جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

برادر شماره دو دستگیر شد


برادر شماره دو دستگیر شد
عدالت برای معماران کشتارهای کامبوج در دهه هفتاد بسیار دیر اجرا شد. سال گذشته پس از چندین دهه دادگاهی در کامبوج با حمایت سازمان ملل تشکیل شد تا افرادی که در نسل کشی های بین سال های ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۹ بیش از دو میلیون نفر از مردم کامبوج را به قتل رساندند محاکمه و مجازات کند.
طی حدود سی سالی که از آن جنایات می گذرد نظام فاسد اداری و سیاسی کامبوج مانع محاکمه عاملان نسل کشی شد. در این مدت پل پوت رهبر خمرهای سرخ در سال ۱۹۹۸ و در سن ۷۳ سالگی و در حالی که در خواب بود جان داد.
تاموک فرمانده نظامی خمرهای سرخ نیز در سن ۸۱ سالگی در بیمارستان جان سپرد تا به این ترتیب دو نفر از اصلی ترین و مهمترین عاملان کشتار مردم کامبوج و به عبارتی دو تن از خونریزترین مردان عصر حاضر قبل از آنکه در دادگاه محاکمه شوند جان بسپارند.
با این حال مقامات بلندپایه دیگری از خمرهای سرخ هنوز زنده اند و در انتظار روبه رو شدن با عدالت.
زمانی کوتاه پس از طلوع آفتاب نوزدهم سپتامبر نیروهای ویژه پلیس کامبوج و پلیس نظامی این کشور خانه یی کوچک و چوبی در حومه شهر پایلین در شمال غرب کامبوج را محاصره کرده و پس از چند دقیقه «نون چه» که فرد شماره دو خمرهای سرخ بود را دستگیر کردند. خمرها به او لقب «برادر شماره دو» داده بودند. نون چه در اصل معاون پل پوت بود و استراتژیست این گروه آدم کش به شمار می آمد. او که هشتاد و دو سال دارد مهمترین مقام خمرهای سرخ است که در کامبوج زندگی می کند. «نون چه» در سال ۹۸ توسط مقامات حکومتی کامبوج دستگیر شد اما سپس آزاد شد و طی این سال ها اجازه یافته بود با همسرش در منطقه یی که هنوز هم پایگاه کمونیست های کامبوج به شمار می آید زندگی کند. پلیس پس از دستگیری مجدد او را با هلیکوپتر به پایگاه نظامی انتقال داد تا زمان بازجویی ها و تشکیل دادگاه فرا برسد. زمانی که هلیکوپتر در حال بلند شدن از زمین بود، اهالی روستای محل اقامت «نون چه» دست های خود را به نشانه خداحافظی و آرزوی موفقیت بالا بردند.
«نون چه» در سال ۱۹۲۶ در روستای ووت کور در استان باتام بانگ به دنیا آمد. او که یک سیاستمدار کهنه کار کمونیست و نظریه پرداز خمرهای سرخ بود، در دهه چهل میلادی در دانشگاه تاماسات در بانکوک تحصیل کرد و همزمان به طور پاره وقت برای وزارت امور خارجه تایلند نیز کار می کرد. «نون چه» فعالیت های سیاسی خود را نیز در حزب کمونیست سیام در بانکوک آغاز کرد. او در سپتامبر ۱۹۶۰ به عنوان نفر دوم حزب کارگران کامپوچه که بعدها به حزب کمونیست کامپوچه تغییر نام داد انتخاب شد. اعضای حزب کمونیست کامپوچه او را به عنوان «برادر شماره دو» می شناختند. «نون چه» برخلاف اکثر رهبران خمرهای سرخ که دوران تحصیل خود را در پاریس می گذراندند، به فرانسه سفر نکرد و ترجیح داد در تایلند بماند.
در ۲۹ دسامبر ۱۹۹۸ و در پی درگیری با حکومت «نون چه» به عنوان یکی از بازمانده های ارتش خمرهای سرخ دستگیر شد و در یک کنفرانس خبری از مردم کامبوج به خاطر آزار و اذیت هایش عذرخواهی کرد. دولت هون سن موافقت کرد که «نون چه» به همراه همسرش در دهکده یی کمونیست نشین و دور از انظار عمومی زندگی کند. این تصمیم با مخالفت شدید اکثر مردم کامبوج و جامعه جهانی روبه رو شد. او که سال ها مرتکب جرم و جنایت ضد بشریت شده بود تا چند روز پیش به راحتی و آزادانه در شهر پایلین در نزدیکی مرز تایلند زندگی می کرد.
«نون چه» در بازجویی های اولیه نقش خود را در کشتار حدود دو میلیون نفر از مردم کامبوج بسیار کم رنگ توصیف کرد. توجیه او این است که با توجه به داشتن مقامی بالا در رهبری خمرهای سرخ رابطه زیادی با زیردستان نداشت. اما اعضای قبلی این ارتش که پیش از این دستگیر شده و مورد بازجویی قرار گرفته بودند، پس از پل پوت، نون چه را مسوول دستور به زیردستان برای کشتار مردم معرفی کرده اند.
ایدئولوژیست هشتاد و یک ساله خمرهای سرخ می گوید؛«ما هیچ تماس مستقیمی با زیردستان خود نداشتیم و به همین دلیل دقیقاً نمی دانستیم که چه اتفاقی در کشور رخ می دهد.»
با وجودی که «نون چه» هیچ کدام از اتهامات خود را نپذیرفته اما دادگاه کامبوج او را به بیش از ده عمل مجرمانه و ضدحقوق بشر متهم کرده است.
نون چه می گوید در مدتی که از رهبران رده بالای خمرهای سرخ بود، هیچ فرمانی که اجازه کشتار مردم را به نیروهای نظامی خمرهای سرخ بدهد امضا نکرده است. با این حال شواهد زیادی در دست است که نشان می دهد «نون چه» در بسیاری از جنایت های خمرهای سرخ مستقیماً مشارکت داشته است. نکته جالب در مورد محل نگهداری فعلی نون چه این است که او در زندانی به نام ۲۱-S نگهداری می شود. در زمان حاکمیت خمرهای سرخ در این زندان بیش از شانزده هزار نفر قبل از اعدام مورد آزار و شکنجه قرار گرفته بودند.
حاکمیت خمرهای سرخ در سال ۱۹۷۹ پایان یافت و رهبران آن به جنگل ها فرار کردند اما در سال ۱۹۹۸ رهبرانی که زنده بودند دستگیر شدند.
منبع : روزنامه اعتماد


همچنین مشاهده کنید