نیاز لیگ برتر به یک بازنگری کلی

مهلت نقل و انتقالات تیم های لیگ برتری امروز رسماً به پایان می رسد و از این پس ۱۸ تیم حاضر در لیگ هفتم قادرند تنها قرارداد بازیكنان آزاد را به ثبت برسانند.
در حال حاضر می توان ادعا كرد كه پس از چند هفته رقابت داغ كه البته با جنجال، دلخوری و شكایت نیز همراه بوده تیم ها نفرات اصلی خود را شناخته و زین پس بیشتر تمركزشان روی شروع مسابقات در هفته آینده خواهد بود.
در همین چند هفته،خوب شاهد این جریان بودیم كه عوامل تیم های مختلف دردسرهای زیادی را متحمل شدند تا بتوانند از بازار آشفته نقل و انتقالات متاعی مناسب برای خود برگزینند و تازه بعد از پشت سر گذاشتن این راهپرپیچ وخم و صعب العبور، حالا به ابتدای مسیری رسیده اند كه جان سالم از آن به در بردن، هنری بس بزرگ و كاری قابل ستایش به حسابمی آید.
لیگ هفتم با۳۴ بازی حساس و نفسگیر، پیش روی هر یك از ۱۸ تیم حاضر در پیكارها قرار دارد وخود به خوبی به این امر واقف هستید كه در ۸ ، ۹ ماهآینده چه حاشیه ها، مشكلات و جنجال هایی سر از تخم بیرون می آورند و سبب ساز چه مصائبی می شوند. با این تفاسیر و نیز با توجه به مواردی كه در پیمی آید، یك سؤال را باید مطرح و روی آن بسیار تأمل كرد كه در مجموع از برگزاری رقابت های باشگاهی با پسوند حرفه ای چه اهدافی را در سر می پرورانیم؟
لیگ برتر در ۶ دوره ای كه برگزار شده، چه مواهبی در پی داشته و در عمل چه چیزی از آن دستگیرمان گشته؟
پدیده ها و شایسته های آن كه در طول مسابقات چشم ها را به خود خیره كردند،به جای آنكه در سال های بعد به افزایش سطح كیفی رقابت ها كمك كنند و جایگاه مناسبی را در تیم ملی به خود اختصاص دهند،اكثراً راه منتهی به شیخ نشین های حوزه خلیج فارس را در پیش گرفته و لیگ برتر كشورمان را خالی از استعدادهای بالفعل و ناب كردند.
در مورد نفراتی چون آندو و نكونام كه به ۲تیم معتبر فوتبال اروپا راه پیدا كردند نیز باید عنوان كرد لیگ برتر تنها در این زمینه، آن هم از جهاتی موفق عمل كرده و بازیكنانی را پرورش داده كه هم ملی پوشان موفق و مؤثری به حساب می آیند و هم پرچم مقدس ایران را در قاره سبز به اهتزاز درآورده اند اما با این حال وقتی عملكرد كلی لژیونرهای اروپایی فوتبال كشورمان را مورد ارزیابی قرار می دهیم و ردپای آنان را در ناكامی های مختلف تیم ملی در مراحل مقدماتی و نهایی جام جهانی، جام ملت ها و ...دنبال می كنیم، دست آخر به این مهم می رسیم كه به اصطلاح دودش را ما خورده ایم وكبابش را دیگران! در اغلب موارد، درخشش لژیونرها با پیراهن تیم های اروپایی متعلق به مدیران، مربیان و هواداران آنها بوده و در عوض مراعات ها، كم كاری ها به واسطه مراقبت از سلامتی خود و نیز بی انگیزگی ها به تیم ملی ایران اختصاص یافته است.
بنابراین در مجموع می توان اظهار داشت این نتیجه به دست آمده از برگزاری بازی های باشگاهی تحت عنوان لیگ برتر نیز ازبعضی جهاتقابل قبول و امیدوار كننده لقب می گیرد كه آن هم بیشتر به خوشحالی و احساس غرور ناشی از حضور یك ایرانی در فوتبال اروپا برمی گردد و بس.
نگاه ازدریچه ای دیگر به لیگ برتر در ادوار گذشته ما را به این نكته واقف می كند كه این بازی ها هرگز نتوانسته به تربیت و پرورش داوران اسمی و مطرح در سطح آسیا و جهان نیز كمك كند.علاوه بر اینكه قرار است بالاترین و با كیفیت ترین رقابت های باشگاهی در كشور، بازیكنان و مربیان موفق با استعدادهای بالقوه و بالفعل به جامعه ورزشی ایران وهوادارانش معرفی كند، این انتظار نیز می رود كه بهترین داوران هم چهره شوند اما نه تنها در طول فصول اخیر چنین روندی مشاهده نشده- به معنای واقعی و مطابق با آنچه انتظار داشته ایم- بلكه یكی از بهترین داوران بین المللی خود یعنی مسعود مرادی را به چند دلیل كه یكی از آنها انتقادات و فشارهای بیش از حد ناشی از ارتكاب اشتباه در بازی های باشگاهی بوده ، از دست داده و او را با محكومیت ها ومحرومیت های مختلف دیده ایم.
یكی دیگر از اهداف برگزاری این پیكارها، ایستادن بهترین، فنی ترین و شایسته ترین تیم روی سكوی نخست و راهیابی آن به لیگ قهرمانان آسیا برای دفاع از حیثیت فوتبال ایران بوده كه تا به این لحظه هرگز عملی نشده و نمایندگان كشورمان در این پیكارها قبل و بعد از حضور در بازی ها حذف شده اند!با این تفاسیر باید عنوان كرد لیگ برتر تا امروز نتوانسته آنچه باید را به منصه ظهور برساند و اكنون می توان گفت فقط این بازی ها برگزار شده و بس.
تازه چیز خاصی از آن عایدمان نشده یك طرف، باید به این مهم نیز اشاره كرد كه از انجام این بازی ها، جنجال، تنش، سختی و مرارت، ناسزا و بی حرمتی نصیب هواداران تیم ها و پیكره فوتبال ایران شده است. واقعاً اگر قرار است همان روندگذشته كه در طول۶ دوره برگزاری لیگ به اصطلاح حرفه ای ادامه پیدا كند و نه بازیكن، مربی و داور شاخصی از دل بازی ها بیرون بیاید كه از نام ایران در بیرون از مرزهای كشورمان دفاع كند و نه قهرمان های آن در لیگ قهرمانان آسیا مقام شایسته ای به دست آورند و ایضاً نه تیم ملی ازمحصولات آن بهره درست و كاملی ببرد، پس از همین حالا خیال همه را راحت كنند و هواداران را چشم انتظار هفتمین دوره آن نگذارند.
اگر قرار است دردهایش برای ما باشد و بهره اش برای دیگرانی كه خود آنها را می شناسید، دیگر چه اصراری برای برگزاری بازی های هفتمین دوره لیگ برتر، آن هم با ۲ تیم اضافه تر وجود دارد؟ به نظر ما لیگ مثلاً حرفه ای ما نیاز به یك بازنگری كلی دارد، چه از این بابت كه روند كنونی متوقف شود و چه از این نظر كهفاكتورها و استانداردهای مورد نظر AFC تأمین گردد.
برگزاری لیگ آن هم با این رویه كه ۳۰ هفته- تا قبل از لیگ هفتم- با هر بی برنامگی و كیفیت نازلی پشت سر گذاشته شود و در این میان حاشیه ها و جنجال ها، آن استعدادهای موجود نزد بازیكنان، مربیان، داوران و ... را نیز از بین ببرند،هیچ نفعی كه در برندارد، فقط وقت، انرژی و پول های هنگفتی را هدر می دهد و به دورمی ریزد..

منبع : روزنامه ابرار ورزشی