتی» آنچه را می شنود باور نمی کند:«تو به من میگی احمق ؟ تو می دونی با کی داری صحبت می کنی؟ با لفتی، اهل خیابان مولبری».
این جمله برای شناساندن کاراکتر «لفتی» کامل به نظر می آید و در آشنا سازی مخاطب با دو قهرمان اصلی داستان موفق ظاهر می شود، زیرا با تأمل در آن خیلی چیزها برای «دنی» مشخص شده است. «دنی» در حقیقت «جو پیستون» نام دارد و در خدمت سرویس مخفی FBI می باشد.
او بتدریج اعتماد «لفتی» را به خود جلب می کند و در نتیجه مشخص می گردد «لفتی» بشدت به یک نفر نیاز دارد تا به او اطمینان کند.
«لفتی» سرطان دارد، پسرش در دام اعتیاد اسیر است و دوره زندگی کاملاً ساکنی را طی می کند. «دنی» کودک خوبی است که خوب گوش می دهد و «لفتی» نیاز دارد که مرشد باشد. در دنیای این سوی پرده، او می تواند معلم ایده آلی نیز برای مخاطب باشد.
لفتی برای دنی تشریح می کند که:«اگر من گفتم که تو دوست من هستی، این بدان معناست که وابسته شده ای.»
فیلم براساس کتاب موفقی در سال ۱۹۷۸ ساخته شده است. این کتاب از زندگی واقعی «دنی براسکو» الهام گرفته شده است. داستان فیلم به ارتباط کاراکترها در فیلم «رفقای خوب» شباهت زیادی دارد. آموزشها کاملاً یکسانند، کدهای خشونت گروه های مافیایی بشدت به هم شبیه می باشند وتقابل بین خشونت ناگهانی و کمدی اتفاق، در هر دو فیلم به یک روش استفاده شده است.
«مایک نول»، کارگردان انگلیسی این فیلم که بزرگترین افتخارش کارگردانی فیلم موفق «چهار عروسی و چهار تشییع جنازه » می باشد انتخاب عجیبی است که کمپانی برای طرح اولیه انجام داده است، اما بی تردید پس از اکران فیلم این نتیجه حاصل شده که به گفته راجر ابرت:«نول تنها کسی بود که می توانست دنی براسکو را موفق گرداند.» دلیل این امر این است که «دنی براسکو» در حقیقت درباره خشونت یا اکشن نیست، این فیلم بیشتر درباره ارتباطهای انسانی است. ما بسرعت متوجه می شویم که چرا «لفتی» به سمت «دنی» کشیده می شود، اما زمان می برد تا درک کنیم چرا دنی به لفتی وابسته می گردد و در انتها می فهمیم که یک مرد، تمام زندگی اش را ریسک می کند بدین خاطر که به دیگری اطمینان کند و بی تردید طرف مقابل نمی تواند مانند یک موش رفتار کند.
سرانجام همه گره ها، شخصیتها و تبهکاری ها سقوط می کنند تا در یک لحظه، لفتی به تنهایی تصمیم بگیرد که چه ری اکشنی را در مقابل آنچه که دانسته یا خیال می کند که می داند نشان بدهد. در لحظه ای که دو مرد رو در روی حقیقت قرار می گیرند ما به یاد می آوریم که چه اتفاقی خواهد افتاد.
مخاطب ری اکت پاچینو را پیش بینی می کند، لفتی در زمینه خاصی پرورش یافته است. او خوب می داند، تلخ و تیز، نجیب و مردی است که «تنها زمانی لب می گشاید که نیاز باشد »؛ یک سرباز باوفا که با قوانین خاص زندگی کرده و می میرد.
برای «جانی دپ» بازی در «دنی براسکو» تجربه و زمینه تازه ای می باشد. از ابتدا تا انتهای فیلم شخصیت او به صورت نسبی تغییر می کند و در پایان مسن تر می شود و خسته تر به نظر می رسد. شخصیت سخت دنی از یک جاسوس کار آزموده به یک دوست درجه یک، تغییر قابل توجهی پیدا می کند و جانی دپ در احیای این شخصیت تراژیک کاملاً موفق ظاهر شده است .
هر وقت فیلم مافیایی تازه ای می بینم به این می اندیشم که چگونه این ژانر سینمایی هنوز تازه است و در دوره ای که این گونه اسطوره ها و نظریات تغییرات شدیدی می کنند، بدون تغییر باقی مانده است؟ دنی براسکو یک فیلم مافیایی تازه است با رویکردی جدید و نگاهی بکر.
خشونت در این فیلم، نفرت انگیز است، ولی فیلم حاوی ویژگیهای انسانی منحصر به فردی می باشد.

امیراطهر سهیلی

منبع : روزنامه قدس