این بود فوتبال ناب ایرانی؟!

جام جهانی برای ما به پایان رسیده بود و تیم ملی طبق انتظارات منطقی، در همان مرحله اول كارش را تمام شده دید و به تهران بازگشت. البته قبل از ان با توجه به بالا رفتن كاذب سطح توقعات، عده ای فكر می كردند باید مكزیك یا پرتغال را حذف می كردیم و به مراحل بالاتر می رفتیم شاید آن عده قهرمانی را هم چندان دور از دسترس نمی دانستند چون همه واقعیت را فروخته و به جایش یك خانه ویلایی زیبا در عالم وهم و خیال رهن كرده بودند‌‌. ‌از همان ساعتی كه تیم ملی وارد تهران شد لحظه مناسبی بود برای تسویه حساب نهایی، منتقدان برانكو كه چهار سال به هر نحوی او را تحمل كرده بودند با تمام قوا بر او تاختند و فریاد وای اگر به ایران بازگردی را سر دادند.
رییس سازمان با بهانه به وجود آمده بر رییس وقت فدراسیون یورش برد و جنگ آنها وارد فاز تازه ای گشت، جنگی كه تعلیق یك هفته ای فوتبال تنها ره آوردش بود. ‌به هر ترتیبی زور مردان سازمان چربید و بساط فدراسیون قبل برچیده شد. دقیقا یك سال تمام فوتبال و مجموعه مدیریتی اش را به امان خدا سپردیم و منتظر نشستیم تا ببینیم برنامه آن برای این طفل بی سرپرست چیست.
گفتن از خرد جمعی شاید یك مقدار تهوعآور شده باشد چون به قدری به این واژه پرداختیم كه بوی كهنگی و تكرارش شامه آزار شد پس به آن نمی پردازیم و مختصر و مفید اشاره ای می كنیم به آن جلسه تاریخی و ماحصل تاریخی ترش‌‌)!( ‌امیر قلعه نوعی به عنوان مربی ایرانی قراربود بعد از سالیان سال به عنوان یك خودی سكان هدایت تیم ملی را به دست بگیرد تا منتقدان مربیان خارجی به خواسته خود برسند. صحبت فوتبال ایرانی و كلمات عوام فریبانه دیگر پایان نداشت.
زمان، زمان تسویه حساب بود و باید با قدرت هر چه بیشتر می تاختند به دولت گذشته فوتبال، از رییسش گرفته تا مربی سابق و... ‌اما شروع مرحله نهایی جام ملت‌های آسیا بهترین ازمونی بود كه عیار مردان مدعی مشخص می گردید. دو برد مقابل ازبكستان و مالزی، یك مساوی مقابل چین و نهایتا ۱۲۰دقیقه مقاومت مقابل تیم ناقص كره و سرانجام حذف شدن و نرسیدن به جمع چهار تیم برتر آسیا‌. ‌بله این همه كارنامه ۳۷۰ روزه فدراسیون بی صاحب و طرفداران فوتبال ناب ایرانی و مربی دست پرورده وطنیش شد. ‌‌
‌خب سی و یك سال جام را لمس نكردیم چهار سال هم از حس لامسه خود فرصت می گیریم، اگر آن یكی چهار سال هم نشد انشالله چهار سال بعد، اصلا رك و رو راست؛ ما جام ملت‌های آسیا را نمی خواهیم بهتر است این بازی چهار سال چهار سال را تمام كنید، همانطور كه كره ای‌ها ۴۷ سال است قیدش را زده اند اما یادمان نرود همان كره جنوبی همیشه یك پای ثابت المپیك و جام جهانی بوده همان جاهایی كه باز هم واژه چهار سال، چهار سال رو به رویمان است، دستمان كوتاه و خرما بر نخیل‌.
‌از همین امروز بدون كینه از گذشته و تسویه حساب با مربی ایرانی و طرفداران این سبك بیاییم كلاه مان را قاضی كنیم آیا امیر قلعه نوی با این افكار می تواند ما را به جام جهانی ۲۰۱۰ ببرد ؟‌‌ ‌اگر قرار باشد به كارنامه جام ملت‌های ۲۰۰۷ با همان عینك خرد جمعی سال گذشته بنگریم به طور حتم وضعیتمان از اینی كه امروز هست بدتر خواهد شد. ما در این دوره چه پیشرفتی نسبت به ادوار گذشته داشتیم؟ از برانكو عبور كردن و به قلعه نویی رسیدن چه چیز تازه ای برای فوتبال ما داشت؟‌‌ ‌آیا همان فوتبال ایرانی كه با آن سرمان را شیره مالیدند توانستیم این آرزوی دیرینه را براورده كنیم؟ كدام بازی تیم ملی در این دوره كسی را سیراب كرد؟
تیمی كه این همه لژیونر و بازیكن اسم و رسم دار با خود به مالزی برد آیا بالاتر از جایی رفت كه ویتنام بی نام و نشان رفته بود؟‌‌ ‌لابد امیر قلعه نویی باز هم از ما فرصت سه ساله و یا شایدم سی ساله می خواهد تا به اهدافش برسد؟ آیا یكسال برای یك مربی در رده ملی كافی نبود؟ تیمی كه نه عرضه تكرار مقام دوره قبل را داشت و نه از حیث زیبا بازی كردن دل بیننده ای را بدست آورد فقط شده بود محل جولان شخصی كه به ما نشان دهد برانكو در انتخاب بازیكن و خط زدن عده دیگری چقدر درست عمل كرده است‌. ‌امیر با اصرار بیش از اندازه به خطیبی و عنایتی نشان داد برانكو چه می گفت و ما نمی فهمیدیم.
قلعه نویی با ذخیره كردن بهترین بازیكن ایران در جام جهانی نشان داد نقش یك مربی در ستاره سازی و یا ستاره سوزی چیست‌! ‌این‌ها همه ارمغان مالزی بود و باید آن را به آرشیو تاریخ بسپاریم اما چه كسی حاضر است مجددا این تیم را به دست این كادر فنی بدهد تا هر روز یك سیستم در تیم ملی حكمفرما شود ؟ آیا آن خرد جمعی امروز ثانیه ای از رای اش دفاع كرد؟ مهمتر از قهرمانی جام ملت‌های آسیا حضور در جام جهانی اتی است و امروز وقت آن است تا با دقت بیشتری نسبت به آینده مان تصمیم بگیریم فارغ از نوشته‌های مغرضانه و تسویه حساب‌های كهنه ،در فدراسیونی با صاحب و رییس دار و در جمعی از چكیده‌های فوتبال نه مثل ان خرد جمعی تاریخی (كه آخر هم مشخص نشد كه بودند و چه گفتند و چه كردند) برای جام جهانی ۲۰۱۰ و مربی تیم ملی تصمیم گیری كنیم. مبادا دو سال بعد مجددا با برنامه فلان صفحه ای كه ضمانت اجرایی هم ندارد بازی مان بدهند و آخر سر بگویند من قول صعود به جام جهانی را نداده بودم! بازی با لغات دیگر بس است به سراغ مردانی بروید كه اهل قول دادن بوده و مهمتر از آن توان اجرای وعده‌های خود را داشته باشند. ‌‌
● قلعه‌نویی: ‌هنوز در شوك شكست هستیم‌
سرمربی تیم ملی فوتبال ایران گفت: هنوز در شوك شكست مقابل كره و حذف از جام ملت‌های آسیا هستیم. ‌امیر قلعه‌نویی پس از بازگشت به تهران گفت: یكی از بهترین بازی‌های تاریخ ایران مقابل كره جنوبی را در این دوره از رقابت‌ها به نمایش گذاشتیم. ما در این دیدار از نظر فردی و گروهی كاملا برتر از حریف خود بودیم. اگر از موقعیت‌های خود در جریان بازی استفاده می‌كردیم می‌توانستیم بازی را به سود خود به پایان برسانیم. نباید می‌گذاشتیم كه بازی به ضربات پنالتی بكشد. اما حساسیت بالای بازی و شرایط ویژه‌ای كه بر این دیدار حاكم شد در نهایت كار را به ضربات پنالتی كشید.
