آسیاب و تعامل با Death Proof

دو اتومبیل انگورچینی آمریکائی که به خاطر تعقیب یکدیگر روی آسفالت‌های جاده، فرسوده شده‌اند، با موتورهای کهنه و تایرهائی که به صدا درآمده‌اند، در اتوبانی پر از ون‌های کوچک قدیمی و اتومبیل‌های خانوادگی با رعایت حدود سرعت و بین خطوط در حال حرکتند.
● کمدی ترس
”آسیاب“ یک نمایش عالی تعقیب با اتومبیل، اما به‌گونه‌ای کنایه‌آمیز است. این فیلم را می‌توان نوعی اعتراض پرحرارت نسبت به وضعیت کنونی صنعت قلمداد کرد. فیلم بیانگر این موضوع است که هر چند اتومبیل‌های دوست داشتنی و قدیمی که در گاراژ یا حیاط پشتی نگه‌داری می‌شوند، بنزین را هدر می‌دهند، اما دارای چنان شخصیت پایداری هستند که اتومبیل‌های جدید مشابه آنها، با وجود داشتن سیستم‌های جی‌پی‌اس و کنترل حرکت، فاقد آن هستند.
فیلم ”آسیاب“، با جدیت و نه به کمک برقراری ارتباط، برای ایجاد تمامیت فیلمی قدیمی بحث می‌کند، نه مانند فیلمی که راه خود را به‌سوی بخش کلاسیک فروشگاه‌های ویدئویی پیدا می‌کند، بلکه هم‌چون فیلمی که افراد پشت گیشه همیشه درباره آن می‌گویند: بد و بی‌ارزش است. تصویرهای سست و آبکی با ترکیبی از داستان‌های علمی/تخیلی زیبا با حضور هنرپیشگانی که شما چیزی در موردشان نشنیده‌اید، خشونت بیهوده، سبک آماتوری دوگانه و تعقیب و گریز با اتومبیل نیز وجود دارد.
در واقع آن‌چه آقای رودریگوئز و تارتانیو تلاش دارند نشان دهند، بیشتر محیط از دست رفته نمایش فیلم است و به‌ندرت به یک سبک خاص فیلم‌سازی می‌پردازند. ”آسیاب“ حاوی دو فیلم، ”Death Proof“ که پیش از فیلم ”Planet Terror“ اثر رودریگوئز آمده است، همراه با تریلرهائی برای ایجاد جذابیت (با عناوینی مثل: ”کارد بزرگ“ و ”زن گرگ شده SS“) بوده و از مشکلات فنی فراوانی رنج می‌برد.
با وجود ضعف‌های موجود، این فیلم یک لطیفه خیلی عالی است به‌ویژه که تصویرهای آن محصولات متعلق به ابتدای دوران دیجیتال شدن هستند. (متأسفانه در آن زمان نرم‌افزارها آن‌قدر پیشرفت نکرده بودند که بتوانند ابر ناشی از دود یک سیگار، صندلی‌های شکسته و کف کثیف اتاق را در اشعه پروژکتورها شبیه‌سازی کنند.) ”Planet Terror“ محصول رودریگوئز هم سرمست از پوچی است. آن فیلم هم تلاش دارد که نواقص را تا سطح مهارت و نه هنر، ارتقاء دهد. کلوز‌آپ‌های تصادفی، قطع‌های ناگهانی و قالب‌بندی ناهماهنگ، همگی به‌صورت تعمدی آورده شده‌اند. پس این فیلم نیز قصه درهم و برهمی است، همانند خوراکی که از تمام موادغذائی موجود درست کرده‌اید.
خانم مک‌گاون در نقش چری‌دارلینگ ایفای نقش می‌کند. او یک رقاص است که برای چندمین بار به دوست قدیمی‌اش که یک تفنگچی بدنام است، می‌پیوندد. آنها همراه با افرادی دیگر یک گروه تشکیل می‌دهند تا با زامبی‌های وحشی مبارزه کنند. (شامل بروس ویلیس و تارتانیو که در فیلم Death Proof نیز نقش کوچکی ایفا کردند.) زامبی‌ها که به یک ویروس مبتلا هستند تنها به درمان امیدوارند. در Planet Terror، هیجان و شور، احساسات را مغلوب می‌کند، به‌ویژه زمانی‌که خانم مک گاون که یک پایش را در تصادف از دست داده بود به یک اندام مصنوعی مجهز شد. اما آن فیلم لطیفه‌ای است که بدون هدفی ماوراء نوآوری با ماهیت خشم‌آلود خود پیش می‌رود. در هم ریختگی آن، ویژگی است که نه تنها در فیلم‌های سینمائی ترسناک مبهم (بسیاری از آنها با دقت فراوان اکران شده‌اند)، بلکه با برخی از فیلم‌های دیگر رودریگوئز مشترک است. محصولاتی هم‌چون ”روزی روزگاری“ و ”بچه‌های جاسوس“ سلیقه او را نشان داده است. او نه تنها فیلم‌های بد را دوست دارد، بلکه عادت دارد که آنها را بسازد.
اما آقای تارتانیو فردی خبره و یک پژوهشگر (و نه فردی پر افاده و مغرور) است که در جستجوی هنر، زباله‌ها را می‌گردد. وی تلاش بسیاری کرده تا بینندگان و منتقدین را آموزش دهد که جدیت و مهارت زیبائی‌شناسی (برای مثال، فیلم‌های اکشن آسیائی) را ستایش کنند. ”Death Proof“ ستایشی صمیمی از کار مونته هلمن است که فیلم‌هایش از درجه بوی گند زادگاهش تا فضای پاک گالری‌ها و موزه‌ها ارتقاء یافته است. هلمن و تارتانیو فیلم‌سازانی جدی هستند.
در بخشی خاص از ”Death Proof“ موجودات خشن ناپدید می‌شوند و شما متوجه می‌شوید که شاهد تقلید زیرکانه‌ای از فیلم‌ها و تئاترهای قدیمی نیستید، بلکه یک فیلم واقعی را می‌بینید. شما به یک کار هنری به چشم یک تازه‌کار نمی‌خندید، بلکه ظرافت و هنرمندی شات‌های فیلم را ستایش می‌کنید. تارتانیو نقل قول‌ها را کنار می‌گذارد و در ذوق هنرپیشگی خود و آگاهی دایره‌المعارفی رسمی‌اش درباره تاریخ فیلم مسیری را به‌سوی اصول شخصیت، هیجان و مسیر داستان پیدا می‌کند.
این فیلم حاوی دو فیلم با تریلرهای جعلی است. یک فیلم از رابرت رودریگوئز به نام Planet Terror که در مورد زامبی‌هاست و دیگری فیلمی از کوئنتین تارتانیو به نام Death Proof که درباره خانمی است که از یک مرد پست‌فطرت انتقام می‌گیرد.

منبع : نشریه تخصصی هنر و رایانه