تازه های پزشکی امروز

● پیشگیری از آسیب‌های ورزشی
برای کاهش احتمال صدمات ورزشی از آلات و روش‌های متعددی استفاده می‌شود. طی یک مرور طبقه‌بندی شده‌ی کارآزمایی‌های شاهددار تصادفی شده، پژوهشگران تاثیر مداخله‌های مختلف را مورد ارزیابی قرار دادند.
در ۵ کارآزمایی این مساله مورد بررسی قرار گرفته بود که آیا استفاده‌ی تنها (در برابر عدم استفاده) سبب کاهش صدمات اندام تحتانی در افراد منتخب نظامی می‌گردد. هر کارآزمایی کاهش ۳۰% یا بیشتر در میزان آسیب‌ نشان داد ولی این یافته از نظر آماری در یک بررسی قابل توجه نبود. در ۴ کارآزمایی برای پیشگیری از صدمات زانو در فوتبالیست‌ها و پرسنل نظامی از ساپورت‌های خارج مفصل استفاده شده بود. در سه کارآزمایی تاثیر پیشگیری قابل توجه دیده می‌شد حال آن که در کارآزمایی چهارم تمایل به سمت پیشگیری از صدمه دیده شد. به همین ترتیب، طی یک کارآزمایی، ساپورت زانو که ضمن بازی فوتبال توسط منتخبان نظامی پوشیده شده بود به طور قابل توجه احتمال صدمات زانو را کاهش داد و در دو کارآزمایی گارد مچ مورد استفاده توسط اسنوبوردر snow boarderها به طور قابل توجه از میزان صدمات وارد به مچ کاست. در برنامه‌های کششی گرم کردن، تاثیر حفاظتی در سه کارآزمایی انجام شده دیده نشد.
● راهکار درمانی پارکینسون
مانند چند بیماری اساسی و مهم دیگر نورودژنراتیو، بیماری پارکینسون (PD) همراه افزایش سن دیده می‌شود. در PD، پروتئین - a سینوکلئین protein a-synuclein سبب ایجاد توده‌هایی موسوم به اجسام لوی lewy bodies شده و به مرگ یاخته‌های حاوی دوپامین در سوبستانسیانیگرا منتهی می‌شود. ژن‌های سیرتوئین sirtuin انسان در این زمینه تاثیر فراوان دارند. افزون بر این، یک گروه از چند موسسه این سوال را مطرح کرده‌اند که آیا ممکن است ژن‌های سیرتوئین به طور مستقیم برپاتوژنز PD تاثیر گذارند.
این تیم دو ملکول کشف کرده است که سیرتوئین ۲(SIRT۲) را مهار می‌کند. ایشان از آن مهارکننده‌ها و نیز تکنیک تداخل RNA برای مهار فعالیت SIRT۲ در یاخته‌های گلیوم انسان استفاده کرده‌اند. این یاخته‌ها آلفاسینوکلئین را می‌سازند و در یاخته‌های نورونی موش این ماده ساخته می‌شود و این آزمایش در یک مگس میوه هم که نورون‌های حاوی دوپامین ندارد و به بیماری شبیه پارکینسون دچار می‌شود نیز انجام شده است. مهار SIRT۲ در دو تجربه‌ی نخست سبب حفاظت در برابر توکسیسیته‌ی یاخته‌ای ناشی از آلفا سینوکلئین و مرگ دوپا مینرژیک یاخته‌ای و بیماری شبه پارکینسون در مگس میوه شده است.
● اینترفرون b و MS
نتایج چند بررسی حاکی از آن است که پس از اولین حمله‌ی نورولوژیک که حدس ابتلای به اسکلروز مولتیپل (MS) را فراهم می‌آورد، درمان با اینترفرون بتا سبب تاخیر وقوع حمله‌ی دوم در محل‌های مختلف (یعنی MS بالینی مشخص) می‌گردد. طی یک بررسی از این مورد، محققان با حمایت مالی کارخانه، به صورت تصادفی شده، ظرف ۶۰ روز پس از حادثه‌ی بالینی مشکوک به MS، درمان با اینترفرون بتا یا دارونما را آغاز کردند و این درمان به مدت ۲ سال یا تا پیشرفت بالینی بیماری به سمت MS مشخص ادامه یافت. بعد از پایان بررسی، ۳۷۸ بیمار استفاده از اینترفرون بتابامارک مشخص را پذیرفته و تحت سنجش‌های دائمی و منظم بالینی قرار گرفتند و به پژوهشگران اجازه دادند پیشرفت بیماری و ناتوانی میان بیماران گروه زودرس و تاخیری را مقایسه کنند. بعد از مجموع پیگیری ۳ ساله، احتمال پیشرفت بیماری به سمت MS قطعی بالینی در گروه درمان زودرس به طور قابل توجه پائین‌تر از گروه دیگر بود (۳۷ در برابر ۵۱%). بسیاری از بیماران هر دو گروه در مرحله‌ی ناتوانی سطح پائین باقی ماندند ولی احتمال پیشرفت برحسب امتیاز ۱۰ درجه‌ای استاندارد شده‌ی ناتوانی MS به طور قابل توجه در گروه درمان زودرس کمتر بود.
