انسولین تیغ دولبه

اکثر افراد چاق در پاسخ به غذای دریافتی انسولین بیش از حد ترشح می‌‌کنند که از آن به عنوان هایپرانسولینیما نام می‌برند. در پزشکی بحث بر این است که آیا انسولین مازاد علت چاقی است یا نه. معلول آن به نظر می‌رسد کاهش چربی بدن باعث کنترل ترشح انسولین مازاد می‌شود. اما مقاوم شدن انسولین می‌تواند به وسیله ناتوانی سلول‌ها در استفاده کامل از هورمون باشد و بدین ترتیب به منظور جبران آن ناچار به ترشح انسولین بیشتر باشد.
در یک قیاس به‌عمل آمده بین افراد ماهیچه‌ای و افراد چاق انسولین از ترشح خود در افراد ماهیچه‌ای ممانعت می‌کند ولی در افراد چاق ترشح بیش از حد صورت می‌گیرد. بنابراین هر چه فرد چاق‌تر شود به‌همان اندازه درجه حساسیت انسولین در او کاهش می‌یابد. انسولین هورمون اصلی ذخیره‌کننده بدن به‌شمار می‌آید که کربوهیدرات‌ها را به‌شکل گلیکوژن در بدن ذخیره کرده و باعث افزایش فعالیت در عضله می‌شود و منجر به ذخیره نوعی از پروتئین می‌شود که از آن به‌عنوان افزایش جذب آمینواسید یاد می‌شود انسولین در بافت‌های چربی به‌وسیله افزایش نرخ فعالیت آنزیم‌هائی که موجب افزایش سنتز (تولید) چربی می‌شوند و هم‌زمان با آن از آنزیم‌های دیگر که باعث تحریک نرخ آزادسازی چربی و متابولیسم آن و هم‌چنین اکسیدشدن احتمالی آن می‌شوند عمل می‌کند.
افزایش درصد چربی بدن به‌خصوص در تنه، باعث تشدید درست رفتار هورمونی و متابولیکی بدن شده و بدین‌ترتیب به انسولین در حفظ بافت چربی بدن کمک می‌کند. یک نمونه آن افزایش هورمون کورتیزول است که نه تنها باعث کاهش بافت عضلانی می‌شود بلکه با انسولین در جهت افزایش چربی بخش مرکزی بدن به‌خصوص اطراف شکم عمل می‌نماید. افزایش کورتیزول و انسولین در جواب از عملکرد هورمون‌هائی هم‌چون هورمون رشد و تستسترون ممانعت به‌عمل می‌آوردند که هورمون‌های کاهش‌دهنده چربی در این مناطق از بدن هستند. نتیجه نهائی این می‌شود که انسولین باعث افزایش تأثیرات منفی هورمونی شده و بدین ترتیب مقابله با پدیده چاقی را سخت‌تر می‌نماید. با وجودی‌که برخی محققین منکر تأثیر انسولین و چربی بدن هستند. هنوز در حال تکرار این شعار هستند که تنها مقدار کالری است که اهمیت دارد. تحقیقات اولیه حکایت از تصدیق انسولین مازاد بر روی سنتز چربی دارد. آخرین تحقیق به‌عمل آمده در این خصوص که اخیراً در مجله وزین پزشکی نیواینگلند چاپ شد گزارشی را ارائه داد که در آن رژیم غذائی کم کربوهیدرات باعث کاهش میزان خروجی انسولین می‌شود را با رژیم غذائی کم‌چربی مقایسه کرده بود. گروهی که از رژیم غذائی کم کربوهیدرات پیروی می‌کردند نه تنها دو برابر چربی بیشتر در قیاس با گروهی که از رژیم کم‌چربی پیروی می‌کردند از دست دادند بلکه در فاکتورهای ریسکی مربوط به دستگاه تنفسی نیز تغییرات مفیدی از خود نشان دادند. از آنجا که انسولین نشان داده که دارای تأثیر قوی چربی‌سازی است. چطور بدنسازان برای مقاصد آنابولیک دست به تزریق آن می‌زنند.
تزریق انسولین به‌تنهائی یک روش بسیار عالی برای چاق شدن مثل یک خوک می‌ماند مگر این‌که عملاً هیچ‌چیز نخورید تا این اتفاق نیفتد. البته این موضوع در خصوص افراد دیابتی صحت ندارد. علت اصلی تزریق انسولین توسط این افراد یا به‌دلیل این است که بدنشان هورمون را نمی‌سازد (دیابت نوع اول) (دیابت نوع دوم) و یا این‌که بدنشان نمی‌تواند انسولینی را که در داخل بدن ساخته می‌شود به‌درستی استفاده کند.
بدنسازان انسولین را به‌صورت دوره‌ای با یک‌سری از داروهای آنابولیک دیگر هم‌چون هورمون رشد و تستسترون تزریق می‌کنند که هر دوی آنها خاصیت تولید چربی انسولین را دست‌خوش تغییراتی می‌سازند. در واقع انسولین نقش لازم و ملزوم هورمون رشد را ایفاء می‌کند و هرکدام تمایل به کنسل (Cancel) کردن عوارض جانبی دیگری را دارند. بدون حضور انسولین، هورمون رشد خاصیت آنابولیکی صفر از خود نشان می‌دهد. استفاده از هورمون رشد در دوزهای بالا یعنی همان‌کاری که یک‌سری از بدنسازها و ورزشکاران رشته‌های دیگر انجام می‌دهند. لزوم افزایش انسولین را به منظور حداکثررسانی خاصیت آنابولیکی آن ارتقاء می‌دهد.
انسولین به تنهائی در جریان خون هیچ تأثیر سنتز (تولید) پروتئینی از خود نشان نمی‌دهد. مگر این‌که با سطحی به مراتب بالاتر از حد معمول آمینواسید در بدن همراه شود. در این صورت است که دیگر فرقی نمی‌کند که دوز انسولین بالا باشد یا پائین. بدون آمینواسید هیچ سنتز پروتئین صورت نمی‌پذیرد. همین امر گواه از این دارد که چرا دریافت محلول حاوی کربوهیدرات و پروتئین در فرصت طلائی پس از تمرین این‌قدر مؤثر است چون بدین‌ترتیب نرخ ترشح انسولین در مناسب‌ترین زمان و وقتی‌که در ایده‌آل‌ترین شرایط فعالیت آنابولیکی قرار دارند به حداکثر می‌رسد.
با وجودی‌که انسولین یک هورمون قوی آنابولیک است. شکل داروی آن می‌تواند خطرات جدی را برای سلامتی در بر داشته باشد. اگر دریافت کربوهیدرات با تزریق انسولین توازن نداشته باشد (بالانس نباشد). هیپوگلایسمی یا اُفت قند خون می‌تواند خیلی سریع بروز می‌کند و بدین ترتیب مغز از گلوکز محروم می‌شود و این امر می‌تواند مجر به غش و یا رفتن به حالت کُما در فرد شود.
تزریق انسولین برای افراد دیابتی حکم شمشیر دو لبه را دارد یعنی از یک‌طرف هم برای آنها ضروری است و هم از طرف دیگر مثل یک موریانه در حال خوردن سلامتی آنها است.
انسولین به‌عنوان عامل زخم‌های شریانی شناخته شده است. که در نهایت می‌تواند منجر به وخامت در دستگاه تنفسی شود. تحقیقات اخیر حکایت از رابطه مستقیم بین بالابودن سطح انسولین و بروز سرطان روده دارد. انسولین تبعات دیگری نیز با خود به‌همراه دارد که از جمله می‌توان به تجمع آب زیرپوستی و سدیم در بن و هم‌چنین فشارخون اشاره کرد و مورد آخر این‌که تصور می‌شود انسولین به‌عنوان متهم ردیف دوم در کنار متهمین ردیف اول یعنی هورمون رشد (سوماتروئین و هورمون رشد شبه انسولین IGF-۱) مسبب شکم‌های برآمده بدنسازان حرفه‌ای باشد.

منبع : مجله دانش ورزش