عرصه درخشش تیم های درجه دوم

اگر مالزی را نادیده بگیریم كه در مسابقه نخست خود ۵ گل از چین و در مسابقه دوم ۵ گل از ازبكستان خورد، سایر تیم های حاضر در چهارمین دوره مسابقه های فوتبال جام ملت های آسیا كه در ۴ كشور شرق قاره ( شامل خود مالزی) به میدان آمده اند، به بهترین شكل توانسته اند تفاوت بین بزرگان آسیا با تیم های موسوم به درجه دوم و سوم را پوشش دهند و از این فاصله به طرز قابل ملاحظه ای بكاهند و از قابل پیش بینی بودن فوتبال قاره كهن كم كنند و برعكس به آن حالت هیجان انگیز، وجد فزون تری را ارزانی دارند. تیم هایی مثل ویتنام، قطر، عمان، تایلند، اندونزی و همچنین عراق با بازی های خوب شان و نتایجی كه گرفته اند، منادی وضعیت فوق و فریادگر شایستگی تیم هایی هستند كه قبلا شانس چندانی در تقابل با بزرگان قاره كهن نداشتند.
درست است كه عمان پنج شنبه گذشته در بازی دومش ۰-۲ به تایلند باخت، اما در دیدار اولش استرالیا را چنان آزار داد كه پیروزی حق مسلم اش بود و وقتی مردان گراهام ارنولد در دقیقه آخر گل نجات بخش خود را زدند، انگار دنیا را به آنها بخشیده اند. ویتنام نیز در بازی خود تا حدی كم آورد و برتری ۰-۱ اولیه خود در برابر قطر را با تساوی ۱-۱ عوض كرد، اما در مسابقه نخست خود امارات را چنان برده بود كه انگار با یك تیم آماتور طرف است و نه تیمی بالقوه خوب كه بروتو مستو معروف و فرانسوی را هم بالای سرش دارد و حتی ضعف های شدید امارات در برابر ژاپن در روز جمعه گذشته (۲۲ تیر) نیز پیروزی ویتنام را در برابر این رقیب مساله ای عادی جلوه نداد. اندونزی در شرایطی بحرین را برد كه ناظران اعتقاد داشتند تیم كاملا حرفه ای تر و رزنگ تر بحرین با مربیگری یك پیر مرد مثل میلان ماچالا دیر یا زود به هدف خواهد رسید و درست است كه قطر در مسابقه با ژاپن خوش اقبال بود و باید بیش از یك گل می خورد و گل تساوی بخش اش را هم یك بازیكن خریداری شده از اروگوئه ( كویین تانا) زد و نه یك قطری بومی، اما مسلط و قابل قبول توپ زد و ….
یك بزرگ قهرمان می شود، اما … در نهایت باز یك تیم از جمع بزرگان سنتی آسیا فاتح این جام خواهد شد اما هفته اول پیكارها و استمرار و بسط یافتن وقایع آن به هفته دوم و به خصوص پیروزی ۱-۳ عراق در برابر استرالیا ثابت كرده كه این جام تا حدی مختص نیروهای درجه دوم وآن دسته از تیم های قاره است كه به نیروهای درجه اول و به جمع بزرگان تعلق ندارند.
این تیم های درجه دوم در نهایت در مصاف با تیم هایی مثل كره جنوبی، ایران، عربستان و ژاپن كم می آورند و وجود مهره های سرنوشت ساز بیشتر در اردوی این تیم ها در نهایت ترازو را به نفع آنان سنگین تر خواهد كرد، اما هیچ كس نمی تواند منكر بیداری بیشتر در تمامی سطح فوتبال آسیا و نزد تیم هایی شود كه قبلا هویت و خودباوری مورد نیاز را برای ابراز وجود در سطح اول فوتبال قاره نداشتند و نمی توانستند در این سطح خودنمایی كنند. امروز تیمی مثل قطر و عمان و فراتر از آنها عراق با چنان اشراف و تسلط و آگاهی گروهی بازی می كنند كه نمونه آن را قبلا فقط در نزد بزرگان قاره كهن می شد نشان كرد.
فوتبال آسیا از این طریق قطعا رشد می كند و به درجات بالاتری خواهد رسید، دیرزمانی فوتبال آسیا در سلسله ارزش گذاری های بین المللی به جز اقیانوسیه زیردست تمام قاره های دیگر قرار
می گرفت هرچند هنوز همان ارزش گذاری و درجه بندی دایر است، اما لااقل نشانه های رشد فنی چنان دایر و مشخص است كه می توان گفت، تیم های آسیایی فاصله را كم كرده و به تیم های خوب و متوسط اروپا نزدیك شده اند و امروز آسیا همچنان با ایران، ژاپن، كره جنوبی، عربستان و استرالیا ( كه البته در پیكارهای امسال ندرخشید) این توان را دارد كه در برخی روزها با بهترین های اروپا نیز هماوردی كند اگر برنده نمی شود، بازنده صرف هم نباشد و این، خود یك نوع پیروزی است.
● سندی روشن
مسابقه های جام ملت های آسیا ۲۰۰۷ كه از ۱۶ تیر به راه افتاد و ۷ مرداد پایان می گیرد، سند روشن و خلل ناپذیر ادعای فوق بوده است. برابری قوای نسبی تیم ها و مسابقاتی كه حدس زدن نتیجه آن ها تقریبا غیرممكن بوده و بازی های پایاپای در همین راستا حركت می كرده و قابل تعریف است. از بزرگان سنتی قاره در دور اول فقط ایران بود كه پیروز شد و ازبكستان را ۱-۲ برد و تازه خوش اقبال بود كه در یك روز بد به چنین نتیجه ای رسید ولی كره، عربستان، استرالیا و ژاپن جملگی در دیدارهای اول خود فقط به نتیجه مساوی رسیدند و استرالیا دیدار دوم خود را واگذار كرد و البته عربستان نیز اندونزی را شكست داد.
رشد فوتبال آسیا و قوتی كه اینك در تیم های درجه دوم و سوم آن دیده می شود، نه یك تصادف و نه حتی مولود مزایای میزبانی ( ویتنام، تایلند و اندونزی) بلكه محصول كار و تلاش زیادی است كه صورت داده و كوشیده اند از هیچ چیز غفلت نورزند. بازی تنظیم شده و كار گروهی قوی این تیم ها به وضوح این را می گوید كه روی آنها كار شده و تمرینات و تلاش مستمری داشته اند و هیچ چیز را به قضا و قدر نسپرده اند.
این برای ما هم یك درس ارزشمند است زیرا درست است كه خودمان همیشه یك پای ترقی و یك وجه قدرت در فوتبال آسیا بوده ایم، اما بازی گروهی مان به قوت برخی حریفانمان نیست و بیشتر نان توانایی های فردی مردان شاخص فوتبالمان را خورده ایم و به لحاظ كار تداركاتی و تشكیلاتی نیز كمتر نمونه بوده ایم و اگر بودیم در یك سال اخیر دچار مشكلات برخاسته از تعلیق نمی شدیم!

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان