پارانوئید پارک Paranoid Park

▪ کارگردان: گاس ون سنت.
▪ فیلمنامه: گاس ون سنت بر اساس داستانی از بلیک نلسون.
▪ مدیر فیلمبرداری: کریستوفر دویل، کتی لی.
▪ تدوین: گاس ون سنت.
▪ طراح صحنه: جان پیرسون-دنینگ.
▪ بازیگران: گیب نوینز[الکس]، دانیل لیو[کارآگاه ریچارد لو]، تیلور مامزن[جنیفر]، جک میلر[جرد]، لورن مک کینی[میسی]، وینفیلد جکسون[کریستین]، جو شوایتزر[پل]، گریس کارتر[مادر الکس]، جی ویلیامسون[پدر الکس]، دیلون هینز[هنری]، اسکات گرین[اسکراچ].
▪ ٨٥ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٧ فرانسه، آمریکا. نامزد جایزه بهترین فیلم آمریکایی از جشنواره بودیل، برنده جایزه شصتمین سالگرد و نامزد نخل طلا از جشنواره کن، برنده جایزه تهیه کنندگان و نامزد بهترین کارگردانی و بهترین فیلم از مراسم روحیه مستقل.
▪ ژانر: درام.
الکس که پدر و مادرش از هم جدا شده اند، سعی دارد تا با اسکیت کردن شوری به زندگی خود ببخشد. آخرین کشف او و دوست نزدیکش پارانوئید پارک است. مکانی مخصوص اسکیت کردن در یک پارک که محل تجمع اسکیت بازان نوجوان است.
همزمان الکس سعی دارد تا با دیگر بحران های دوران بلوغ مانند روابط جنسی، رابطه اش با دختری به نام جنیفر و ... کنار بیاید. یک شب که اجباراً تنها به پارانوئید پارک رفته، با افراد تازه ای آشنا می شود. فردای آن روز پلیس برای تحقیق درباره علت مرگ نگهبان راه آهن به مدرسه می آید.
کارآگاه لو بعد از جمع کردن تمام دانش آموزانی که علاقمند به اسکیت بازی کردن در پارانوئید پارک هستند، شروع به بازجویی مودبانه ای می کند. او اعلام می کند که مرگ نگهبان می تواند تصادف بوده و قتل عمد با نقشه قبلی نباشد.
اما الکس که مصبب مرگ فجعیع نگهبان بوده، ضمن مخفی نگاه داشتن راز خویش قصد دارد با این معضل نیز از راه نوشتن خاطرات خود کنار بیاید...
● چرا باید دید؟
گاس ون سنت ٥٦ ساله اکنون یکی از بزرگان سینمای مستقل آمریکاست. کارگردانی که در پایان دهه ١٩٨٠ با فیلم Drugstore Cowboy درخشید. دهه ١٩٩٠ را با شاهکاری چون آیداهوی خصوصی من آغاز کرد و بعدها فیلم های ماندگاری چون به خاطرش مردن، دخترهای گاوچران هم آوازهای بلوز را درک می کنند، ویل هانتینگ عزیز و یافتن فارستر را ساخت.
ناخنکی که در ١٩٩٨ به سینمای هالیوودی با بازسازی روانی هیچکاک زد، ثابت کرد که او هرگز نمی تواند در چنین جایی فیلم قابل قبولی کارگردانی کند. سه گانه اخیرش[گری، فیل، آخرین روزها] چهره تازه ای از او به نمایش گذاشت که به مذاق بعضی ها- از جمله نویسنده همین مطلب نیز- خوش نیامد. و خوشبختانه به نظر می رسد ون سنت با پارانوئید پارک بار دیگر تصمیم گرفته به حیطه های آشنای خود بازگردد.
البته تاثیر آن سه گانه باقی است و جسارت آثار اولیه در فیلم فعلی کم رنگ است. اما نحوه تصویر کردن دغدغه های ذهنی نوجوانی که ناخواسته مسبب قتل فجیع یک انسان شده، از شاعرانگی و سبک دیداری/شنیداری ممتازی برخوردار است که نمونه آن را فقط در فیلم های خود ون سنت می توان یافت.
پارانوئید پارک را می توان نیمه دیگر فیل خواند.
مطالعه ای در باب نوجوانی و خشونت که از رمان بلیک نلسون اقتباس شده، اما پرداخت ون سنت چیزی فراتر را به تماشاگر عرضه می کند. ون سنت بازیگران اصلی فیلم را از میان افراد آماتور و برندگان مسابقه ای که در سایت فیلم –در myspace- راه انداخته بود، انتخاب کرده است.
انتخاب هایی شایسته، مخصوصاً برای نقش الکس که یادآور مایکل پیت آخرین روزها است. سکانس های فیلم که به گونه یکی در میان دارای فیلمبرداری بافت دار هستند و توسط کریستوفر دویل- فیلمبردار ثابت آثار ونگ کار وای- بر روی نوار ثبت شده اند، سهمی به سزا در موفقیت فیلم دارند. فیلم فاقد موسیقی اصیل است.
در عوض تا جایی که امکان داشته از موسیقی مناسب فیلمهای اروپایی مخصوصاً آثار فلینی در جای جای اثر استفاده شده است. توصیه می کنم بازگشت پیروزمندانه ون سنت را با دیدن فیلم جشن بگیرید و منتظر مصاحبه طولانی ما با وی در هفته بعد باشید!

امیر عزتی

منبع : موج نو