روزآسه Rosacea

قرمزی و جوشهای طولانی مدت و احتمالاً دائمی بر روی گونه‌ها و پیشانی می‌باشد
سن: شایعتر از همه در سنین بین ۳۰ تا ۵۵ سالگی دیده میشوند.
جنس: در زنان شایعتر است.
ژنتیك: اغلب به صورت خانوادگی رخ می‌دهد.
نحوه زندگی: الكل، قهوه و غذاهای ادویه‌دار، ممكن است باعث شعله‌ور شدن حمله گردند.
در روزآسه، ضایعه‌ای بر روی قسمت مركزی صورت ایجاد گشته كه اغلب منجر به سوزش و خارش میشود. علت این اختلال نامشخص است، اما احتمال دارد یك عامل ژنتیكی وجود داشته باشد، زیرا روزآسه اغلب به صورت خانوادگی رخ می‌دهد. زنان بین ۳۰ تا ۵۵ سال، شایعترین گروه مبتلا هستند. ضایعه ممكن است با خوردن یك وعده غذایی ادویه‌دار، نوشیدن الكل یا قهوه یا وارد شدن به یك اتاق گرم، شعله‌ور شود.
علایم:
در بیشتر موارد، اولین علامت برافروختگی قرمز رنگی است، كه اغلب به طور خودبخود پس از تماس با یكی از عوامل تحریك كننده، بر روی گونه و پیشانی، ظاهر میشود. بعداً ضایعه‌ای به وجود می‌اید كه در ابتدا متناوب
بوده، اما ممكن است دائمی شود. سایر علایم عبارتند از:
- پوست قرمز و پف كرده
- جوشهای سرسفید یا سر زرد
- عروق خونی ظریف قابل مشاهده
- احساس نیش زننده، سوزش یا خارش در ناحیه مبتلا
- اگر پوست بینی گرفتار شود، ممكن است به تدریج ضخیم و متورم گشته و به رنگ قرمز
متمایل به بنفش درآید. این وضعیت كه رینوفیما Rhinophyma نام دارد، در مردان مسن بیشتر رخ می‌دهد. همچنین حدود یك نفر از هر ۴ فرد مبتلا به روزآسه، دچار تحریك چشمها میشود.
كارهایی كه باید انجام شوند:
باید از هر چیزی كه باعث شعله‌ور شدن برافروختگی میشود، همچون غذای ادویه‌دار، الكل یا قهوه، اجتناب ورزید. به علاوه از نور خورشید و مصرف كورتیكواستروئیدها خودداری كنید. زیرا هر دو تمایل دارند كه روزآسه را بدتر نمایند.
برای درمان این وضعیت، پزشك شما ممكن است، ژل مترونیدازول كه یك آنتی بیوتیك موضعی بوده و معمولاً موثر است را تجویز كند. با این وجود، اگر روزآسه بهبود نیابد، ممكن است تحت درمان آنتی‌بیوتیكی با تتراسایكلین یا یك داروی رتینوئید خوراكی، قرار گیرید. احتمال دارد كه چندین هفته قبل از اینكه ضایعه بتدریج شروع به پاك شدن كند، تحت درمان باشید.
اگر رینوفیما ایجاد شود، ناحیه ضخیم شده پوست روی بینی را می‌توان زیر بی‌هوشی عمومی برش داد. سپس بافت پوستی طبیعی شكل گرفته تا سطح برداشته شده بینی را بپوشاند.
روزآسه، معمولاً طی یك دوره ۸ تا ۱۰ ساله، تشدید و فروكش نموده، تا ناپدید شود. گاهی اوقات به ویژه در مردان این وضعیت ممكن است در تمام طول حیات باقی بماند.

منبع : پایگاه الکترونیکی خدمات پزشکی ایران