از خلیج تانکن در ۱۹۶۴ تا خلیج فارس در ۲۰۰۸، همان استراتژی دروغ و چالش جنگ طلبانه؟

درک واقعیت ماجرای «حادثه» ی مرموز و پر از تناقض گویی های هر دو طرف قضیه، که درست در آستانه ی سفر بوش به خاورمیانه، در تنگه ی هرمز اتفاق افتاد نیاز به زمان دارد.
چند تن از تحلیلگران سیاسی معروف جهان، از جمله Stephen Lendman در شیکاگو، که از همکاران و همراهان پروفسور میشل شاسوداوسکی مدیر مرکز معرف Global Research است، و Alain Dreneau روزنامه نگار فرانسوی، شباهت های خطرناکی را میان این حادثه و آنچه به عنوان «حوادث خلیج تانکن» معروف شده است و در سال ۱۹۶۴ عامل تصعید کیفی جنگ آمریکا در ویتنام شد می بییند و نسبت به آن هشدار می دهند.
قدر مسلم این است که:
▪ گزارش «ان آی ئی» با هر انگیزه یی که منتشر شده باشد، تا حدود زیادی میز بازی مشترک جنگ افروزی بوش ـ چینی ـ اولمرت را به هم ریخته است.
▪ در الیگارشی درب و داغان و بی در و پیکر حاکم بر ایران، بخش هایی هستند که بنا به محاسبات خودشان، از درگیری نظامی با آمریکا استقبال می کنند. در میان این بخش ها که الزاماً ماهیت و نیز هدف واحدی ندارند، شاید بتوان جاسوسان رسمی یا غیر رسمی آمریکا و اسراییل را نیز پیدا کرد که طبعاً برنامه هایشان مستقیماً با اهداف آمریکا و اسراییل و در جهت منافع خالص آن ها تنظیم می شود.
▪ در «اپوزیسیون ایرانی» نیز همه می دانیم که جریان و جریان هایی هست و هستند که تمام امیدخود را به بمباران هوایی و موشکباران دریایی، و بعد از آن نیز ورود به مرحله ی جنگ زمینی در ایران ویران شده بسته اند؛ و کوچکترین فرصتی را برای افروختن این جنگ، از دست نداده اند و نمی دهند. چه در توافق از پیش انجام گرفته با جریان های جنگ طلب در آمریکا و اسراییل؛ و چه به طور سرخود و به منظور قرار دادن همه ی طرف های قضیه در برابر عمل انجام شده.
▪ «نه اسراییل که هدفش انهدام تاسیسات اتمی ایران حتی به قیمت انهدام ایران است، دست روی دست گذاشته است؛ و نه چینی و بوش؛ و نه مستخدمین بومی اینان... هنوز راه های زیادی پیش روی دشمنان خارجی ایران و به خدمت گرفته شدگانشان قرار دارد...» (۱)
در آنچه به مورد مشخص «حادثه» ی اخیر در تنگه ی هرمز بر می گردد، مقاله ی Alain Dreneau کامل تر از مقاله ی Stephen Lendman است. از همین رو این مقاله را برای فارسی کردن انتخاب کرده ام.
مقاله در شماره ی دهم ژانویه ی روزنامه ی Temoignages ارگان حزب کمونیست «رئونیون» از سرزمین های ماوراء بحار فرانسه چاپ شده است. این روزنامه، بسیار قدیمی است و از سال ۱۹۴۴ تا کنون به فعالیت خود ادامه می دهد.
در آستانه ی سفر بوش به خاورمیانه، هم سخنگویان پنتاگون به جنب و جوش افتادند؛ و هم گزارش های آژانس های خبری باریدن گرفتند و همه حامل یک سخن: «حوادث خطیر در آب های تنگه ی هرمز!»
تیتر ها با یکدیگر چندان تفاوتی ندارند:
ـ تنش جنگی، میان آمریکا و ایران!
ـ ایران، نیروی دریایی آمریکا را به چالش می طلبد!
ـ ...
برای مثال، شماره ی هشتم ژانویه ی روزنامه ی لیبراسیون [روزنامه ی صبح فرانسه، با تاندانس چپ در معنای وسیع کلمه] را بخوانیم:
ـ پنتاگون اعلام کرد که پنج کشتی ایرانی، متعلق به سپاه پاسداران، در روز یکشنبه، سه کشتی جنگی آمریکا را در تنگه ی هرمز «تحریک» کرده اند.