● شکاف لب و کام ایزوله
تخمین زده می‌شود ۱ مورد از هر ۶۰۰ نوزاد در جهان با شکاف لب، کام یا هر دو زاده می‌شوند. در قریب به ۷۰ درصد این نوزادان، این ناهنجاری ایزوله بوده و بخشی از یک سندرم به شمار نمی‌آید. محققان، که پیش از این دریافته بودند مردان دچار شکاف لب یا کام (ICLP) ایزوله دارای ساختار غیرطبیعی مغز هم هستند، اکنون پژوهشی در این زمینه روی کودکان انجام داده‌اند.
۵۰ پسر و ۲۴ دختر (سن ۷ تا ۱۷ سال) مبتلا به ICLP به طور قابل توجه کوتاهتر و محیط سرشان کوچکتر از کودکان گروه شاهد بود. پس از کنترل کردن اندازه‌ی بدن، تصویرسازی تشدید مغناطیسی نشان داد کودکان مبتلا به LCLP نسبت به افراد شاهد دارای مغز کوچکتر هستند، توزیع بافتی در پسران مبتلا به ICLP غیرطبیعی بود.
● هیپرتانسیون در کودکان
به نظر می‌رسد فراوانی هیپرتانسیون در کودکان و نوجوانان آمریکایی با افزایش همه گیر شدن چاقی رو به افزایش نهاده باشد. پژوهشگران در جستجوی تعیین میزان هیپرتانسیون تشخیص داده نشده در ۱۴۱۸۷کودک و نوجوان (سن ۳ تا ۱۸ سال) برآمده‌اند که حداقل سه ویزیت خوب در درمانگاه‌های یک مرکز طبی دانشگاهی از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۶ داشتند. برای آنالیز، محققان اطلاعات حاصل از شبکه‌ی ثبت طبی الکترونیک (EMR) را مورد ارزیابی قرار دادند.
در مجموع ۵۰۷ بیمار (۶/۳%) با معیارهای هیپرتانسیون، براساس افزایش BP در سه ویزیت یا بیشتر، شناسایی شد. اما، تنها ۱۳۱ بیمار (۲۶% افراد مبتلا) دارای تشخیص هیپرتانسیون (۸۰ بیمار) یا فشار خون افزوده (۵۱ بیمار) بودند که در EMR ثبت شده بود. در ۱۷ بیمار معیارهای هیپرتانسیون مرحله‌ی ۲ دیده می‌شد ولی فقط در ۱۰ بیمار تشخیص مستند وجود داشت. عواملی که با افزایش احتمال داشتن تشخیص هیپرتانسیون همراه بود عبارتند از بالاتر بودن رقم یا وخامت افزایشBP، سن بالاتر و تشخیص در ارتباط با چاقی.
● پیشگویی حمله در AF
نتایج کارآزمایی‌های تصادفی شده نشان داده است که بیماران دچار فیبریلاسیون دهلیزی AF معمولاً از درمان درازمدت با وارفارین به منظور پیشگیری از حمله سود می‌برند. اما، عوارض خونروی ممکن است بیش از فواید وارفارین در زیر گروهی باشد که احتمال حمله در آنان کمتر است. طی یک بازبینی طبقه‌بندی شده‌ی ۷ بررسی، پژوهشگران برای حمله در بیماران دچار AF غیر دریچه‌ای، عوامل خطرساز مستقلی را تشخیص داده‌اند.
