این قلم قصد سیاه نمایی ندارد

چند سالی است که واژه سیاه نمایی به ادبیات واژگان رایج در فرهنگ رسمی یا سیاسی - اجتماعی کشور وارد شده است. این واژه اما همچون بسیاری دیگر از واژگان در حوزه سیاست حامل مفاهیمی متفاوت در مقاطع مختلف شده است. زمانی بود که تیغ تیز انتقاد در بسیاری از رسانه های ملی و خصوصی و دولتی بر پیکر برنامه های دولتی وارد می آمد و دولت وقت همزمان با عدم مواجهه یا مقابله با منتقدان با تمسک به این واژه سخن از هر ۹ روز یک بحران بر زبان می راند. امروز نیز برخی از وجود برخی کاستی ها سخن می رانند و متهم به سیاه نمایی می شوند. اما تفاوت در مفاهیم پشت این واژه در مثل یادآور این شعر است که خال مه رویان و فلفل سیاه هر دو یکسان است اما این کجا و آن کجا؟
من امروز می توانم مفهوم مطلوب خود را از دل این واژه استخراج کنم و بحثی را مصداق سیاه نمایی و بحثی دیگر را عاری از سیاه نمایی قلمداد کنم در حالی که با نگاهی دیگر فرد دیگری عکس این برداشت را معتقد باشد. چنین اختلافی در برداشت را در بسیاری از جوامع می توان مشاهده کرد اما هرگز آن را در گفتمان رسمی آن جوامع نمی توان یافت که چگونه ممکن است امری مردود در گفتمان یک دوره به امری پسندیده در دوره یی دیگر بدل شود و برعکس.
در جوامع متکثر اختلاف دیدگاه یا برداشت را نشانه پویایی جامعه و به تعبیری زنده و تپنده بودن نبض آن جامعه قلمداد می کنند و عناوین و مسائل عمومی را با نگاه های مثبت و منفی به چالش می کشند اما رویکرد کلان در خصوص مواضع اتخاذ شده از سوی تصمیم گیران و تصمیم سازان همواره مبتنی بر خرد و دانش و در راستای منافع و مصالح جامعه تعریف و تبیین می شود. بدیهی است قصد این قلم نیز نه بر آن است که به سیاه نمایی از سوی یک نگاه و واقع بینی از سوی دیگر نگاه متهم یا منتسب شود و نیک می داند لبه باریک این ورطه همانند مرز باریک میان عقل و جنون را ماند که این قلم کژمژ شدن در وادی عقل و جنون را به جان پذیرا است و از آن دیگری را گریزان است. با همه این احوال همچنان که گفته شد و خوانده می شود ضمن تبری جویی از هر گونه تلاش برای سیاه نمایی تنها مسوولان دلسوز و تلاشگر نظام را که دغدغه یی جز خدمت و استعلای همه جانبه نظام مقدس جمهوری اسلامی در جهان ندارند بر توجه به تنها گوشه یی کوچک از آنچه در تعدادی از ادارات و شرکت های فعال در بخشی از حوزه های مختلف سیاسی - اقتصادی - اجتماعی تحت اختیار و کنترل دولت خدمتگزار در جریان است جلب و دعوت می کند. چیزی که با یک مراجعه ساده و حتی نامحسوس می توان مشاهده کرد.
آنچه امروز در شرکت های تابعه وزارت نفت که به گونه یی با موضوع سوخت در ارتباطند در جریان است چیزی است که عیان است و در جریان است. مردمی از همین سرزمین و آب و خاک، مردمی که نه دشمن که ولی نعمت تعریف شده اند، مردمی که رئیس جمهور منتخب همواره خود و مجموعه دولت را نوکر آنان قلمداد می کند، مردمی که به هیچ شخص، گروه یا کشوری هیچ گونه وابستگی نداشته اند و از هیچ سازمانی پولی به عناوینی دریافت نمی کنند، امروز با تجمع در شرکت های پخش فرآورده های نفتی در تکاپو هستند تا شاید کسی پیدا شود و به مشکلات شان توجهی کند و احیاناً، شاید و اگر خدا خواست مشکل شان حل شود. آن هموطن لرستانی که با افسردگی و چشمانی غرق در اشک و خون که جهت مداوای مادر بیمارش با وسیله یی شخصی به تهران عزیمت کرده بود و جهت بازگشت به زادگاهش حاضر بود کارت سوخت تهی از سهمیه اش را نیز ببخشد تا بلکه کسی، فریادرسی، مسلمانی یا مسوولی اندکی بنزین در اختیارش نهد تا مادر خود را که حتی امید به زنده ماندنش نیز نداشت، بازگرداند یکی از صدها و هزاران مردم دردمندی است که من به چشم خود در مقابل شرکت پخش فرآورده دیدم و هیچ از دستم برنیامد جز نگارش این چند سطر ناقابل به امید توجه مسوولان محترم.
سیاه نمایی نیست این. قصد تشویش اذهان نیز در این سطور، هرگز. تنها امید آن است که این مردم که می توان آنان را ارباب خود بدانیم، حق دارند به حداقل هایی که در این کشور حق آنها است دل خوش دارند، امروز این پرسش را مطرح می کنند این طرح که آنان را دچار گرفتاری کرده است چه عوایدی برای آنها به ارمغان داشته است؟ بد نیست حاصل را در حساب شان ببینند تا شاید راضی شوند. این قلم قصد سیاه نمایی ندارد.

علی مغازه یی

منبع : روزنامه اعتماد