توسعه یک صنعت

سازسازی در ایران، دیگر برای خود به صنعتی تبدیل شده است. اگرچه این صنعت همچنان بر سنت قدیم خود، یعنی ساختن ساز با دست، تکیه دارد، اما به دلیل کثرت سازندگان و نیز خریداران و استفاده کنندگان فراوان سازها در انواع مختلف، این صنعت برای خود بازاری جدی و تاثیرگذار با گردش مالی و ایجاد شغل مناسب ایجاد کرده است. تنها در کانون سازسازان خانه موسیقی بیش از ۵۰۰ سازنده انواع ساز عضویت دارند.
نگاهی عمیق تر به این آمار، که خود بخشی از آمار شاغلان در این پیشه است، نشان می دهد که در کنار هر سازنده یی به حتم کارگاهی شکل گرفته است و البته که کارآموزانی هم در آن، آموزه های استاد خود در سازسازی را فرامی گیرند تا شعله این پیشه را همچنان فروزان نگه دارند.
سازسازی، کاری سخت و طاقت سوز است و به گمان نگارنده باید در زمره کارهای سخت و زیان آور قرار بگیرد، چرا که هم توان جسمی بالایی می خواهد و هم توان ذهنی مناسب برای برخی اندازه گیری های دقیق و ریاضی وار، بنابراین ضمن احترام نهادن به تمامی تلاش هایی که این سال ها از سوی کانون سازسازان خانه موسیقی صورت گرفته است، باید دست اندرکاران خانه موسیقی در رایزنی با مدیران وزارت کار و نمایندگان کمیسیون کار و امور اجتماعی مجلس، در جهتی حرکت کنند که این پیشه را در زمره کارهای سخت و زیان آور قرار دهند، چون به دلیل کار یدی طولانی و فرسودگی هایی که دست و بازو و کتف در این مسیر متحمل می شوند، درصد و سرعت از کار افتادگی در این پیشه در مقایسه با سایر پیشه ها زودتر رخ می دهد و لذا این گروه از زحمتکشان عرصه هنر و موسیقی باید بعد از ۲۰ سال کار بازنشسته شوند و از مزایای بازنشستگی مثل بیمه و... بهره ببرند. سازسازان به دلیل کار بیرون از مجموعه های بزرگ و تحت پوشش کارگاه های مشمول بیمه و تامین اجتماعی، کمتر فرصت بیمه شدن یافته اند.
آگاهی های آنها درباره انواع بیمه نیز چندان زیاد نیست، لذا مسوولیت اصلی راهنمایی و به زبان عامیانه تر، به داد این گروه رسیدن، بر دوش خانه موسیقی و کانون سازسازان می افتد تا با گردآوری اطلاعات از سازسازان سراسر کشور، هر چه بیشتر آنها را تحت پوشش خود درآورد و بر سر آنها چتر بیمه یی قرار دهد.خوشبختانه کانون سازسازان از جمله جدی ترین و پیگیرترین کانون های خانه موسیقی است. این جدیت و حساسیت هم در راس (هیات مدیره کانون) و هم در بدنه (اعضای کانون) وجود دارد، به نحوی که در مجمع عمومی دوره گذشته در نخستین نوبت، نصاب لازم به دست آمد و این نکته از حساسیت اعضا نسبت به سرنوشت خویش حکایت می کند. نکته نهایی که باید بر آن پای فشرد و خوشبختانه برخی از نوازندگان نامی چون علیزاده، کیوان ساکت، مسعود شعاری و... سعی کرده اند با نوشتن نام سازنده سازی که با آن می نوازند (در آلبوم یا کنسرت)، فرهنگی تازه را جا بیندازند، همانا توجه به هنر سازندگان پیشکسوت ساز است.
تاکنون کمتر اتفاق افتاده بود که نام سازنده ساز بر پای بروشور کنسرت یا آلبومی نقش بندد، این در حالی است که ساخت سازی که صدایی خوش و طنینی گوش نواز داشته باشد، کار هر کسی نیست و علاوه بر سال ها تمرین و ممارست، ذوق و ظرافتی خاص را می طلبد که در کمتر سازنده یی به دست می آید. جا انداختن این فرهنگ می تواند هم سازندگان بااستعداد ساز را به عرصه های عمومی تر بکشاند و هم اینکه حق معنوی آنها را در این کار ادا کند. این گونه می توان امیدوار بود افرادی که در این پیشه فعالیت می کنند، هویتی تازه و توسعه یافته تر از قبل پیدا کنند. امید که این مسیر همچنان روندی رو به رشد را به خود بگیرد.

سیدابوالحسن مختاباد

منبع : روزنامه اعتماد