بازگشت به مسیر قهرمانی

نیمه اول را به چین می بازیم، همان طور كه نیمه اول را به ازبكستان هم باختیم؛ بین ۲ نیمه با تغییراتی محسوس تیم ملی وارد زمین می شود و بازی را می بریم. پاسخ به این سؤال كه چرا نیمه اول را می بازیم و بعد ۴۵ دقیقه دوم را می بریم می تواند اشكالات اساسی بازی ما را نشان بدهد.
نیمه های اول را نه تنها می بازیم كه بد بازی می كنیم و نمایشی سراسر زشت و ملال آور داریم. ضریب اشتباهات بازیكنانمان بالا است اما وقتی نیمه دوم شروع می شود و یك یا ۲ تغییر در تركیب ۱۱ مرد اصلی به وجود می آید و البته سیستم بازی هم دستخوش تغییراتی می شود، مسیر رؤیایی را پیدا می كنیم؛ ضریب اشتباهات پایین می آید و ۱۰-۹ بازیكنی كه نیمه اول پر اشتباه بازی می كردند به یك باره سیمایی متفاوت از خود به نمایش می گذارند.
اگرچه احساس بر هیچ منطقی استوار نیست و پشتوانه علمی و عقلانی ندارد اما احساس بر این است كه اگر در بازی با چین از ابتدای مسابقه با سیستم ایده آل- همان سیستمی كه نیمه دوم جواب داد- بازی را شروع می كردیم، نه تنها ۲ گل نمی خوردیم كه باید ۲ گل می زدیم و همین سیستم و همین چیدمان درست كه در نیمه دوم ۲ گل زد ۲ گل دیگر هم می زد. پس با این محاسبات احساسی- و نه عقلانی و منطقی- تیم ما بایستی ۴- صفر برنده می شد؛ حتی اگر ۲ گل هم می خوردیم باز هم ۲-۴ برنده بودیم.
امروز تیم ما از بازی با چین یك امتیاز گرانبها را گرفته است و اینكه بچه های تیم ملی توانسته اند شكست ۲- صفر را عوض كنند و نیمه دوم را برنده باشند، اتفاق خوشایندی است كه از روحیه برتری طلبی ما حكایت دارد.
امروز تیم ملی در شرایط مطلوبی در گروه خود قرار دارد و صعود به مرحله بعد محتمل به نظر می رسد اما بحث هایی وجود دارد كه اگر به آنها عمل نشود و باز هم با سهل انگاری و ندانم كاری جلو برویم چه بسا در مرحله دوم و تك مسابقه حذفی نیمه اول را ببازیم و نیمه دوم مجالی برای جبران مافات نباشد.
امروز می دانیم كه در مرحله دوم یا با عربستان بازی می كنیم یا با كره جنوبی؛ در صورت كلی مسأله تفاوت چندانی وجود ندارد و تنها ابهام بازی اول مرحله بعد اینجاست كه در مالزی- خانه اول ملی پوشان- بازی می كنیم یا به عنوان تیم دوم راهی اندونزی می شویم؟
چه در اندونزی بازی كنیم و چه در مالزی بمانیم، این را باید بدانیم كه آرایش اولیه ای كه كادر فنی به آن اصرار می ورزد، اشكالات ریز و درشتی دارد كه پس از ۲ بازی نسبتاً سنگین بیرون زده است.
امروز تیم ملی صاحب شناختی درست و خوب از خودش شده است و حتماً خوب می داند كه كجای كارش ایراد دارد و در چه پست هایی با مشكل مواجه است.
امیر قلعه نویی كه حالا از نتیجه به دست آمده راضی است، به اندازه كافی زمان دارد كه اشكالات بازی را به حداقل ممكن برساند و برای بازی اول مرحله حذفی- كه حكم مرگ و زندگی را دارد- از ابتدا تیمی را به زمین بفرستد كه برای پیروزی بازی كند و مرتكب اشتباهات فاحش و مرگبار نشود.
بازی با چین حداقل این حسن را برای قلعه نویی داشت كه تیم ملی را از مسیر انحرافی خارج كند و دوباره در جاده قهرمانی قرار بگیرد. باید همین مسیر را كه به قهرمانی منتهی می شود تا انتها رفت و اجازه نداد كه سر سوزنی زاویه تیم ملی از مسیر اصلی منحرف شود.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی