تکیه عراق بر اریکه قهرمانی آسیا

اولین چیزی که بعد از تکیه تیم ملی عراق بر اریکه قهرمانی جام ملت های آسیا به ذهن متبادر می شود این شعر نزار قبانی شاعر معروف عرب است که:
سرزمین من، تو را به روزگار پیروزی دوست دارم
چرا که عشق در سایه شکست دوامی و بقایی ندارد.چه بسا که هیچ کدام از تیم های عربی شرکت کننده در بازی های جام ملت های آسیا به اندازه تیم ملی عراق با این همه حمایت و تشویق از سوی تماشاگران عرب مواجه نشده باشند. بالاخره عراق با تک گل دقیقه ۷۱ بازی یونس محمود «سفاح»، قهرمانی جام ملت های آسیا را نصیب «اسود الرافدین» کرد و «قعرمانی» سیاسی کشور خویش را با «قهرمانی» ورزشی جبران کرد.
می گویند ورزش و سیاست نقیض همدیگرند و جمع ناشدنی؛ اما تیم ملی عراق توانست این قاعده را نقض کند و تلاقی سیاست و ورزش را به آمیزش بدل سازد.بسیاری از تماشاگران عرب فوتبال بر این باور بودند که عراق که مردم جنگ زده اش طی چهار سال جز قتل و کشتار، بمباران، دود و خون و خمپاره واژه ای دیگر در قاموس شان نمی گنجید، به این پیروزی تاریخی نیاز داشتند تا دوباره واژگان پیروزی و موفقیت، امید و شادی، شادمانی و خنده جای از دست رفته خود را بازیابند.
هرچند که تیم حریف عراق نیز یک تیم عربی بود اما بسیاری با پیروزی تیم عراق احساس شادمانی و خرسندی کردند چرا که وحدتی نادر و کم نظیر به ملتش بخشید.پس از چندین سال، روز یکشنبه یک بار دیگر چهره واقعی و حقیقی عراق رخ نمایاند و به همه سیاسیون عراقی این نکته را گوشزد کرد که می توان با تمام اختلافات سیاسی، مذهبی و نژادی همانند گذشته در کنار هم ایستاد و وحدت را شعار ملی کرد.
خانم حنان العمدونی دانشجوی تونسی درباره پیروزی عراق می گوید؛ این پیروزی، پیروزی وحدت عراق است. از قهرمانی عراق بسیار خوشحال شدم. واقعاً که این قهرمانی، پیروزی وحدت ملی عراق و عراقی هاست. دلیل آن هم این است که نبض عراق همچنان و به رغم تمامی شکست ها و آوارگی مردمشان، می تپد.المنجی الناصری تحلیلگر تونسی فوتبال نیز در این زمینه می گوید؛ «تیم ملی فوتبال عراق مرهمی برای زخم بی مرهم این کشور شد و درد و آلام مردم به دلیل خشونت های جاری در این سرزمین تاریخی را تسکین بخشید. واقعاً آنگاه که سیاست شکست می خورد، باید به فوتبال پناه برد.
فوتبال خنده را طی چند هفته بر لبان مردم عراق نشاند، کاری که سیاست طی چهار سال نیز نتوانست آن را بر لب مردم گریان عراق بنشاند. اما خالد خطاطبه یک روزنامه نگار عراقی درباره پیروزی تاریخی عراق آن هم در این شرایط حساس می گوید؛ مردم عراق همگی در کنار تیم ملی خویش ایستادند. و فارغ از هرگونه احساس فرقه گرایی این تیم را همراهی کردند. در آسمان قاره آسیا و در هر گوشه آن فارغ از نگرش های دینی و مذهبی و نژادی این پرچم عراق بود که نقطه مشترک عراقی ها بود. عراقی ها با قهرمانی خود به رغم تمامی مقررات و منع آمد و شدها به خیابان ریختند و همگی این شعار را سردادند که «دیدید چگونه یک بازیکن در استادیوم ها بازی می کند» در حالی که با یک دستش زخم خود را گرفته است.
مرزهای عراق اما نتوانست شادی عراقی ها را به درون خود منحصر سازد و این شادی به اقصی نقاط منطقه و دیگر کشورها نیز تسری یافت. عراقی ها به رغم تمامی آوارگی ها و مهاجرت ها و کوچ های اجباری در اقصی نقاط دنیا نتوانستند اشک های شادی خود را نهفته دارند و گویی دنیا خود عراق شده بود. در مصر، آوارگان و مهاجران عراقی این بازی را لحظه به لحظه دنبال کردند و حصار چهار سال انتظار برای شادی و خوشحالی را درهم شکستند.
