جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

خجالت ... خجالت ...


خجالت ... خجالت ...
● ناراحتی مردم مالزی از ضعیف ترین میزبان جام ملت ها
مالزی؛ تیتر اول روزنامه استار چاپ مالزی یک کلمه انگلیسی با قلم ۳۸ است؛ «Shameful» (خجالت)، این واکنشی است به شکست ۰-۵ مالزی مقابل ازبکستان؛ یکی از میزبان های چهارگانه جام ملت های آسیا. پایین تر از تیتر اصلی عکسی از طرفداران ناراضی فوتبال در ورزشگاه بوکیت جلیل چاپ شده که پلاکاردی با این مضمون در دست دارند؛ «ما امکاناتی در حد جهانی داریم اما از مدیریت درجه سه رنج می بریم. فدراسیون فوتبال مالزی... با ما چه کردی؟»
● میزبانی ۷۱۳۷ نفر
مالزی تیم زرد و مشکی پوش جنوب شرق آسیا، با ۱۰ گل خورده و تنها یک گل زده، ضعیف ترین تیم جام ملت ها از نظر آماری است. آنها در بازی ازبکستان همان تیم دست و پابسته و ضعیف بازی اول بودند که هیچ توانایی خاصی از خود به نمایش نگذاشتند. یک تیم ضعیف البته که نه از مهارت های تکنیکی بهره می برد و نه تاکتیک خاصی داشت.
آنها میزبان خجالت زده جام ملت های آسیا هستند که برخلاف سایر میزبان ها کوچک ترین شوقی برنیانگیختند. یک تماشاچی سیه چرده حاضر در ورزشگاه بوکیت جلیل می گوید؛ «اندونزی، تایلند و ویتنام طرفداران خود را سربلند کردند، اما اینها فقط باعث شرم ما شدند.» او یکی از ۷۱۳۷ نفری است که برای بازی دوم مالزی به بوکیت جلیل آمده بودند که ورزشگاهی بزرگ در شرق کوالالامپور است. اما این استادیوم ۵۷۷۰۰ نفری در دو بازی متوالی میزبان تنها ۲۷۱۳۷ نفر را در خود جای داده است. رقمی نازل که می تواند اولین علت شکست مالزی باشد. تیمی که در خانه خود هرگز احساس میزبانی نکرد.
بازیکن شماره شش تیم می گوید؛ «ورزشگاه بزرگ است و پیست دوومیدانی دارد. تماشاچی هم زیاد نیست و ما از این عامل مهم استفاده نکردیم.» او سپس به ویتنام و اندونزی اشاره می کند که در ورزشگاه هایی به سبک انگلیسی عامل اصلی موفقیت های نسبی تیم ملی کشورشان هستند.
اما طرفداران فوتبال مالزی از زمان به ثمر رسیدن گل دوم ازبک ها در نیمه اول علیه تیم خود شوریدند و تا اسکوربورد ورزشگاه چهره «نوریزان باکار» سرمربی ۴۶ ساله تیم را نشان می داد به سبک خود او را شماتت می کردند و گروهی فریاد می زدند؛ «BOWWWW» اما سرمربی که پیش از آغاز تورنمنت از بدشانسی خود بابت هم گروهی با ایران، چین و ازبکستان گله کرده بود در پایان بازی نیز با استفاده از لفظ گروه مرگ سعی داشت از میزان محکومیت خود کم کند. او که با طعنه های مدام خبرنگاران مالزیایی که مثل نیش در تنش فرو می رفت، برافروخته شده بود در حالتی مستاصل به آنها گفت؛ «برنامه ما رقابت تا پایان مسابقات مقدماتی است،» حرفی که با شلیک خنده از طرف خبرنگاران توام شد و به یکی از آنها جرات داد بگوید؛ «کدام برنامه؟ برنامه برای گل خوردن بیشتر؟»
اما او هدایت تیمی را برعهده دارد که در میان ۳۰ بازیکن اولیه اعلام شده به AFC فقط چهار نفر آنها بالای ۱۸۰ سانتی متر قد دارند، ضمن اینکه گرچه فوتبال در مالزی به دلیل حضور انگلیسی ها از قدمتی طولانی برخوردار است اما جوان های این کشور در انجام ورزش های شرق آسیایی، مثل بدمینتون موفق ترند.
استوارت فوتبال نویس مشهور مالزیایی در این باره می گوید؛ «ما منتظر این باخت ها بودیم. ما با تیم هایی بازی کردیم که سطح بالاتری نسبت به ما داشته اند. شکی نیست که چین و ازبکستان سطح بالاتری از مالزی دارند اما خب باخت با باخت متفاوت است. یک موقع می جنگی و می بازی که ستایش آمیز است.
اما گاهی مثل امروز ما بدون مبارزه تسلیم شدیم. این چیزی است که طرفداران تیم ملی را آزرده است.» استوارت وقتی نظر ما درباره ارتباط شکست مالزی با نبود تماشاچی در حد یک میزبان را می شنود، می گوید؛ «هیچ کس دوست ندارد شریک یک تیم بازنده بشود. تماشاگران هم از این قاعده مستثنی نیستند.» او سپس از ما سوال می کند آیا اگر ایران به جام جهانی و جام ملت ها صعود نکند و در تورنمنت های متوالی ببازد، باز کسی به ورزشگاه می آید؟
● بکام یا جعفر
اما در حالی که استوارت سعی دارد به ما بقبولاند مردم کوالالامپور علاقه مند به فوتبال اند و ناکامی سالیان گذشته باعث کاهش عشق آنها به تیم ملی شده است، یک فوتبال نویس ایرانی مقیم مالزی از بازار فوق العاده لیگ برتر فوتبال انگلیس در این کشور صحبت می کند.
