برنده های جام ملت ها

۱) ژوروان ویرا
مرد شماره یک این مسابقات بود، به چند دلیل؛ یکی اینکه چون سرمربی تیم بحران زده عراق بود و اسم عراق به نوبه خود برای جلب توجه تمام کارشناسان و خبرنگاران کافی به نظر می رسید و یکی دیگر اینکه تیمش برخلاف انتظارها در هر مسابقه نمایش خوبی داشت.
او و بازیکنان عراق در هر دیدار نتیجه مطلوبی می گرفتند. و این نتایج بیشتر موجب شگفتی می شدند. ویرا ضمناً بلد بود که چگونه حرف بزند و چگونه همه را به خود متوجه کند. صحبت های این مربی همیشه صحبت های جذابی بود. نکته داشت و مثل مربیان دیگر اظهارنظرهای سرد و بی رمقی نبود. بهترین کنفرانس خبری او مربوط می شود به کنفرانس مطبوعاتی بعد از بازی با استرالیا که به پیروزی ۳ بر ۱ عراقی ها منتهی شد.
بعد از آن نتیجه تاریخی ویرا گفت که آن برد، بردی طبیعی و قابل پیش بینی بوده و به هیچ وجه بابت این پیروزی حیرت زده نشده است. ویرا بعد از شروع جشن های خیابانی هم گفت که الان به خاطر خوشحالی مردم خوشحال است وگرنه پیروزی بر استرالیا به خودی خود او را به هیجان نیاورده. تیم ژوروان ویرا در میدان بازی هم نمایش قابل قبولی داشت که این نمایش خوب با قهرمانی تکمیل شد. افتخاری که کادوی بزرگی برای مردم مصیبت زده عراق به شمار می آید. پس از این قهرمانی هم ویرا وعده خداحافظی اش از تیم ملی را محقق ساخت و رفت تا تیر آخر را هم به زیبایی به هدف بنشاند.
۲) ایویکا اوسیم
می شود اسمش را لابه لای اسامی برنده ها گنجاند به خاطر فوتبال مدرن و زیبایی که ژاپن به نمایش گذاشت. تیم اوسیم در هر بازی حاکم مطلق میدان بود. در هر مسابقه این ژاپنی ها بودند که توپ را در اختیار داشتند و حریف را می دواندند و از همه نقاط زمین استفاده می کردند. ژاپن در هر بازی از همه نقاط زمین استفاده می کرد و برای گل زدن از تمام راه ها بهره می برد. شوت زدن، سانترهای جورواجور، حرکات ترکیبی مختلف از کناره ها و از عمق و پاس های پشت دفاع همگی از سوی ژاپنی ها اجرا می شدند.
اوسیم تنها شانس نداشت وگرنه می توانست سومین قهرمانی متوالی را به ژاپن ببرد. بدشانسی های اوسیم در گل نزدن های مهاجمانش و در گل نشدن ضربات پنالتی تیمش نمود داشت. در بازی با عربستان و کره جنوبی مخصوصاًً در اواخر مسابقه ژاپنی ها موقعیت های گلزنی زیادی پیدا کردند. آن هم موقعیت های گل صددرصد ولی هر کدام از این فرصت ها به شکل عجیبی از دست می رفت.هدر دادن توپ ها به اندازه ای حیرت انگیز بود که فقط بدشانسی توجیه آن بود. این بدشانسی ها برای اوسیم تازگی ندارد.
در جام جهانی ۹۰ بود که تیمش، یوگسلاوی، در ضربات پنالتی مغلوب آرژانتین شد. یوگسلاوها دو پنالتی از آرژانتین جلو افتاده بودند ولی در آنجا هم با بداقبالی مغلوب مارادونا و یارانش شدند. از همان موقع تا به امروز بدبیاری، اوسیم را رها نکرده است. با وجود این اوسیم در تمام زندگی حرفه ای اش مربی موفقی بوده است. در اشتورم گراتس که یکی از بازیکنان ثابتش مهرداد میناوند بود توانست تا مرحله دوم لیگ قهرمانان اروپا بالا بیاید؛ موفقیتی که با توجه به ضعف فوتبال اتریش در آن هنگام موفقیتی چشمگیر بود.
اوسیم در پاناتینایکوس هم به دو قهرمانی جام حذفی رسید و الان هم مدتی است که در ژاپن فعالیت می کند. ژاپنی ها به حدی از اوسیم راضی اند که حتی می خواهند از او در مقدماتی جام جهانی بعدی نیز استفاده کنند. البته اگر خبرنگاران ژاپنی ادامه این همکاری را مقدور سازند، چرا که آنها همیشه با اوسیم رابطه بدی داشته اند.
۳) هلیوس دوس آنژوس
تنها ایراد کار این مربی شکست در فینال بود. با وجود این نباید فراموش کرد که حضور در فینال جام ملت های آسیا برای کسی مثل او با این تجربه اندک بین المللی یک موفقیت ارزشمند است. عربستان در کل تورنمنت روان و جذاب بازی کرد و مثل ژاپن زیباترین بازی ها را انجام داد. همه این بازی های خوب در حالی بود که تیم او تیمی بسیار جوان و بی تجربه بود و در ترکیب تیمش خبری از ستاره ها نبود.دلیل موفقیت او اتفاقاً همین جوانی و انگیزه زیاد بازیکنانش بود.
آنژوس تیمی یکدست و متحد ساخته بود که همین تیم می تواند در آینده و در مسابقاتی مثل مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ با ترکیب مناسبی از تجربه و جوانی بهترین نتایج ممکن را بگیرد. آنژوس این توانایی را دارد که در چارچوب فکری فوتبال عربستان این تیم را هدایت کند و حتی تا فینال آنها را پیش ببرد. او به نتایج خوبی هم رسید. او جوانان سعودی را با فوتبال بین المللی آشنا کرد و هم اینکه به مکتب فوتبال سعودی وفادار ماند.
۴) آلفرد ریدل
ویتنام در یک چهارم نهایی به عراق باخت. به تیم قهرمان وگرنه شاید می توانست یک مرحله دیگر پیش برود، اما حتی با وجود این ویتنامی ها و سرمربی اتریشی شان از چهره های پیروز جام بودند.
پیش از شروع بازی ها ویتنام را در جمع چهار میزبان جام جزء ضعیف ترین ها به حساب می آوردند، ولی نوع بازی و شخصیت مطلوب بازیکنان ویتنامی همگی در بهترین سطح ممکن در فوتبال آسیا بود؛ موفقیتی که بخش اصلی آن را باید به پای ریدل نوشت. رسانه های ویتنامی حتی این مربی را در حد یک قهرمان ملی بالا بردند که ریدل همان موقع گفت ترجیح می دهد مربی تیم ملی بماند تا اینکه قهرمان ملی شود. مربی اتریشی از ویتنامی های ناشناس تیمی ساخت با جنم تیم های بزرگ.

منبع : روزنامه شرق