کافی شاپ های مصر در کنار مهاجران عراقی، شهروندان مصری را نیز در کنار آنان نشانده بود. شریف عبدالقادر مصری می گوید؛ عراق را به این خاطر تشویق کردیم که ملت آن در رنج و عذابند و نیاز به چیزی داشتند که شادی و خوشحالی شان را برانگیزد.
در مراکش نیز ماجرا همین بود و بسیاری از شهروندان و تماشاگران فوتبال پیروزی تیم ملی عراق را ترجیح می دادند.محمد رندال یکی از تماشاگران و هواداران باشگاه الجیش معتقد است که تیم ملی عراق عملکردی بسیار قوی و موفق داشت و توانست با عزم و اراده خود شرایط دشوار کشور خود را به کناری نهد و فارغ از تمامی دسته بندی ها و مشکلات سیاسی و امنیتی عراق از نردبان قهرمانی بالا رود.وی می گوید؛ درست است که راه یافتن دو تیم عربی به بازی فینال مایه خرسندی من بود اما همگی ما قهرمانی عراق را بیشتر راغب بودیم.
این تیم، تیمی کامل و با تسلط کامل در میدان بازی کرد.در لبنان شهروندان با عراقی ها در این شادی شریک شدند و ده ها تیر مشقی به افتخار مردم و تیم ملی عراق در حومه جنوبی بیروت شلیک شد. علی الموسوی در این باره می گوید؛ تیم ملی عراق حتی می توانست گل های بیشتری را در این بازی به ثبت برساند.
ما و ملت عراق شرایط امنیتی مشابهی داریم و امیدوارم که تیم ملی لبنان نیز راه تیم ملی عراق را ادامه دهد و برای اولین بار قهرمانی آسیا را از آن خود کند.امارات متحده عربی نیز با عراقی های مقیم در این کشور شریک بود و به محض پایان بازی خیابان های دبی و دیگر امارت های این کشور نام عراق و تیم این کشور را تکرار می کردند. در سوریه نیز پناهندگان عراقی به خیابان ها ریخته و این قهرمانی را جشن گرفتند. سه هزار پناهنده از ۵/۱میلیون عراقی پناهنده در سوریه، این پیروزی را بهانه ای برای برافراشته کردن پرچم عراق و سردادن شعارهای وحدت بخش قرار دادند. بازیکنان این تیم، قهرمانی تیم خود را یک پیروزی تاریخی دانسته و آن را هدیه ای ناقابل به میلیون ها عراقی اعلام کردند که تیم خود را حمایت کردند.
یونس محمود زننده تک گل عراق به عربستان که بهترین بازیکن این بازی نیز شناخته شد، دراین باره گفت؛ این قهرمانی هدیه ای ناچیز در مقابل حمایت معنوی مردم است که از ابتدا تا انتهای مسابقات ما را همراهی کردند.محمود در ادامه می گوید؛ حس می کنم که این میلیون ها طرفدار تیم ملی بودند که این قهرمانی را تحقق بخشیدند.
بازیکنان تیم ملی عراق در جریان بازی فینال به احترام بیش از پنجاه نفر از هموطنان خود که به دنبال انفجار خودروی بمب گذاری شده پس از پایان بازی با کره جنوبی کشته شدند، تکه پارچه سیاهی به لباس خود دوخته بودند.از سویی دیگر ناجح حمود رئیس فدراسیون فوتبال عراق درباره قهرمانی تیم ملی کشورش گفت؛ این هدیه ای در قبال وفاداری و لطف و محبت های هواداران تیم بود که در این راه از جان خود نیز گذشتند.
این قهرمانی را به تمامی مردم عراق تقدیم می کنم.قرار است تیم ملی عراق فردا چهارشنبه به کشور خود بازگردد و بنا به گفته جاسم محمدجعفر وزیر ورزش و جوانان، نوری المالکی نخست وزیر این کشور جوایز ارزنده ای به آنان اهدا کند.جلال الطالبانی رئیس جمهوری عراق نیز اعلام کرد که به هرکدام از بازیکنان که در بازی فینال شرکت کردند، ده هزار دلار هدیه خواهد کرد.
طارق الهاشمی معاون رئیس جمهوری عراق پس از این قهرمانی گفت؛ اگر سیاست تاکنون کارش تخریب و نه آبادانی بوده، اما در مقابل فوتبال مسوولیت و وظیفه سیاست را به آن گوشزد کرد و خود نیز به وظیفه خویش عمل کرد.الهاشمی از بازیکنان خواست تا پس از ورود به بغداد، تظاهراتی مسالمت آمیز در مقابل منطقه خضرا برگزار کنند و از سیاستمداران عراقی بخواهند که اختلافات خود را کنار بگذارند.

عبدالله آل بوغبیش

منبع : روزنامه شرق