دایره گناهکاران

● این شكست را فقط پای قلعه نویی ننویسید
فوتبال ایران در این دوره از رقابتهای جام ملتهای آسیا هم ناكام به خانه بازگشت تا مسؤولان ورزش كشور نسبت به این واقعیت آگاهی پیدا كنند كه موفقیت یك تیم ورزشی مستلزم كار برنامه ریزی شده و مدبرانه است.
تیم فوتبال كشورمان در حالی با سرافكندگی به كشور بازمی گردد كه از پیش با توجه به وضعیت موجود در ساختار فوتبال كشور، این نتیجه پیش بینی می شد. طی سالهای گذشته هرگاه فوتبال ما شكست خورده، جامعه، سرمربی تیم ملی را به عنوان اصلی ترین عامل باخت شناخته، اما تغییر این نگرش می تواند وضعیت موجود را اندكی بهبود بخشد. امروز انگشت اشاره همگان به سوی امیر قلعه نویی است اما براستی او نیست كه باید بار این همه انتقاد را به دوش بكشد. قلعه نویی نباید در این سمت كلیدی به كار گماشته می شد و وای بر ما كه وقتی خواستیم از توان مربی ایرانی استفاده كنیم، بهترین آن را انتخاب نكردیم. اگر قلعه نویی بر حضور بازیكن گل نزنی چون رسول خطیبی در زمین اصرار می كرد، مسؤولان ورزش ما هم بر حضور كسی چون قلعه نویی بیهوده پافشاری كردند.
پس این به آن در. رطب خورده كی منع رطب كند.
زمانی كه امیر قلعه نویی به عنوان اصلی ترین مسبب حذف استقلال از لیگ قهرمانان آسیا شناخته شد، مسؤولان سازمان تربیت بدنی و در رأس آن علی آبادی اعلام كردند مسببان حذف این تیم از ورزش كشور حذف می شوند. آیا براستی این اتفاق روی داد؟ آن زمان كه قلعه نویی بر سر پنالتی درستی كه داور در یك تورنمنت دوستانه و بی اهمیت برای تیم آلمانی در امارات گرفت و می خواست تیم را از زمین بیرون بكشد باید می فهمیدیم(می فهمیدند) این مربی بزرگی نیست. با این حساب چرا باید از امیرقلعه نویی خرده گرفت؟ او تمام سعی خود را كرد تا تیم ملی ایران را پس از ۳۱ سال به عنوان قهرمانی جام ملتهای آسیا برساند، اما از كف دستی كه مو ندارد نمی توان مو كند.
من از بچگی برای تماشای فوتبال با مادر بزرگم كه به همراه ما زندگی می كند مشكل داشتم. او می گفت «اینها دارند بازی می كنند تو چرا تو سر و كله خودت می زنی». حق با مادر بزرگم است. همین بازیكنان ما كه امروز در نقش بازنده هستند، هركدام تا بدین جای كار چندین هزار دلار دریافت كرده اند و اگر مسؤولان ورزش نمی دانند، بدانند اینان بازیكنان این مملكت هستند و نه مزدور، پس چرا مدام پول دریافت می كنند حال آنكه وظیفه دارند برای پیراهن تیم ملی سر بدهند نه اینكه در روز آخر از ایستادن پشت ضربات پنالتی طفره بروند. اینان چه سربازانی هستند كه از دستور، سر باز می زنند؟ بازنده ماییم كه توی سر و كله خودمان زدیم تا فوتبال آنها را ببینیم. اینجا فقط هواداران بازنده اند.
امروز همه می گویند خط حمله ایران در این رقابتها یك گل هم نزد و من می گویم این فقط به این فدراسیون و این مربی باز نمی گردد. وقتی ما برای بازی با تیم دوم مقدونیه هم علی دایی را نوك حمله می كاشتیم و ابراهیم میرزاپور را درون دروازه، با این حساب كدام مهاجم باید رفته رفته در نقش جانشین دایی خودش را عرضه می كرد. و امروز قلعه نویی این بلا را بر سر آینده فوتبال ما آورد و شجاعی حتی برای ثانیه ای و حتی در بازی با مالزی نتوانست در زمین حضور پیدا كند تا جای كریمی را كه دیگر دل به فوتبال نمی دهد، پر كند. هادی عقیلی می توانست به عنوان یكی از مدافعان آینده دار فوتبال ایران در این رقابتها مطرح شود، اما وای از این سازمان فوتبال كه هرگز شهامت از خود نشان نداد.
تیم فوتبال كره جنوبی در این رقابتها پارك جی سونگ، سئول كی هیون و لی یونگ پیو را به همراه ندارد اما خیالش راحت است كه اگر جام ملتهای آسیا را هم از دست بدهد، حضور در جام جهانی روی شاخش است، اما ما در تیممان نكونام ها، تیموریان ها، مهدوی كیاها، كریمی ها، رضایی ها، هاشمیان ها و... را داشتیم و اینان نبودند آنچه باید می بودند.
و دوباره مربیان آینده این فوتبال به وقت بازیهای مقدماتی جام جهانی انگشت روی نام همین بازیكنان می گذارند و انگار نه انگار كه در این فوتبال لیگی داریم و از دل این لیگ دهها بازیكن بیرون می جوشد.
فوتبال ما سال سیاهی را پشت سر می گذارد. تیم ملی یكشنبه حذف شد، تیم امید قبل از آن به خانه بازگشت، جوانان و نوجوانان هم به همین ترتیب. موفقیت یك پروسه دارد.
فیلیپ تروسیه یك بار گفت تیم ملی فرانسه برای اینكه قهرمان جام جهانی ۱۹۹۸ شود ۳۰ سال كار مقدماتی انجام داد. ما برای فردا برنامه نداریم، چون اصلاً رئیس و مرئوسی دراین فوتبال نیست و او هم - هر كه می خواهد باشد - ابتدا باید چند سالی را با من نوعی، درست یا غلط، جنگ كند و معلوم نیست كی قرار است به فوتبال برسد.
در انتها فقط امیدواریم هركه بر مسند این فوتبال می نشیند یك جو شهامت داشته باشد. امه ژاكه چون به هدفش ایمان داشت كانتونا و ژینولا را از فوتبال فرانسه كنار گذاشت. چرا مربیان ما و در كل مسؤولان ورزش ما به هدف خود ایمان ندارند و از توانایی واقعی این ورزش استفاده نمی كنند؟ چرا اینجا فقط سر هواداران كلاه می رود؟ از این دست چراها زیاد است، اما در خانه اگر كس باشد یك حرف بس باشد.

مسعود حسینی

منبع : روزنامه قدس