بر باد رفته

آرم مسابقات جام ملـت هـای آسیـا ۲۰۰۴ اژدهایی بود کـه طبـق سنـن و آییــن چینی ها مظهر آرزوهای آنان برای شنـاختـه شدن در سطح جهانی است. اژدها در فرهنـگ ملـت چـیـن مفاهیمی چون قدرت، تحرک، انـرژی، شجاعت و تفکر را منتقل می کند و قرار بود که به نوعی بیانگـر روح حاکم بر فضای رقابت های جام ملت های آسیا به عنوان مهم ترین رویداد فوتبـال در ایـن قاره کهن باشد.
اما جام ملت های دوره گذشته آن قدر با این نماد و روح حاکم بر آن همخوانی نداشت. این فرآیند گریبانگیر تیم ملی ایران در آن مقطع زمانی نیز شد. اتفاقات حاشیه ای فراوانی که در تیم ملی ایران به وقوع پیوست از قدرت، تحرک، انـرژی، شجاعت و تفکر اژدها، فقط دودی که از منخرینش خارج می شد برای تیم ایران که به عنوان مدعی راهی این رقابت ها شده بود به ارمغان آورد.
قبل از آغاز این رقابت ها تیم ایران چند بازیکن کلیدی مثل محرم نوید کیا و علیرضا واحدی نیکبخت را از دست داد و در مرحله مقدماتی جام جهانی، در ورزشگاه آزادی مقابل چشمان ۱۰۰ هزار تماشاگر مشتاق به تیم سطح پایینی مثل اردن باخت.
خداداد عزیزی که بسیاری معتقد بودند می تواند برای تیم ایران راهگشا باشد از لیست «برانکو ایوانکوویچ» کنار گذاشته شد. زمزمه های کنار گذاشتن علی دایی فوروارد با ارزش تیم ملی ایران نیز کم کم شروع شد، حال با چنین روحیه ای تیم ملی ایران راهی چین شد تا در گروهی که تیم های ژاپن، عمان و تایلند حضور داشتند به عنوان مدعی ظاهر شود.
بازی اول مقابل تیم تایلند با پیروزی سه بر صفر و گل های علی دایی، رضا عنایتی و جواد نکونام به پایان رسید تا ایران، دلخوش به این برد مقابل عمان قرار بگیرد. این تیم عربی با انگیزه فراوان در دقایق اولیه بازی، دو گل به ایران زد تا استرس حاکم بر بازیکنان ایران چنان بالا رود که عملاً آنها را به جان هم بیندازد.
علی بداوی و رحمان رضایی بعد از یک درگیری لفظی در داخل زمین با یکدیگر گلاویز شدند و بازتاب این اتفاق در رسانه های خارجی چنان شدت گرفت که مسوولان ایرانی چاره ای جز محروم کردن این دو بازیکن از بازی های باقی مانده نداشتند.
در بازی سوم تیم ملی مقابل ژاپن مدعی اول قهرمانی بازی بهتری ارائه داد اما در نهایت نتیجه بازی فقط مساوی یک بر یک بود. این گونه بود که روند کاری تیم به هم ریخت تا کسی نتواند فضای متشنج حاکم بر اردو را پیش بینی کند. مقابل کره قرار گرفتیم و قرار بود انتقام بگیریم. انتقام شکست سنگین ابتدای دهه هزاره را. همین طور هم شد. کره را با نتیجه چهار بر سه شکست دادیم. در این بازی علی کریمی نشان داد که لقب جادوگر آسیا بدون شک شایسته او است. امیدهای ما برای رسیدن به فینال بیشتر شد. مرحله بعدی گذشتن از سد میزبان رقابت ها، یعنی چین بود. می گویند آن بازی را با حمایت داور از میزبان و اشتباهات بازیکنان در ضربات پنالتی واگذار کردیم ولی هرچه بود، حسرت رسیدن به فینال و قهرمانی پس از بیست سال به دل ما باقی ماند.
برای ما که فوتبال را دوست داریم و خودمان را یک طرفدار دوآتیشه می دانیم، همه چیز به قهرمانی ختم می شود و رسیدن به نیمه نهایی دیگر برایمان ارزشی ندارد. انگار حس عجیبی است وقتی می بینی بعد از کلی حرص خوردن و کلنجار رفتن، تیم ملی کشورت روی سکوی نخست قامت برافراشته و جام را بالای سر برده.
به خاطر همین به بازی با بحرین لقب تشریفاتی دادیم. اما به هرحال نمی خواستیم در بازی با بحرین طعم تلخ شکست را بچشیم. بازی را بردیم. سوم شدیم. «مهدوی کیا» بیشترین پاس گل را داده بود و«علی کریمی» آقای گل شد. ولی برای ما که با شکست ها و پیروزی ها بزرگ شده ایم، قهرمانی های ایران را دیده ایم و خودمان را در شادی های خیابانی شریک کرده ایم، همه اینها یک طرف بود و رسیدن به جام قهرمانی یک طرف دیگر.
فردای مسابقات روزنامه ها انتقاد را آغاز کردند. از کیفیت پایین برنامه ریزی و سازماندهی، از نبود تماشاگر انبوه و توسعه نیافتگی اغلب کشورهای آسیایی. همه اینها دلایلی بود که جذابیت های لازم را برخلاف جام ملت های اروپا از این رقابت ها گرفت تا اژدهای چین صرفاً روی آرم آن هویت بیابد و نه کیفیت بازی ها.
نیکی کریمی بازیگر و کارگردان مطرح سینمای ایران که برای بازی در فیلم دیوانه از قفس پرید سیمرغ بلورین جشنواره فجر را در کارنامه اش ثبت کرد. او همواره علاقه اش به فوتبال را ثابت کرده.
کریمی تنها بازیگر زن ایرانی است که سابقه حضور و داوری در چندین جشنواره بین المللی A دنیا مثل لوکارنو، کن و... را دارد. او علاوه بر این موفق شده چندین جایزه معتبر جهانی را برای بازی های درخشانش در فیلم های مختلف از جشنواره های جهانی دریافت کند.

نیکی کریمی

منبع : روزنامه شرق