ـ کاخ سفید که این حادثه را بسیار جدی تلقی می کند، در مورد تکرار هر نوع عملی از این نوع، به ایران اخطار داده است.
ـ «ما، ایرانی ها را دعوت می کنیم که از چنین حرکات تحریک آمیزی که ممکن است به حادثه یی وخیم بیانجامد اجتناب کنند»
این را یک سخنگوی پنتاگون در حالی که از «رفتار های نیاندیشیده، گستاخانه، و بالقوه خصمانه ی ایران» یاد می کرد اظهار داشت؛ و گفت که پنج کشتی اکتشافی ایران در آب های بین المللی، «گرداگرد ناو های جنگی آمریکا یی چرخیده اند»؛ و ایرانی ها تهدید کرده اند که یکی از کشتی های آمریکایی را منفجر خواهند کرد.
● دروغ و تحریف
این «حادثه»، به صورتی ناگزیر و غیر قابل اجتناب، آدم را به یاد حادثه هایی دیگر می اندازد. نه هر حادثه هایی. حادثه هایی که تاریخ از آن ها با نام «حوادث خلیج تانکن» [خلیجی در جنوب آسیا، در شمال ویتنام ـ م] یاد می کند:
در ماه اوت ۱۹۶۴ توطئه یی و دسیسه یی توانست زمینه ی دخالت وسیع آمریکا در جنگ ویتنام را فراهم آورد.
اینییاسیو رامونه [مدیر] و نویسنده ی لوموند دیپلماتیک، در ژوئیه ی سال ۲۰۰۳ از آن ماجرا چنین یاد می کند:
دو ناوشکن آمریکایی اعلام می کنند که در خلیج «تانکن» مورد حمله ی اژدرافکن های ویتنام شمالی قرار گرفته اند.
بلافاصله، تلویزیون ها و مطبوعات آمریکایی از این حرف، یک «موضوع ملی» ساختند. آن ها فریاد برآوردند که آمریکا مورد تحقیر قرار گرفته است و خواستار آن شدند که آمریکا این تحقیر شدگی را پاسخ دهد.
جانسون، رییس جمهوری وقت آمریکا، از این موضوع دستاویزی فراهم آورد برای بمباران ویتنام شمالی.
او از کنگره خواست که قطعنامه یی را تصویب کند که به او اجازه دهد تا ارتش آمریکا را در جنگ ویتنام کاملاً درگیر و متعهد کند.
و جنگ آمریکا در ویتنام، اینچنین بود که آغاز شد؛ و سرانجام بعد از مدتی دراز با شکست آمریکا در سال ۱۹۷۵ به پایان رسید.
بعد ها خود اعضای اکیپ های همان دو ناوشکن که آمریکا مدعی بود که ویتنام شمالی به آن ها حمله کرده است، صریحاً به زبان خود اقرار کردند که آن ماجرا کاملاً بی پایه و من درآوردی بوده است.
از طرف دیگر، نوام چامسکی، پدر اندیشه ی معترض در آمریکا که سابقه ی تعلق بیش از نیم قرن به این اندیشه را دارد، در کتاب خود با عنوان «ساختن افکار عمومی» در باره ی این مانیپولاسیون تاریخی چنین می نویسد:
در ۳۰ و ۳۱ ژوئیه [۱۹۶۴] نیروی دریایی سایگون [نیروی دریایی دولت دست نشانده ی آمریکا در ویتنام جنوبی] به جزایر کرانه ی ویتنام شمالی حمله کردند. و این تجاوز، اعتراض فوری و رسمی ویتنام شمالی در نزد «کمیسیون بین المللی کنترل» را همراه داشت.
ناوشکن آمریکایی «ماداکس» در حال جاسوسی الکترونیک، در روز دوم ماه اوت وارد محوطه ی دوازده مایلی یی شد که ویتنام شمالی آن را جزء آب های سرزمین خود می دانست.
و وقتی که با برخورد ویتنام شمالی با این تجاوز رو برو شد آتشباری را آغاز کرد.
در این نبرد، «ماداکس» آمریکایی فقط یک گلوله خورد؛ در حالی که ناوچه های گشتی ویتنام شمالی آنچنان به وسیله ی هواپیما های آمریکایی مورد حمله قرار گرفتند که یا آسیب دیدند و یا منهدم شدند...
