غرق شده در منهتن Adrift in Manhattan

▪ کارگردان: آلفردو د ویلا.
▪ فیلمنامه: نت ماس بر اساس داستانی از آلفردو د ویلا.
▪ موسیقی: مایکل ای. لوین.
▪ مدیر فیلمبرداری: جان فاستر.
▪ تدوین: جان کانیگلیو.
▪ طراح صحنه: شارلوت بورک.
▪ بازیگران: هیتر گراهام[رز فیپس]، ویلیام بالدوین[مارک فیپس]، دومینیک چیانسی[تومازو پنسارا]، ویکتور راسک[سایمون کولون]، اریکا مایکلز[کلر فیپس]، مارلنه فورته[مارتا کولون]، الیزابت پنیا[ایزابل پارادس].
▪ ٩١ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٧ آمریکا.
▪ نام دیگر: ١/٩.
▪ برنده جایزه بهترین فیلم ازجشنواره ایندیاناپولیس، برنده جایزه از جشنواره پالم بیچ، برنده جایزه بهترین کارگردانی از جشنواره سن دیه گو، نامزد جایزه بزرگ داوران جشنواره سندنس.
▪ ژانر: درام.
رز فیپس چشم پزشک جوان پس از مرگ کودکش زندگی را بی اهمیت یافته و دیواری میان خود و دنیا کشیده و حتی از رابطه اش با شوهرش نیز چشم پوشی کرده است.
تومازو پنسارا یکی از بیماران او که شیفته نقاشی است در معرض از دست دادن بینایی خویش است. رز از او می خواهد تا این مسئله را با نزدیکان خود در میان بگذارد، اما تومازو نیز تنها است.
تنها کسی که با او رابطه ای دوستانه دارد، بیوه ای لاتینی به نام ایزابل در محل کار اوست. همزمان جوانی خجالتی به نام سایمون که با مادر سلطه جویش زندگی و در یک مغازه عکاسی کار می کند، برای فرار از تنهایی پس از قرض گرفتن یک لنز تله فتو شروع به عکاسی در خیابان های اطراف محل زندگی خود می کند.
در یکی از این پرسه ها عکس هایی از رز فیپس می گیرد و با تعقیب وی شیفته او می شود. تومازو نیز قصد دارد تا بعد از مدت ها عشق خود را به ایزابل ابراز کند و به زودی زندگی این سه نفر- که در منطقه مهتن زندگی می کنند- با هم تقاطع پیدا می کند.
● چرا باید دید؟
زندگی های متقاطع در فیلم های امروزی چیز تازه ای نیست. موجی که چند سالی است آغاز شده و نمونه های شاخصی چون فیلم های اینیاریتو را به خود دیده است. این موج هنوز فروکش نکرده و زیر و بم های آن اندک اندک در حال کشف و امتحان پس دادن است.
غرق شده در منهتن نمونه ساده، جذاب و دوست داشتنی و اندکی به دور از پیچیدگی غریب فیلم های اینیاریتو است. فیلمی درباره درک انسان ها توسط یکدیگر، یاری رساندن به همدیگر و کشف لذت عشق و زیستن در کنار هم تا بتوان بر تنهایی میان جمع غالب شد.
فیلم مستقل و کم هزینه [٤ میلیون دلار بودجه] آلفردو د ویلا که با فیلم دومش Washington Heights در سال ٢٠٠٢ به شهرتی معقول دست یافت، مطالعه ای درباره انزوا در شهری بزرگ است. یعنی دغدغه انسان معاصر اسیر مدرنیسم در آغاز هزاره تازه که سایه تهدید کننده اش هر لحظه بر سر انسان ها گسترده تر می شود.
ارتباط فیزیکی و رو در رو جای خود را به تماس از راه دور و نوع مجازی می دهد و دور نیست زمانی که برخورد نزدیک از نوع اول معنای خود را از دست بدهد.
دلایل این انزوا برای هر کس متفاوت است. رز از غصه فقدان کودکش که بر اثر سهل انگاری وی مرده، دیواری بلندی پیرامون خود کشیده و سایمون زیر نفوذ مادری که جای خالی پدر را در پسر جست و جو می کند[تمایل جنسی پسر به مادر و بر عکس! را نیز نباید فراموش کرد که در صحنه همخوابگی با رز یادآوری می شود].
در این میان تومازوی نقاش که با ترسیم پرتره می کوشیده به انسان ها نزدیک شود، مرد تنهاتری است که با از دست دادن چشم خود یاد می گیرد از راه های دیگری با انسان ها ارتباطی واقعی تر برقرار کند.
غرق شده در منهتن نمونه کامل یک فیلم مستقل، فکر شده با سناریوی قوی و بازیگرانی قدر است که ساخته شدن آنها در میان فیلم های پر زرق و برق هالیوودی نشان از حفظ برخی ارزش ها انسانی در ینگه دنیا دارد.
توصیه می کنم به تماشای این فیلم به ظاهر کوچک، اما در باطن بزرگ و انسانی بروید. ارزش آن را دارد که وقت و پول گرامی تان را صرف دیدن اثری لطیف و ماندگار کنید!

امیر عزتی

منبع : موج نو