لیگ انگلستان مکانی برای هدر دادن پول

هر از گاهی بحث و جدل های همیشگی در مورد اینکه کدام لیگ اروپایی بهتر است بالا می گیرد. تقریباً هیچ وقت نمی توان حکم کلی را بدون توجه به سلیقه شخصی در این گونه موارد داد اما وقتی این سؤال پیش می آید که کدام لیگ از همه ثروتمندتر است، سر و صداها می خوابد، زیرا همه می دانند که این لیگ برتر انگلستان است که در آن میلیون ها یا حتی میلیارد ها پوند خرج باشگاه ها، بازیکنان و حتی هواداران می شود. با این حال لیگ برتر شاید جایگاه واقعی خود را با این همه پولی که خرج می کند در لیگ های اروپایی نیافته است.
از دور نمای رقابت های اروپایی که اکنون ۴ تیم برتر انگلستان در لیگ قهرمانان آن با سایر تیم های بالا آمده از دور یک شانزدهم به رقابت می پردازند، عملکرد تیم های انگلیسی در نظر همگان با توجه به میزان پولی که خرج شده راضی کننده بوده است اما باید این حقیقت را نادیده نگیریم که در ابتدای شروع این فصل از بازی های لیگ برتر بیش از ۲۹ میلیون پوند خرج شد و باشگاه ها بیش از آنکه در پهنه اروپا برای رسیدن به مراحل نهایی پول در آورند در لیگ داخلی خود پول می سازند.
لیگ قهرمانان کعبه آمال اقتصادی آنها به شمار نمی رود. بازیکنان سایر تیم ها مثل شاختار دونتسک که درآمد و انگیزه ای در لیگ قهرمانان آنچنان که بازیکنان انگلیسی دارند دارا نیستند، توانایی رقابت با حریف های پولدار را در خود نمی بینند و از دور رقابت ها حذف می شوند. با این شیوه دستیابی به پیروزی، خیلی سخت به نظر نمی رسد. این همان چیزی است که همیشه در انگلستان رواج داشته. آنها بیش از آنکه رقیب را با بازی از میدان به در کنند با انگیزه های مالی و روانی آنها را تضعیف می کنند.
فوتبالیست ها هر کدام دوران طلایی کوتاهی دارند که گاهی این دوران با حوادثی چون مصدومیت های علاج ناپذیر، کوتاه تر نیز می شود. فرصت ها آنقدر کوتاه است که باید با تمام توان برای دستیابی به امنیت مالی تا آخر عمر تلاش بکنند. از طرفی، حضور ۴ تیم قدرتمند انگلیسی درمرحله یک چهارم لیگ قهرمانان، لیگ برتر انگلستان را به عنوان لیگ قدرتمند فصل حاضر در اروپا معرفی کرده است. با وجود میزان بالای پولی که در این لیگ خرج می شود این موضوع دور از انتظار نبود اما سؤالی که باقی می ماند این است که چرا اینقدر طول کشید تا انگلستان با این نام شناخته شود؟
به عقیده بسیاری از فوتبال شناسان باشگاه های انگلیسی میزان فوق العاده زیادی پول را در هر فصل به هدر می دهند. البته اگر میلیون ها میلیون بر روی استعداد هایی چون کریستیانو رونالدو، فرناندو تورس یا مایکل اسی ین صرف شود ایرادی ندارد. این ستاره های درخشان که با بازی های در سطح جهانی خود توانایی تغییر مسیر بازی را دارند ارزش پول خرج کردن را دارند. اما لیگ انگلستان چند استعداد در این سطح بازی را دارد؟ بیشتر مبلغ صرف شده بر روی یک استعداد محتمل جواب نداده است.در فصل نقل و انتقالات ژانویه، امثال گری کاهیل و مارلون کینگ با ۵ میلیون پوند تعویض شدند. بازیکنانی که حتی یک بار هم بر روی وضعیت تیمشان تأثیر نگذاشتند.
از سوی دیگر باشگاه های خارجی به محض دیدن مبلغ های عظیم و غیرقابل باور باشگاه های انگلیسی که حاضرند بازیکنانشان را بیش از آنچه که می ارزند بخرند با رغبت حاضر به معامله می شوند. بدون شک چهار تیم برتر لیگ انگلستان بهتر از هر ۴ تیم برتر سایر لیگ های اروپایی عمل می کنند اما بسیاری از تیم های خارجی در خرج کردن بودجه باشگاه خیلی بهتر عمل می کنند. به عنوان مثال بررسی عملکرد باشگاه های انگلیسی در رقابت های جام یوفا نمونه مناسبی برای اثبات این ادعا است. میدلزبرو در رقابت های جام ۲۰۰۶ قهرمان شد اما در مواجهه با رم بیشتر اینطور به نظر می رسید که آنها حریف را با مسائل مالی شکست دادند.
حتی بازیکنان سویا که در فینال با نتیجه ۴ بر صفر شکست خوردند مطمئناً چک دریافتی کمتری نسبت به رقیب ثروتمند خود داشتند. وقتی همین اتفاق (پیروزی تیم ثروتمند بر رقیب بی پول) به طور متوالی به وقوع بپیوندد همه به نحوی در مورد سطح حرفه ای تیم شک می کنند. شاید این روز ها برای مربیان باشگاه ها کنترل زمین، خرید بازیکن و استعدادیابی همه به یکباره کاری مشکل باشد. حتی در باشگاه های بزرگ و مربیانی چون رافا بنیتز سردرگمی ها باعث عملکرد ضعیف در لیگ داخلی شده است اما همین تیم، اصلی ترین مدعی سری A را در اروپا ۲ بار شکست می دهد. شاید به دلیل قدرت مالی، آنها در اروپا اعتماد به نفس بیشتری دارند. از اینها که بگذریم هدف تیم های قدرتمند انگلیسی دستیابی به استعداد های بزرگ بدون در نظر گرفتن قیمت آنها است. اگر استعداد ها تیم را به قهرمانی برسانند ارزش پول خرج کردن را دارد اما اگر پیروزی از دست برود آیا این پول هدر دادن نیست؟

منبع : روزنامه ابرار ورزشی