در پنجم اوت، جانسون در برابر عموم، از «حمله ی آشکار در آب های آزاد علیه آمریکا» سخن به میان راند و آن را تقبیح کرد. در حالی که ویتنام شمالی و چین، هردو، تاکید کردند که اصلاً آنچه با نام «حادثه ی خلیج تانکن» بر روی آن مانور داده می شود واقعی نبوده است.
در همان پنجم اوت، هواپیما های آمریکایی، تاسیسات ویتنام شمالی را بمباران کردند؛ و کشتی های این کشور را هم متلاشی ساختند.
رابرت مک نامارا، وزیر دفاع وقت آمریکا، اعلام کرد:
ـ «ماداکس» یک گشت معمولی و مطابق روال همیشگی انجام می داد. کاری که در سراسر جهان انجام می دهد.
و در پی این سخن او، در هفتم اوت، در واشنگتن، کنگره، قطعنامه یی به تصویب رسانید که مطابق آن به رییس جمهوری اجازه داده می شد که هرگونه اقدام لازم رابرای مقابله با هر حمله یی به نیرو های آمریکایی انجام دهد؛ و بر هرگونه تهاجمی نقطه ی پایان نهد.
این قطعنامه در مجلس نمایندگان با ۴۱۶ رای موافق، بدون هیچ رای مخالف، و در سنا با اکثریت مطلق، منهای دو رای، به تصویب رسید.
و همین قطعنامه بود که مبنایی شد برای تصعید جنگ آمریکا در ویتنام.
● در حافظه ی خودمان نگاه داریم
نوام چامسکی ادامه می دهد:
این قصه ی حادثه ی خلیج تانکن، یک نمونه ی کلاسیک مدیریت اطلاعات رسانی در ایام جنگ سرد است... در کل، و یا در اجزاء، همه ی گزارش های مربوط به این قصه، شیادانه و یا تقلبی بوده اند.
او می افزاید:
«چنین است که آمریکا، جنگی طولانی و مهیب را به منظور رسیدن به اهداف خودش در پیش گرفت. به بهای ویران کردن بخش بزرگی از هندو چین؛ و با برجا نهادن میراثی که شاید هرگز پاک کردنی نباشد.»
میراثی از مرگ؛ از تکه پاره کردن و مسموم کردن طبیعت؛ و آنچنان که یکی از نویسندگان لوموند دیپلماتیک، در سال ۲۰۰۲ ، نوشته است: «بزرگ ترین جنگ اکولوژی در تاریخ بشریت.»
بنابراین، در حافظه ی خودمان نگاه داریم رفتار های جنگی یی را که به عنوان اجزایی از لیست شوم «جوایز» امپریالیسم آمریکا به ثبت رسیده اند، وقتی که این سطور حاوی تهدید های سنگین آمریکا را می خوانیم:
«کاخ سفید، در روز دوشنبه [۷ ژانویه] فریاد خود را بلندکرد و به سختی به ایران در مورد هر طرح تحریک آمیزی که که می تواند در آینده، به یک حادثه ی خطرناک تبدیل شود، اخطار کرد.»
بوش، و جنگ افروزان (۲) حول و حوش او، در نظر دارند که جهان را تا کدامین تجاوز تراژیک دیگر برانند؟
افکار عمومی پیشرو سراسر عالم، در اینجا نقشی دارند که باید ایفایش کنند!

آلن درنو
Alain Dreneau
برگردان: محمد علی اصفهانی
DES INCIDENTS DU GOLFE DU TONKIN EN ۱۹۶۴ À CEUX DU GOLFE D’ORMUZ DE ۲۰۰۸...
La même stratégie du mensonge et du défi guerrier ?
۱ ـ پرسش و پاسخ های لوموند در باره ی گزارش اخیر «اطلاعات ملی آمریکا»:
www.ghoghnoos.org/khabar/khabar۰۵/monde-iran-us-rp.html
۲ ـ نویسنده در اینجا از اصطلاح Docteur Folamour های حول و حوش بوش استفاده کرده است. با اشاره به فیلم کارگردان معروف آمریکایی Stanley Kubrick در فیلمی به نام Dr. Strangelove یا «چگونه یاد گرفتم که دیگر نگران نمانم و عاشق بمب شوم» که در همان سال آغاز گسترش جنگ آمریکا در ویتنام (۱۹۶۴) به روی پرده رفت.

منبع : مرکز اسناد انقلاب اسلامی