او از تب لیگ برتر در روزهای شنبه و یکشنبه می گوید. اگر در کوالالامپور باشید و سری به مراکز خرید پرشمار این شهر بزنید در مغازه های فروش البسه ورزشی با پیراهن های آبی و قرمز ارژینال نایکی و آدیداس تیم های بزرگ انگلیس روبه رو خواهید شد.
مثلاً پیراهن الکساندر گلب بازیکن اهل بلاروس آرسنال که ۲۹۰ رینگیت قیمت دارد از فروش خوبی برخوردار است. لینا یک فروشنده نمایندگی نایکی و آدیداس می گوید؛ «در دو سه ماه گذشته ۵۰ پیراهن ارژینال تیم ملی مالزی را فروخته ایم که بد نیست. البته هنوز فصل اصلی فروش ما شروع نشده، چون هنوز پیراهن های فصل بعد تیم ها به بازار نیامده.»
البته در این مورد یک استثنا وجود دارد. پیراهن شماره ۲۳ «لس آنجلس گالکسی» که پس از نمایش رسمی در مراسم روز گذشته به زودی در این بازار به فروش گذاشته خواهد شد. این در حالی است که کمتر کسی علاقه ای به خرید پیراهن شماره ۱۰ تیم هاردی جعفر از باشگاه «تله کوم مالاکا» دارد. حقیقت این است که لیگ برتر مارکت فوتبال در مالزی را تصاحب کرده است. آنها که از ارزش مشتریان شرق آسیایی آگاهند، هر سال به این منطقه سفر کرده و به هواداران خود اضافه می کنند. مشتریان دست به نقدی که از طریق خرید رایت مسابقات پول زیادی به جیب انگلیسی ها سرازیر می کنند.
● سابقه
فوتبال مالزی از باسابقه های آسیاست. آنها حتی به المپیک ۱۹۸۰ مسکو صعود کرده اند. استوارت می گوید؛ «زمانی ما جزء قدرت های منطقه و حتی آسیا به حساب می آمدیم، اما فکر کردیم آن نسل ابدی اند، بنابراین همین چیزی که می بینند اتفاق افتاد.» او که پس از دو بازی مالزی سعی دارد با واقع بینی صحبت کند، عقیده دارد اگر مالزی سرمایه گذاری روی جوان ها را آغاز کند، تا ده سال آینده ممکن است شرایط به سود این کشور تغییر کند.
او می گوید؛ البته عقیده دارم فدراسیون فوتبال مالزی یکی از بهترین فدراسیون ها حتی در سطح جهان است،استوارت با نظرات تند ما درباره AFC و طبعاً مالزی موافق نیست اما اریک ساموئل نویسنده روزنامه استار در مطلب بلندی درباره بازی مالزی - ازبکستان نوشته است؛ «بازیکنان مالزی در بازی آخر خود با ایران مسابقه دارند. ما تا ۱۸ جولای وقت داریم به این سوال فکر کنیم که در مقابل این تیم قدرتمند چند گل دریافت خواهیم کرد؟»
نوریزان باکار که احتمالاً پس از این تورنمنت شغل خود را از دست خواهد داد، می گوید؛ «فوتبال مالزی توانایی رقابت در سطح جام ملت ها را ندارد.» او که چاره ای جز پذیرش شکست ندارد، به خبرنگاران گفت؛ «ما به عنوان میزبان به جام ملت ها راه پیدا کرده ایم و حالا دریافته ایم در حد این مسابقات نیستیم.
این نکته ای بود که من سعی می کنم بازیکنانم را متوجه آن کنم، اما شاید کمی دیر بود.» او که در سالن کنفرانس بوکیت جلیل تنهای تنها به نظر می رسید، حتی توپ را به زمین بازیکنان انداخت و آنها را به کم کاری متهم کرد، اما نهایتاً مصاحبه خود را با این جمله به پایان برد؛ «ما به این دو باخت فکر نمی کنیم، اما بعد از نتایجی مثل این، تیم ما از نظر روانی به هم ریخته است.» او سپس از خبرنگاران مالزیایی خواست واقع بین باشند.
کریستوفر راج با سابقه هفت سال کار در فدراسیون فوتبال مالزی در حال حاضر در روزنامه NST (نیوزاسترایت تایمز) می نویسد؛ «او عقیده دارد اولین کار بازگشت به سطحی است که مالزی ۲۷ سال پیش بود. آنها در سال ۱۹۸۰ برای آخرین بار به جام ملت ها صعود کردند.
او می گوید؛ «باید کار کنیم.» او که از شرایط دولتی فوتبال باشگاهی در مالزی گله مند است، ادامه می دهد؛ «در حال حاضر باشگاه های خوبی نداریم، بازیکنان هم به حقوق های کم خود قانع اند و این منجر به کاهش رونق رقابت های باشگاهی شده است. باشگاه ها در اختیار افراد سیاسی هستند در حالی که در سایر کشورها باشگاه ها خصوصی اند و در بهبود کیفیت فوتبال نقش اصلی را دارند.» او آرزو دارد روزی برسد که یکی از بازیکنان مالزی به لیگ های اروپایی برود تا تبدیل به الگوی بقیه شود؛ «یکی مثل علی دایی اما ما هیچ کس را نداریم.»
پژمان راهبر
منبع : روزنامه شرق


همچنین مشاهده کنید