افزایش ضریب علی‌الرأس مالیات پیمانکاران، گامی دیگر در راستای محدودکردن عرصه فعالیت بخش خصوصی

بی‌تردید، گرفتن مالیات حقه، یکی از ابزارهای توسعه پایدار است، به‌خصوص برای ملتی که عادت کرده است که از مایه بخورد و ثروت‌های خدادادی را از زیر خاک بیرون بکشد و عمدتاً خرج هزینه‌های جاری کند. اما گرفتن مالیات ناحق نیز به ابزاری ضد خودش تبدیل می‌شود و روز به‌روز پیکر نحیف بخش خصوصی را بی‌رمق‌تر می‌کند.
برای تقویت بخش خصوصی در تئوری، قانون‌ها و آئین‌نامه‌ها تدوین می‌شود و ”کمک به بخش خصوصی“ نقل مجالس دولتمردان می‌شود، سیاست‌های کلان دولتمردان را نصب‌العین قرار ندهند و بعضاً به‌جای ”کلاه“، ”سر“ نیاورند، آن عزم و اراده ملی که ابزار اصلی توسعه است، ایجاد نشده است. حال چنانچه در سیاست‌های کلان نیز تناقض پیش آید و از یک طرف، شعار تقویت بخش خصوصی مطرح شود و از طرف دیگر، عملاً با وضع عوارض و تحمیل هزینه‌های جدید و یا افزایش آنها، عرصه فعالیت اقتصادی برای بخش خصوصی تنگ‌تر شود، نه تنها در راه توسعه گام برنداشته‌ایم، بلکه حرکتی واپس‌گرا را مرتکب شده‌ایم. افسون خوردن به این‌که چین در عرصه اقتصاد جهانی چنین و کره چنان کرده است، حاصلی ندارد، بلکه باید بخش خصوصی را واقعاً دریابیم.

منبع : انجمن صنفی شرکتهای پیمانکار تاسیسات و تجهیزات صنعتی ایران