سناریوی ماکائو تکرار نشود

پس از انواع و اقسام رقابت های ورزشی و المپیک مانند در آسیا نوبت به بازی های ورزشی ساحلی این قاره رسیده که قرار است از ۲۶ مهر تا ۴ آبان سال آینده در جزیره بالی اندونزی برگزار شود و ۱۴ رشته ورزشی را در بر می گیرد و ایران هم امیدوار است با حدود ۱۰۰ ورزشکار در این رقابت ها حضور به هم برساند.
رشته های مختلف این مسابقات عبارت اند از: فوتبال، هندبال، سپک تاکرا، والیبال، پرورش اندام، قایقرانی، دراگن بوت، جت اسکی، شنای منطق، پاراگلایدر، قایقرانی بادبانی، سرفینگ بادبانی، موج سواری، وودبال و سه گانه.
بدیهی است که برخی از این رشته ها برای اکثریت مردم و حتی ورزش دوستان ناشناخته باشد و ندانند که این رشته ها چه شکلی و روالی دارند، اما فضای کلی ورزش های تابستانی و ساحلی مشخص و قابل حس و بررسی است و می توان در بعضی موارد و زمینه ها تخمین های لازم را زد. قدر مسلم این است که هر کشور مختار است در قسمت های تیمی و انفرادی و در دو گروه مردان و زنان حاضر شود و ورزشکاران مورد نظرش را به بالی گسیل دارد و ایران نیز در این خصوص از حالا و در فاصله ۷ ماه و اندی تا شروع رقابت ها تدارک هایی دیده است.
در این راستا کمیته ملی المپیک از رشته های ساحلی خواسته است برآوردی برای بررسی توش و توان خود در سطح آسیا و جهان صورت دهند تا مشخص شود کجا ایستاده اند و کدام جایگاه را دارند و آیا کسب مدال برایشان متصور است و اصولا کدام رتبه را می توان برایشان پیش بینی کرد. کمیته ملی المپیک پس از دریافت این اطلاعات و شاخصه ها بهتر می تواند راجع به این مسابقات و این که چه باید انجام داد و به کدام شکل در قابت های فوق شرکت جست، تصمیم گیری کند و مشخص نماید که در هر رشته با چه تعداد ورزشکار پای در صحنه خواهیم نهاد.
● دو نوع برنامه
رضا قراخانلو رییس کمیته ملی المپیک بر لزوم تدوین دو برنامه متفاوت کوتاه و بلند مدت برای حضوری موثر در بازی های ورزش ساحلی پای فشرده و گفته است: در یک برنامه باید شرایط تیم های ایران را برای حضور در بازی های ساحلی سال آینده در نظر گرفت، اما در برنامه دوم باید افقی ۵ ساله را فراروی خود قرار داد و برای آن برنامه ریزی کرد. ما باید در آن رشته ها از مسابقات بالی حضور یابیم که امید جدی مدال داریم و آن رشته ها و فدراسیون ها که امیدی در این خصوص ندارند و توان شان زیاد نیست طوری تقویت شوند که برای ادوار بعدی این رقابت ها و امثال آن به حد و اندازه های کسب مدال برسند و در آن میادین چنین کنند.
اگر تا به حال فقط برخی رشته ها مثل فوتبال و والیبال را داشتیم که نسخه ای در لب ساحل نیز در آن برگزار می شد، حالا لیستی هم که برایتان آوردیم، موید تغییرات در شاخصه های فوق و بیشتر شدن رشته هایی است که در ساحل صورت می گیرند و برخی از آنها چون در المپیک ها نیستند، می تواند جای خالی شان را با حضور در یک تورنمنت بزرگ قاره ای پوشش دهند. آن چه ایران می خواهد برنامه ریزی به گونه ای است که هر رشته ای تکلیف خود را بداند و موضوع فقط به بازی های سال آینده بالی ختم نشود و برعکس در تمام رشته ها خط و برنامه طولانی مدت داشته باشیم و به قول رضا قراخانلو به گونه ای برنامه بریزیم که ۵ سال بعد برای برخی از رشته های ساحلی حرف هایی برای گفتن داشته باشیم.
● تفریح یا جدی؟
برخی از این رشته ها مثل وودبال، جت اسکی و سه گانه و حتی دراگن بوت گمنام و ناشناخته است و باید اطلاعات بیشتری درباره آنها فراهم آید و هم ورزشکاران ما در آنها بیش از پیش قدرت گیرند و فنون خود را تقویت کنند و هم مردم بفهمند که اصول و الگوها در این رشته ها چگونه است و چه باید کرد.
برای عده زیادی که قواعد این ورزش ها را نمی شناسند، پیگیری آنها یک نوع تفریح و تفنن خواهد بود اما برای مدیران ورزش ما موضوع باید از اینها بسیار فراتر برود و همه چیز تابع نظم و برنامه ریزی باشد و از هیچ چیزی غفلت نشود، زیرا بیم آن می رود سناریوی بازی های سالنی آسیا در پاییز امسال تکرار شود.
اگر به یاد داشته باشید در آن هنگام مقرر شد که با تدوین زیادی به ماکائو ( محل برگزاری رقابت ها) برویم و ادعا شد که اکثر قریب به اتفاق ورزشکاران اعزامی مدال خواهند گرفت، اما اغلب آنها بر سکو نایستادند و شکست های متعددی را متحمل شدیم و با ناکامی آشکار رجعت کردیم و از زبان مسوولان کمیته المپیک فقط شنیدیم که از فدراسیون های مربوط( شکست خورده) گله دارند که چرا حقیقت را نگفته و برآورد درستی ندشته اند!
امیدواریم این بار نیز آن قدر ورزشکار به اندونزی نفرستیم که وقت گرفتن مدال نداشته باشند(!) و بعدا کار به گله و شکایت های تکراری نکشد.

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان