جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا


دم ببر The Tigers Tail


دم ببر    The Tigers Tail
▪ نویسنده و کارگردان: جان بورمن.
▪ موسیقی: استیون مک کئون.
▪ مدیر فیلمبرداری: سیموس دیسای.
▪ تدوین: ران دیویس. ▪ طراح صحنه: میو پیترسون.
▪ بازیگران: برندان گلیسون[لیام اولیری]، کیم کاترال[جیم اولیری]، کیان هیندز[پدر اندی]، شو نمک گینلی[دکلن موری]، آنجلینا بال[اورسولا]، کتی بلتن[سالی]، دنیس کانوی[برتی برنان].
▪ ١٠٧ دقیقه. محصول ٢٠٠٦ ایرلند.
▪ برنده جایزه بهترین فیلمبرداریو بهترنی موسیقی و نامزد جوایز بهترین بازیگر زن نقش مکمل/سینید کیوزاک، بهترین طراحی لباس، بهترین کارگردانی، بهترین گریم، بهترین صدابرداری از مراسم فیلم های سینمایی و تلویزیونی ایرلند.
▪ ژانر: درام، راز آمیز، مهیج
لیام اولیری، مدیر یک شرکت توسعه و عمران- که در دوره رونق اقتصادی معروف به دم ببر یا ببر سلتی ثروتمند شده برنده جایزه بازرگان سال ایرلند می شود. او با همسر و پسرش زندگی مرفه و آرامی را می گذراند، اما در پس این ظاهر همه چیز در حال فروپاشی است.
آخرین طرح وی ساختن یک استادیوم عظیم- بیش از اندازه طولانی شده، پسرش از او و افکار کاپیتالیستی اش نفرت دارد و شبح همزادی خشمگین لیام را تعقیب می کند. پیامد رویارویی های چند باره با این همزاد، پرس و جوی لیام درباره گذشته خویش است. این تحقیق لیام را به سوی حقیقتی پنهان رهنمون می سازد و می فهمد زنی که او را همیشه خواهرش می پنداشته، مادر واقعی اوست و برادر دوقلویی هم دارد...
● چرا باید دید؟
دوره رونق اقتصادی چشمگیر ایرلند در آغاز دهه ١٩٩٠ معروف به ببر سلتی [Celtic Tiger] یا معجزه اقتصادی ایرلند با فرا رسیدن قرن تازه دچار رخوت و کندی شد و فقط در سال ٢٠٠٣ بار دیگر اوجی تازه یافت. این دوره ایرلند را تبدیل به یکی از ثروتمندترین کشورهای اروپا کرد، در حالی که تا پیش از آن ایرلندی ها از فقری نسبی رنج می بردند.
اما سیاست بازار آزاد نظام سرمایه داری بسیاری را خوش نیامد و با وجود رفاه به دست آمده، بسیاری از جوانان به سوی آموزه های سوسیالیستی کشیده شدند. در حالی که دنیا هنوز از شوک ناشی از سقوط بزرگ ترین سیستم سوسیالیستی موجود رهایی نیافته بود.
جان بورمن متولد ١٩٣٣ لندن، سازنده شاهکارهایی چون درست به هدف، جهنم در اقیانوس آرام، نجات یافتگان، امید و افتخار، ژنرال و زاردوز با فیلمی درباره رنج های رونق اقتصادی کشورش بازگشته است. فیلمی درباره بحران هویت و قهرمانی که از آن رنج می برد. کسی مانند ببری که از لگد شدن پایش به خرخر افتاده ، اما دندانی برای دریدن ندارد!
احساس گناه ناشی از زیستن زندگی شخصی دیگر، کنایه بورمن به زندگی مدرن در ایرلند است. اولیری و همه ایرلندهایی چون او باید راهی سفری برای شناخت خود شوند و بدیهی است که چنین کاری خالی از مخاطره نیست.
بورمن در این فیلم دستاوردهای نئولیبرالیسم و سیاست متکی بر بازار آزاد را زیر سوال می برد، اما آلترناتیوی چون سوسیالیسم را نیر توصیه نمی کند. شاید تلفیقی از سوسیالیسم و دموکراسی چاره ساز به نظر بیاید، ولی بورمن ترجیح می دهد تا به آسیب شناسی شخصی و جمعی چنین نظام های دلخوش باشد. قهرمان یا بهتر بگوییم ضد قهرمان او در مقابله با پسرش-در آغاز فیلم- او را به خاطر دل بستن به سوسیالیسم و زیستن در محیطی بورژوایی در دل دستاوردهای کاپیتالیسم ریشخند می کند.
اما در پایان بورمن و اولیری انگشت اتهام خود را متوجه جامعه طبقاتی خودخواهی می کنند که جز به رفاه به هیچ چیز دیگری فکر نکرده است. دم ببر هر چند نشانه هایی از کارهای پیشین بورمن را با خود دارد و از فیلمبرداری خوب سیموس دیسای بهره مند است، اما بیهوده خواهد بود اگر آن را با تریلرهای دهه هفتادی اش مقایسه کنیم.
با این حال دیدار از فیلمی که به کنکاش درباره واقعه ای چنین مهم در تاریخ معاصر[که مشابه آن هم اکنون برای ببرهای جنوب شرقی آسیا-هنک کنگ، تایوان، کره جنوبی و سنگاپور-در حال رخ دادن است] پرداخته، خالی از هیجان نیست. بازی های خوب و کارگردانی بی نقص بورمن نیز نیازی به تعریف ندارد!
امیر عزّتی
منبع : موج نو


همچنین مشاهده کنید