بی تفاوتی

بی تفاوتی کمبود احساسات، انگیزه یا اشتیاق است. بی تفاوتی یک اصطلاح روانشناختی برای حالت بی اعتنایی است که فرد به جنبه های احساسی، اجتماعی و یا فیزیکی زندگی بی توجه یا " بی اعتنا" است.
تصور می شود بی تفاوتی بالینی در سطح بسیار بالایی باشد، در حالیکه در حد متوسط ممکن است افسردگی محسوب شود و سطح نهایی به عنوان اختلال تجزیه ای تشخیص داده می شود.
جنبه فیزیکی بی‎تفاوتی که با ضعف قوای جسمانی، آسیب عضله و کمبود انرژی توأم است خواب آلودگی مرضی نامیده می شود که ممکن است علل آسیب شناختی هم داشته باشد.
هدف خاص بی تفاوتی ممکن است یک شخص، فعالیت یا محیط اطراف باشد. این عکس العمل رایج در مقابل استرس است که تحت عنوان" درماندگی آموخته شده" آشکار می شود و معمولاً با افسردگی همراه است. این همچنین می تواند نشان دهنده بی علاقگی غیر آسیب شناختی به چیزهای بی اهمیت باشد.
● تاریخچه
در اوایل ظهور آئین مسیح، مسیحیان اصطلاح بی تفاوتی را انتخاب کردند تا بی اعتنایی خود به همه نگرانی های دنیوی، حالت ریاضت، را ابراز کنند، همانطور که در دین مسیحیت توصیه شده است.
بنابراین، این واژه از آن زمان در میان نویسندگان مذهبی تری مورد استفاده بوده است. به ویژه کلمنس الکساندرینوس، این اصطلاح را همانطور که باب شده بود در حد بسیار گسترده ای به کار می برد، فکر می کرد از این طریق می تواند فلاسفه را به سوی گرایش به مسیحیت سوق دهد، که سودای رسیدن به حد متعالی پرهیزگاری را در سر داشتند.
● بی تفاوتی در اصطلاحات مذهبی و رایج
برخلاف عقیده رایج، تشخیص بالینی" بی تفاوتی" اثری از کاهلی نشان نمی دهد- ولی در استفاده متداول همبستگی تقریبا مطلق است.
در تعالیم مذهبی، تن پروری گناه است که منجر به گسستگی بیشتر در زندگی می شود و پیشگویی که در اینجا عامل گسستگی است مثل" در جهنم " بودن است که به معنی حالتی است که روح و روان نابود شده و یا در حال نابودی است.
مفهوم گسستگی بحث انگیز است – در به کار بستن بسیاری از مذاهب شرق، برای نمونه یک حالت بسیار متفکرانه، جنبه های گسستگی بیش از حد را دارد- گر چه باور براین است که مراقبه عبادی و مذهبی زمینه مناسبی فراهم می کند این به صورتی است که از گسستگی خلاص می شوند و از تجربه آن خلاص می شوند و از تجربه آن بهره مند می شوند.
بنابراین بعضی از منتقدین، مرتاضان و قدیسان را به عنوان افرادی در نظر می گیرند که برای آن میزان از " بی تفاوتی" اهتمام می ورزند،که عالمان الهیات ترجیح می دهند نام گسستگی یا بی اعتنایی به آن بدهند.
مراقبه (یا مکاشفه- از روشهای درمانی شرق که در غرب نیز جایی برای خود باز کرده و گزارش شده است که در رفع تنش و اضطراب موثر است و در کل به معنی تمرکز روی چیزی خاص و کناره گیری از محیط اطراف است).

منبع : ایرانیان انگلستان