‌وی ادامه داد: ملی‌پوشان در این دیدار از تمام توان خود استفاده كردند. ما تنها در ضربات پنالتی كه تا اندازه زیادی متكی بر شانس و اقبال است از حریف شكست خوردیم. با این حال از عملكرد بازیكنانم در این دوره از رقابت‌ها كاملا راضی هستم. اگر قرار باشد كسی مقصر این شكست و ناكامی لقب بگیرد آن من هستم. من مسوولیت این شكست را بر گردن می‌گیرم. ‌قلعه‌نویی درباره ضربات پنالتی ایران گفت: دو تن از بهترین پنالتی‌زنان ما كه تجربه زیادی در این گونه ضربات دارند نتوانستند پنالتی‌های خود را به گل تبدیل كنند.
مهدوی‌كیا از هر ده پنالتی نه ضربه را به گل تبدیل می‌كند اما، متاسفانه در این دیدار ضربه او مهار شد و شانس با او یار نبود. ‌قلعه‌نویی افزود: بسیار اتفاق می‌افتد كه تیم‌های بزرگ در ضربات پنالتی مغلوب حریفان می‌شوند، حتی بازیكنان بزرگ هم در پنالتی‌ها اشتباه می‌كنند و نباید هیچ یك از بازیكنان را به این خاطر مقصر دانست. آنها تلاش خود را كردند و باید از آنها ممنون باشیم. ‌وی تصریح كرد: تیم ملی در این رقابت‌ها از نظر تاكتیكی و بدنی در حد بسیار مطلوب و ایده‌آلی بود. افتخار می‌كنیم تنها تیمی بودیم كه بدون شكست از دور رقابت‌ها حذف شدیم. ما با اقتدار از گروه خود به عنوان تیم اول صعود كردیم و به راستی مقابل كره نیز مستحق پیروزی بودیم. ‌وی درباره آینده خود به خبرنگاران گفت: باید چند روزی را به استراحت پرداخته و پس از آن درباره آینده‌ام فكر كنم. هنوز هیچ چیز معلوم نیست و به زمان احتیاج دارم تا تصمیم خود را بگیرم. ‌
● كریمی:هیچ‌وقت پنالتی نمی‌زنم‌‌
علی كریمی در خصوص علل حذف برابر كره اظهار داشت: هیچ بازیكنی، كم‌كاری نكرد و همه بازیكنان با تمام توان‌شان برای تیم‌ملی زحمت‌شان را كشیدند‌.‌كریمی در ادامه افزود: حاشیه‌هایی كه در اطراف تیم‌ملی وجود داشت، باعث بروز برخی مسایل شد كه شاید ناخواسته تا حدودی بر عملكرد تیم تاثیر منفی گذاشت‌‌.‌هافبك تیم‌ملی در خصوص تمرد از پنالتی زدن، در پاسخ به درخواست قلعه‌نویی خاطرنشان ساخت: من جزو آن دسته از بازیكنان بزرگی نبودم كه احتمالاً از زدن پنالتی تمرد كرده‌اند. من هیچ‌گاه پنالتی نزده‌ام. نمونه آن به بازی‌های دوره قبلی بازمی‌گشت كه برابر چین نیز پنالتی نزدم. پنالتی نزدن من موضوع عجیبی نیست و تقریباً همه از آن مطلع هستند‌.‌
● انتقاد كعبی از كادر فنی‌
‌بازیكن تیم ملی فوتبال ایران در بازگشت از مالزی درباره علت عدم حضورش در تركیب ثابت تیم گفت:فكر می‌كنم كادر فنی ۶۰ بازی ملی مرا تا كنون ندیده بودند. ‌‌‌حسین كعبی از جمله بازیكنان با تجربه تیم ملی ایران است در جام ملت‌های ۲۰۰۷ آسیا چندان به كار گرفته نشد و همین موضوع برای وی بسیار ناراحت كننده بود. ‌وی راجع به عملكردش در مالزی چنین عنوان كرد: من تا كنون بیش از ۶۰ بازی ملی برای ایران انجام داده ام ،اما كادر فنی در این دوره از مسابقات از من استفاده نكردند و به نظرم آنها فكر می‌كنند آن بازی‌های ملی را برادر انجام داده است. ‌كعبی گفت: در این دوره از مسابقات آمادگی بسیار بالایی داشتم و می‌خواستم با قدرت كامل برای تیم ملی كشورم بازی كنم كه متاسفانه روی نیمكت ذخیره‌ها قرار گرفتم. ‌بازیكن تیم لسترسیتی گفت:‌با وجود نیمكت نشینی حاشیه‌ای برای تیم ملی به وجود نیاوردم و اعتراض شدیدی نكردم؛اما تیم ملی با وجود شایستگی از گردونه مسابقات حذف شد و به تهران برگشت. ‌
● نكونام: هیچ كس طفره نرفت‌
‌هافبك تیم ملی فوتبال ایران گفت: بازیكنی برای زدن پنالتی به كره‌جنوبی طفره نرفت. ‌جواد نكونام درباره شكست ایران برابر كره جنوبی و نزدن ضربه پنالتی در این دیدار، اظهار داشت: از كادر فنی خواسته بودم ضربه پنالتی اول یا سوم را بزنم؛ اما پنالتی پنجم را به من دادند. ‌وی افزود: این اتفاق تلخ برای ما رخ داده و در حالیكه می‌توانستیم با شكست كره جنوبی جام قهرمانی را كسب كنیم؛ اما به راحتی این موقعیت را از دست دادیم. ‌
● رضایی:‌كسی به من نگفت پنالتی بزن
مدافع تیم ملی فوتبال كشورمان اظهار داشت : اگر مربیان از من می خواستند یكی از پنالتی‌ها را بزنم دلیلی نداشت درخواست آنها را رد كنم‌‌.‌رحمان رضایی پس از بازگشت تیم ملی فوتبال كشورمان از مسابقات فوتبال جام ملت‌های آسیا با بیان این مطلب اظهار داشت : تیم ما در وقت معمولی و اضافه نتوانست به نتیجه موردنظر خود دست یابد و سرنوشت خود را به ضربات پنالتی سپرد كه در آن همه اتفاقات غیر قابل پیش بینی است‌.‌رضایی در پاسخ به این پرسش كه آیا در دیدار مقابل كره جنوبی از شما خواسته بودند برای زدن ضربات پنالتی پشت توپ بروید، گفت : هیچ كدام از مربیان تیم ملی این خواسته را با من مطرح نكردند.
قطعا اگر از من می خواستند كه ضربه پنالتی را بزنم دلیلی برای بی توجهی به دستور آنها وجود نداشت. وی ادامه داد : بازی ایران - كره جنوبی تمام شده و درست نیست به اتفاقات آن بازی فكر كنیم. شاید هر حرفی كه در خصوص آن بازی بزنیم به نوعی توجیه تلقی شود. فكر كردن به این حرف‌ها نیز به ما كمك نمی كند و تنها بحث و جنجال به دنبال دارد. ‌مدافع ایرانی لیورنو با تاكید بر ادامه حضور در این تیم تصریح كرد : بر تصمیم قبلی خود در خصوص خداحافظی ازتیم ملی استوارم و بازی ایران - كره جنوبی آخرین بازی من برای تیم ملی بود‌‌.‌
● بازگشت در سكوت‌
تیم ملی آرام رفت و آرامتر در دل نیمه شب و در میان سكوتی دلگیر به تهران بازگشت. در مهمانی سكوت ما انگار میزبان بودیم و لشگر شكست خورده فوتبال مهمان‌‌!‌سكوت، سكوت، سكوت و... اینجا انگار هیچ خبری نیست. سكوت محض است. سكوت البته از نوع ورزشی! هیاهو در خانه خوابیده و سكوت را به فرودگاه مهرآباد فرستاده بود تا ملی پوشان فوتبال را درآغوش گیرد. چه آغوش سردی‌! ‌انگارهمین دیروز بود. سه سال پیش درهمین روزها تیم ملی چه پرهیاهو آمد. فریاد شادی، سرود، جمعیت استقبال كننده.
چه پدر و مادری داشت این پیروزی! حالا تیم ملی ایران مانده و یك شكست كه معلوم نیست پدر و مادرش كیست‌!‌میان سبك و سنگین كردن این حرفها وقتی به فرودگاه مهرآباد رسیدیم جمعیتی را جلوی درب خروج دیدیم. خوشحال شدیم و فكر كردیم مردم ناكامی فوتبال را فراموش كرده اند اما نه اشتباه فكر كرده بودیم. اینها ملی پوش بودند اما از انوع والیبالیستش! رفتن آنها یعنی دوباره سكوت ویك دنیا فكر برای ما كه ای كاش دل به پنالتی نمی بستیم و‌‌.... ‌زمان تندتر از تراژدی پنالتی‌های ما در جام ملت‌های آسیا می گذرد. ماییم و چشمانی منتظر. هر چه چشم انداختیم چهره ای آشنا از فوتبالی‌ها ندیدیم. ساعت ۲ و ۳۰ دقیقه بامداد روز سه شنبه است. اینجا سالن ورودی فرودگاه مهرآباد است‌‌.‌بیشتركه دقت كردیم افتخاری را دیدیم. افتخاری هستند، نایب رییس فدراسیون فوتبال. این را ی در گوش گروهبان جلوی درب ورودی به سالن انتظار فرودگاه مهرآباد گفت و این جواب را شنید: كناربایستید صدایتان می‌كنم‌‌! ‌افتخاری كه رفت داخل كلی خوشحال شدیم. بالاخره یكی برای استقبال آمد.
با كلی دردسر وارد می شویم. تا چشم كار می كند آدم منتظر. البته انتظار برای پرواز نه ملاقات لشگر شكست خورده‌‌ !‌جمع منتظران را كه رد كردیم به داخل گیت رسیدیم. چه آرامشی!؟ دسته گل هم آورده بودند. یك، دو، سه، چهار و....آقا آمدند. این را یكی از كارمندان فدراسیون فوتبال نزدیك افتخاری گفت. همین چند كلمه ما را از دسته گل شماری جدا كرد و رسیدیم جلوی در خروجی! راستی چند تا دسته گل بود؟! چرا همه این قدر آرامند؟! آقا ببخشید این گل‌ها برای كیه؟ این را ی گفت كه با تی داشت زمین را تمیز می كرد. او وقتی فهمید برای بازیكنان تیم ملی است، چشمانش برق زد و زیر لب گفت : مگه هنر كردند؟.! همین یك جمله را گفت و رفت. ‌مسافران پرواز ۸۴۱ كوالالامپوربالاخره جلوی چشم ما ظاهرشدند. اول نكونام، بعد مهدوی كیا، رحمان رضایی و... قلعه نویی هم آمد.
خندان. تلخ و شیرین لبخندش را ما نتوانتسیم معنی كنیم اما انگار تلخ بود مثل كام ما. ‌بازهم سه چهار نفری دوره اش كرده بودند. مصاحبه اش با خبرنگاران جالب بود. آنها انگار منتظر بودند بشنوند كره اسیر ما بود تا نگاهی معنی دار به هم بكنند. خواب از سرمان پرید قلعه نویی اجازه مرخصی می دهید؟! ما دنبال مقصر می گردیم. تیموریان چرا پنالتی را شما نزدید؟، رضایی شما چطور؟. یعنی شما آماده پنالتی زدن بودید؟ باید دنبال قلعه نویی می گشتیم. تا جواب این ابهام را از او بپرسیم. اما او نیست. نبی هم نیست. آقا شما نبی هستید؟ و‌‌.....‌‌. و صدای بلند زنگ ساعت. ساعت ۷ صبح است. انگار هه این‌ها خواب بوده! یعنی ما فرصت غلبه بر كره را پیدا می كنیم یا این خواب تعبیرمی شود. ‌تیم ملی بازهم با یك ناكامی دیگر برگشت.
سكوت فرودگاه همچنان ادامه دارد. همانطور كه سكوت خیلی از مسؤولان تیم ملی و فدراسیون فوتبال در مورد دلایل این شكست ادامه دارد. ما مانده ایم و اشك‌های مردمی كه بغض‌هایشان را هم خورده اند اما نمی توانند جلوی سرازیر شدن اشك‌هایشان را بگیرند. ‌ملی پوشان با همراهانشان و اتومبیل‌های گران قیمت شان فرودگاه را ترك می كنند. آنها با سلام و صلوات رفتند و در سكوت و تنهایی برگشتند و ما بازهم منتظر سفری دیگر و بازگشتی دیگر خواهیم ماند. شاید چهار سال دیگر با همین روال و شاید.‌‌..

مهدی طاهرخانی

منبع : روزنامه همبستگی