قوی‌ترین عوامل خطرساز مستقل حمله عبارت بود از حمله یا حمله‌ی ایسکمیک گذرا (TIA)، سن بالا، هیپرتانسیون و دیابت. میزان سالیانه‌ی حمله در بیمارانی که از آنتی‌کواگولان استفاده نمی‌کرد با یک عامل خطرساز مستقل برای حمله یا TIA قبلی برابر ۶ تا ۹% و برای سن بالاتر از ۵۷ برابر ۵/۱ تا ۳% و برای هیپرتانسیون ۵/۱ تا ۰/۳% و برای دیابت ۲ تا ۵/۳% بود. جالب توجه آنکه، نارسایی بالینی قلب و بیماری کرونر به طور مستقل پیشگویی‌کننده‌ی حمله نبود ولی مدرک اکوکاردیوگرافی دیسفونکسیون سیستولی متوسط تا شدید بطن چپ در یک بررسی عامل پیشگوی مستقل به شمار می‌آمد.
● سوء تفاهم در ترومبوآمبولی وریدی
بعضی طبیبان ممکن است معتقد باشند که ترومبوآمبولی وریدی (VTE) در بیمار بستری بسیار بیشتر از VTE در بیمار سرپائی دیده می‌شود و VTE سرپائی عموما در حالت فقدان عمل جراحی یا بستری شدن مشاهده می‌گردد. این عقاید طی یک بررسی مشاهده‌ای به چالش گرفته شده است و طی آن پژوهشگران تمام موارد VTE را در یک شهر کوچک ظرف ۳ سال شناسایی کرده‌اند.
از تعداد ۱۸۹۷ بیمار، در ۷۴% در یک موسسه‌ی سرپائی VTE ایجاد شده بود. ۶۰% موارد سرپائی تحت عمل جراحی قرار گرفته یا ظرف ۳ ماه پیش بستری شده بودند (معمولاً ظرف ۱ ماه گذشته) و ۳% موارد بیماران سرپائی، سابقه‌ی بستری شدن، عمل جراحی، عفونت، بدخیمی یا VTE نداشتند. در میان افرادی که اخیرا بستری شده بودند، در ۴۰% پروفیلاکسی VTE انجام نشده بود و در حدود نیمی از موارد طول مدت اقامت در بیمارستان ۴ روز یا کمتر بود.
● افزایش شیوع سرطان
چند نوع سرطان در افراد آلوده به HIV بیش از افراد غیرآلوده دیده می‌شود ولی علت این امر معلوم نیست که آیا این افزایش احتمال به علت کمبود ایمنی است یا به علت اختلاف در سایر عوامل خطرساز سرطان به وجود می‌آید.
پژوهشگران اطلاعات ثبت شده از سرطان‌های تصادفی ۷ بررسی همنوا شامل ۴۴۴۱۷۲ بیمار مبتلا به HIV/AIDS و اطلاعات حاصل از ۵ بررسی شامل ۳۱۹۷۷ بیمار که در آنها پیوند عضو توپرزده شده بود (۹۷% کلیه) را مورد بازبینی قرار دادند. در مقایسه با جمعیت عمومی تطبیق داده شده با سن، در بیماران دچار HIV/AIDS و گروه پیوندی، افزایش میزان شیوع به ویروس اپشتین بار (لنفوم)، هرپس ویروس ۸ انسان (سارکوم کاپوزی)، هپاتیت B وC (سرطان ریه)، هلیکوباکترپیلوری (سرطان معده) و پاپیوماویروس انسان (سرطان آنوژنیتال و چند سرطان دیگر که احتمالاً با HPV ارتباط دارد) ارتباط داشت. در هر دو گروه سرطان ریه و لوسمی نیز افزایش یافته بود. سرطان تیروئید و کولورکتال فقط در بیماران پیوندی افزایش داشت. سرطان پستان، پروستات و تخمدان در هیچ یک از دو گروه افزایش نیافته بود.
● ونکومایسین، مترونیدازول، اسهال
عموماً تصور می‌شود مترونیدازول و ونکومایسین در درمان اسهال همراه کلوستریدیوم دیفیسیل (CDAD) معادل یکدیگرند ولی مدارک این گمان تا حدی محدود بوده است. پژوهشگران نتایج حاصل از نخستین بررسی ناآگاه، دارای شاهد و رویاروی دو دارو را گزارش کرده‌اند.
در طول یک دوره‌ی بیش از ۸ سال، تعداد ۱۷۲ بیمار بستری با تشخیص تائید شده CDAD (براساس مقیاسی شامل سن، دما، آلبومین سرم، تعداد گویچه‌ی سفید، وجود کولیت باغشای کاذب در آندوسکوپی و مراقبت در ICU) به گروه بیماری خفیف و بیماری شدید طبقه‌بندی شدند. هر دو گروه به طور جداگانه و به صورت تصادفی تحت درمان با ونکومایسین خوراکی (۱۲۵ میلی‌گرم ۴ بار در روز) یا مترونیدازول خوراکی (۲۵۰ میلی گرم ۴ بار در روز) به مدت ۱۰ روز قرار گرفتند.
در مجموع، میزان علاج بعد از ۶ روز در گروه ونکومایسین اندکی ولی به طور قابل توجه بیشتر از گروه مترونیدازول بود (۹۸ در برابر۸۴%). این یافته منعکس‌کننده‌ی برتری ونکومایسین در بیماران مبتلا به بیماری شدید بود (۹۷ در برابر ۷۶%). در بیماری خفیف، تاثیر دو دارو معادل بود. میزان کلی عود اندکی ولی به طور غیرقابل توجه در گروه مترونیدازول بیشتر بود. واکنش‌های خطرناک نسبت به درمان در هر دو گروه نادر بود.
● طول درمان VTE
در عین حال که معمولاً پذیرفته شده است که بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی وریدی (VTE) باید حداقل به مدت سه ماه تحت درمان ضدانعقادی باشند، ولی در مورد ادامه‌ی درمان بیش از این مدت بحث و مشاجره وجود دارد. طی یک بررسی، ۷۴۹ بزرگسال مبتلا به VTE تائید شده یا به شدت محتمل (آمبولی ریه یا ترومبوز ورید عمقی) از ۶۴ بیمارستان شناسایی شدند. در هیچ یک از بیماران استعداد دائمی ایجاد VTE مشاهده نشد، حدود نیمی از بیماران دارای عوامل خطرساز موقتی و قابل برگشت بودند و در نیمی دیگر علت واضحی دیده نمی‌شد. این بیماران به صورت تصادفی به مدت ۳ ماه یا ۶ ماه از آنتی‌کواگولاسیون استاندارد استفاده کردند.
این بیماران به مدت ۱۲ ماه پیگیری شدند. در طول درمان، VTE گسترش یافت و از بین نرفت و یا در گروه ۳ ماهه در ۶ بیمار و در گروه ۶ ماهه در ۱۰ بیمار رجعت کرد. پس از درمان، ۲۳ مورد از این نوع حوادث در گروه ۳ ماهه و ۱۶ مورد در گروه ۶ ماهه مشاهده شد. نرخ تلفیقی حوادث ترومبوتیک مهلک و غیرمهلک در هر گروه برابر ۸% بود. در گروه ۳ ماهه خونروی اساسی بروز نکرد ولی در گروه ۶ ماهه، ۸ مورد خونروی دیده شد.
● درمان با بن یاخته اتولوگ
قریب ۸۰% زنان بی‌اختیار دچار بی‌اختیاری استرس هستند. جزء ماهیچه‌ی مخطط اسفنکتر ممکن است به علت زایمان یا عمل جراحی لگن آسیب ببیند یا به علت افزایش سن ضعیف شود. نتایج بررسی‌های کوچک قبلی حاکی از آن بود که میوبلاست و فیبروبلاست‌های هر یک از ماهیچه‌های مخطط وقتی به اسفنکتر پیوند می‌شوند ممکن است شبیه ماهیچه‌ی مخطط اسفنکتر پیشابراه عمل کنند.
طی یک کارآزمایی تصادفی شده شامل ۶۳ زن، پژوهشگران اتریشی (بعضی در یک شرکت دارای این تکنولوژی کار می‌کردند) رویکرد تزریق کلاژن درمان سنتی را با رویکرد جدید شامل تزریق میوبلاست و فیبروبلاست‌های اتولوگ در منطقه‌ی اسفنکتر و با راهنمائی سونوگرافی مقایسه نمودند. این سلولها از یک بیوپسی انسیزیونی کوچک از بازوی بیمار به دست آمده بود. یک سال پس از درمان، ۹۰% بیماران درمان با یاخته در مقابل ۱۰% بیماران تحت درمان با کلاژن به طور کامل دارای اختیار بودند. بیماران درمان با یاخته نیز دارای قدرت بیشتر اسفنکتر بودند. نتایج بعد از ۳ سال بدون تغییر ماند. در گروه درمان با یاخته، اسکار، هیپرپلازی یاخته‌های پیوندی یا التهاب مشاهده نشد.

منبع : هفته نامه پزشکی امروز