لیگ باشگاهی، مفهومی فراموش شده در ارتقای تیم های ملی

هواداران انگلستان باید بدانند که داشتن بهترین لیگ باشگاهی دنیا به منزله داشتن بهترین تیم ملی دنیا نیست. در دنیای مستطیل سبز ثابت شده است که میان قدرت تیم ملی کشور و لیگ باشگاهی رابطه مستقیمی وجود ندارد.
در حالیکه انگلستان، بنا به عقیده برخی از کارشناسان دارای بهترین لیگ باشگاهی فوتبال در جهان است. شاهد نمایش ضعیف تیم ملی این کشور در رقابت های یورو ۲۰۰۸ هستیم. جایی که سرنوشت صعود این تیم دیگر در دستان خودشان نیست و باید منتظر بمانند و ببینند که سرنوشت آنها چگونه رقم خواهد خورد؟ برزیل را در نقطه مقابل انگلستان می توان در نظر گرفت. نسبت به تیم ملی برزیل که همواره در اوج قلل فوتبال قرار داشته، لیگ باشگاهی این کشور از شهرت و افتخار کمتری برخوردار است. هفته گذشته ثابت شد که اصطلاح «فوتبال برزیلی» آنقدر مهم شده که می توان آن را به واژه ای بی معنا نسبت داد.
مشکل می توان ۲ اصطلاح فوتبال ملی و فوتبال باشگاهی را در یک مقوله طبقه بندی کرد. اقدامات جهانی سازی در فوتبال باعث شده فوتبال ملی و باشگاهی به کلی مسیر خود را از یکدیگر جدا کنند. تیم ملی برزیل، با داشتن حامیان مالی چند ملیتی، مبدل به نشانی بین المللی شده است. این تیم اکثر بازی های دوستانه خود را در آسیا و اروپا برگزار می کند.
شاید محبوبیت بازیکنان برزیل در میان مردم جهان کمتر از ستاره های دنیای سینما نباشد. در سراسر جهان، هواداران فوتبال با پوشیدن پیراهن طلایی تیم ملی برزیل، علاقه خود را به تیم ملی این کشور ابراز می دارند. در حالیکه کمتر کسی را در خارج این کشور می توان یافت که پیراهن یکی از تیم های باشگاهی این کشور را بر تن داشته باشد.تضاد میان رده ملی و باشگاهی برزیل، نکته ای آشکار است. خیابان های برزیل پر از افرادی است که پیراهن باشگاه های منچستر یونایتد، میلان، رئال، بارسلونا و آرسنال را بر تن دارند. پیراهن بازیکنان محبوبی که در پی رسیدن به آینده ایی درخشان اقیانوس اطلس را گذرانده و به این باشگاه ها پیوسته اند.
امروزه باز ی های باشگاهی در برزیل به شدت تحت تأثیر فوتبال اروپا قرار گرفته است. گرایش هواداران به تماشای بازی های اروپایی و همچنین تمایل پدیده های نوظهور فوتبال این کشور به پیوستن به باشگاه های مطرح اروپا، مدرکی مستند برای اثبات ادعای فوق است۳ دسته بازیکن در فوتبال برزیل حضور دارند:
دسته اول بازیکنان جوانی هستند که رؤیای پیوستن به یک تیم باشگاهی اروپا را در سر دارند.
دسته دوم آنانی هستند که به دلایلی از جمله پایان دوران بازیگری یا ناکامی در اروپا به کشور خود بازگشته اند و دسته آخر بازیکنانی هستند که آنقدر مطرح نشده اند تا از سوی باشگاه های اروپایی دعوت شوند.هفته گذشته، برزیل طی یک بازی خانگی در ورزشگاه «ریوز ماراکانا» میزبان اکوادور بود. درست این ورزشگاه روز بعد شاهد دربی بزرگ این شهر بین تیم های «فلامینگو» و «واسکودوگاما» بود اما تفاوتی فاحش میان این ۲ بازی وجود داشت. شمار تماشاگران در بازی تیم ملی در این ورزشگاه به مراتب از تعداد تماشاگران دربی بیشتر بود.
ضمن اینکه آشوب هواداران در بازی دربی، به کلی جذابیت های این دیدار را از بین برد و آن را مبدل به صحنه جنگ ساخته بود. در حالیکه چنین شرایطی بر فوتبال باشگاهی برزیل حاکم است چگونه می توان انتظار داشت که هواداران با رضایت قبلی و آرامش خاطر بازی های تیم های باشگاهی خود را دنبال کنند.
اکنون زمان آن فرا رسیده که مسئولان فدراسیون فوتبال برزیل با ارتقای بهبود شرایط فوتبال در این کشور ضمن بازگرداندن هواداران به ورزشگاه ها، اوضاع فوتبال را طوری پیش ببرند که فوتبال باشگاهی این کشور همانند فوتبال ملی آن زبانزد خاص و عام شود.

منبع : روزنامه ابرار